Yazın, bir eylül sıkıntısında, uzun aradan sonra
Kavuşuyorum özümdeki kötümser dalgalara
İlhamlarla da baş başa kalıyorum
Hoşça kalayım, ama siz kalmayın, gidin.

Ölümü yaşadım, tanık oldum
Ölümü gördüm ve uzaklaştım
Yaşattım desem abartmış olmam
Ölümün özünü çözdüm, tanrının inayetiyle
Bir görev verse bana
Atsam kendimi köprüden, sessiz bir eylül akşamında

Geçiyorum, özgüvenle, umursamaz tavırla
Lakin,
Aşamıyorum, geri adım atıyorum, gene aşamıyorum
Hayaletti, tanınmaz haldeydi
Tanımıyorum, unuttum desem de içimde
Doğar dışımda meçhul bir münasebet
Pusulasını şaşırmayan bir ışın, gözümden
Malum ruhların gözüne saplanmış bir yay gibi

Panik atak mı geçirdim Hayır, takılmışım gene taşa
Eskidir eskidir de, gene kapmış beni o kara veba
İyileştim derken karıştı tarihimin tozlu raflarında
Arayışlar içindeymişim, bulmuş beni şans ama
Bulmuş ama ben bulmuş muyum seni
Hayaletmiş diyim, pekala geçiyorum köprüyü

With the first dream that comes with the first sleep
I run, I run, I am gather'd to thy heart.

(Alice Meynell / Renouncement)

But it must never, never come in sight;
I must stop short of thee the whole day long.
But when sleep comes to close each difficult day,
When night gives pause to the long watch I keep,
And all my bonds I needs must loose apart,
Must doff my will as raiment laid away,