"ไม่แต่ง พวกสตรีวุ่นวายจะตาย"

"หืม แสดงว่าหากเป็นผู้ชาย---?" ถังโบจงใจลากเสียงยาว

ช็องมยองที่รู้ตัวว่าโดนยั่วยุก่อกวนก็ยกเท้าถีบคนข้างตัวไปที ก่อนจะเดินฉุนเฉียวนำไปไกล

ถังโบที่ล้มแหมะอยู่บนพื้นมองตามแผ่นหลังที่ค่อยห่างออกไป ด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนยากอธิบาย

"เออ ขืนข้าทนอยู่ที่นั่นต่อก็ได้อึดอัดตายเหมือนกัน" ในที่สุดช็องมยองก็ยอมปล่อยมือออก

ถังโบตั้งหลักได้ก็จัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย "ทำไมรีบออกมาล่ะ? ไม่มีแม่นางคนไหนที่ถูกใจท่านบ้างหรือ?"

"ไม่มี ข้าเป็นนักพรตจะข้องเกี่ยวกับสตรีได้อย่างไร"

"ฮวาซานไม่ได้มีกฎห้ามแต่งงานนินา"

มีแม่นางน้อยคนหนึ่งที่ดูจะแสดงออกชัดว่าสนใจตัวของชายหนุ่มแซ่ถังผู้นี้เป็นพิเศษ

นางพูดจาเอาใจเสียงหวานจนช็องมยองรู้สึกเข็ดฟัน ทนอยู่ได้อีกครึ่งก้านธูปก็เริ่มเบื่อจึงคว้าเอาคอเสื้อของถังโบลากตัวออกมาจากงาน

"โอ๊ย ๆ เบาหน่อยพี่ชายเซียน! ข้าจะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้ว!"

เมื่อชายโสดหน้าตาดีสองคนอยู่ในงานแน่นอนว่าต้องมีหญิงสาวมารุมล้อมไม่ขาดสาย

พูดคุย ร้องเพลง ต่อบทกลอน หัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ก็วนเวียนแต่เรื่องงานศิลป์ ช็องมยองแค่ตอบรับแบบถามคำตอบคำ

แต่คนที่เนื้อหอมดูจะเป็นถังโบ ช็องมยองค่อนข้างประหลาดใจที่เพิ่งได้รู้ว่าอีกฝ่ายต่อบทกลอนเก่งมาก

ถังโบหยิบเทียบเชิญของตัวเองขึ้นมาให้ดูว่าตนก็ถูกชวนไปเหมือนกัน

"คิดซะว่าไปหาสุราดื่มฟรีกันเถอะพี่ชายเซียน"

"ความคิดไม่เลว ใครมันกล้าส่งเทียบเชิญแบบนี้มาให้นักพรตกัน?"

คนข้างตัวไม่ตอบ แต่มุมปากกลับยกขึ้นเล็กน้อยจนรอยปุ๋มที่ข้างแก้มปรากฏ

แต่ก็ตามบันทึกว่าไม่ชัดเจน คนอื่นก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพระพี่นางรอดรึไม่รอดกันแน่ แต่ก็มีคนพบเห็นอยู่อีกที่ในเวลาต่อมา