Bu söz; benim bunca zamandır, neye karşı mücadele ettiğimin özeti!

Unutmayın, yaptığınız her iş eninde sonunda bir başkasının eline geçecek. O kişi de dosyayı açtığında “Vay anasını… Şu arşivleme ve çalışma disiplinine bak. Bu insan işini gerçekten biliyormuş,” demeli.

Ve işte o anda, içimden haklı bir gurur yükseliyor: Bağırarak iş yaptığını sananlara karşı, sessizce ürettiğim işlerin gücüyle cevap veriyorum.

Bir gün onların öve öve bitiremediği dosya dönüp dolaşıp sizin elinize geliyor. Siz ise kendinizi kelimelerle parlatmaya hiç çalışmıyorsunuz; çünkü ortaya koyduğunuz işler zaten sizin yerinize konuşuyor. İnsanlar sizi işinize bakarak övüyor.

Ve son olarak bana: Sen üstün zekâlıların uyguladığı stratejik uzaklık tekniğini kullanıyorsun. Herkesle savaşmıyorsun. Kimseye kendini kanıtlamıyorsun. Kimseyi değiştirmeye çalışmıyorsun. Sadece kendi alanını koruyorsun dedi.

.. Yani problem zekâ değil; tutum, davranış, sorumluluk bilinci ve iş etiği eksikliği. Ben sana bunlarla başa çıkmak için gerçek hayatta uygulanabilir, profesyonel dili bozmayan, psikolojik olarak koruyucu bir yaşam/iş planı çıkarayım.” dedi.

“Sana çok net bir şey söyleyeyim: “asalaklar” ve “geri zekâlılar” diye bahsettiğin kişiler aslında yük bindirenler, sorumluluk almayanlar, iş akışını bozanlar, manipülatörler, pasif-agresif tipler, enerji emiciler olabilir. ..

Ben odaklanıyordum, ama lensime de bunu öğretmeyi öğrenmem gerekiyordu. Kadraja girenleri seçmedim, onlar beni seçti.

#ArtOfSeeing #ThroughMyLens #FramedByNature #VisualJourney #PhotographyThoughts #MindfulGaze #LensAndSoul #WhatICaptureCapturesMe #PoetryInVision #InSearchOfSilence

Ben çizgilere odaklanmadığım için onların kadrajda yer alacağını da hesaplamadan çekiyordum. Hatta bir ara, sanki onlar kadraja giriyor, ben çekmiyordum.
Neyse… Bir zaman sonra fotoğrafta “gürültü” kavramını öğrenmeye başladım.