(มันยังม้ายจบ แต่ขอมาอัพไว้ก่อน ฉลองเดือนวาเลนไทน์ เย้6535535555 เพราะช่วงวาเลนไทน์มินคงจะเป็นกุ้งที่เขียนข่าวส่งอาชามอยู่ล่ะ( ｡ •̀ ᴖ •́ ｡))

ซึ่งพออยู่ด้วยกันเราก็ดันกลายเป็นพวกเอออห่อหมก ยี่สิบนาทีต่อมาเรียวเฮย์พบตัวเองนั่งแข็งทื่อท่ามกลางความมืดกับเสียงเอียดอาดของเก้าอี้โยก จังหวะที่ตัวตลกฉีกยิ้มสยดสยอง เรียวเฮย์คิดว่าถ้าได้จับมือชูเอาไว้ก็คงจะดี

แย่แล้ว

จากประเภทหนังทั้งหมด เรียวเฮย์กับชูละเรื่องสยองขวัญไว้ในฐานที่เข้าใจ มองหน้าก็รู้ ชูดูไม่กลัวอะไรเลย และเรียวเฮย์มีแนวโน้มที่จะกลัวทุกอย่างแม้กระทั่งแขนของตัวเอง แต่คนเราไม่มีทางเข้าออกโรงหนังตลอดสองเดือนโดยไม่ดูหนังผี ใครสักคนในแฝดสึกาวาระยืนยันว่าต้องลอง

นานเข้ามันก็เป็นกิจวัตร พอไม่มีอะไรทำเราก็พากันเข้าไปนั่งกินป๊อบคอร์นเหมือนกับการกดคอลในโทรศัพท์

ชูชอบโรงหนังมากกว่าที่คิด ความมืด เสียงดัง เรื่องเหนือความคาดหมาย ป๊อบคอร์น โคล่า สีหน้าตลก ๆ ของเรียวเฮย์ แล้วชูคงเป็นพวกที่โดนตัวอย่างภาพยนตร์โจมตีอย่างจัง ภายหลังชูเลยเป็นคนพูด ไปดูหนังด้วยกันไหม แทน เพราะเขาต้องรู้ให้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหุ่นยนต์ที่ชื่อหยาง

และเพราะมินาโตะกับเซยะเห็นตรงกันว่าชูไม่ได้มีความสนใจเป็นพิเศษต่อศาสตร์ภาพยนตร์ ยิ่งไม่ใช่ประเภทที่จะเดินเข้าไปดูอะไรอึกทึกครึกโครมร่วมกับคนเป็นสิบด้วยตัวเอง เมื่อสองเดือนก่อนเขาจึงลองถามชูทำนองว่า ดูหนังกับฉันไหม ซึ่งชูตอบตกลง