สำหรับรอบ pre-order มีแถม free paper ให้ทุกคนค่ะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนา~

bsky.app/profile/kand...

Dimple 🫖🌸 #สุโอซากุ

⇒ www.readawrite.com/c/7f6d175f73...

ซากุระรีบสะบัดข้อมือออกแล้วเดินไปสมทบกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นทันทีโดยมีสุโอเดินไพล่หลังตามมาอย่างไม่รีบร้อน

หารู้ไม่ว่าภายหลังนิเรอิและคิริวก็ได้เป็นอีกหนึ่งในคนที่รู้ความลับเรื่องลักยิ้มนี้ แม้ซากุระจะไม่เคยเอ่ยถึง

สาเหตุก็มาจากสุโอที่ไม่เคยเก็บอาการเวลาตัวเองมองและส่งยิ้มให้ซากุระนั่นแหละ

End.

บ้าชะมัด รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว ซากุระเขินจนหูแดงเลยตัดสินใจรีบเดินหนีแต่กลับถูกคว้าข้อมือไว้เสียก่อน สุโอพลันเข้ามากระซิบข้างหูของเขา

“เรื่องนี้อย่าลืมเก็บไว้เป็นความลับแค่กับผมเท่านั้นนะครับ”
“ถ้ามีคนอื่นรู้เข้าระวังจะโดนคำสาปร้ายนะ~”
“หนวกหู อย่ามาหลอกกันนะเฟ้ย !”
“ฮ่าๆ“

“อย่ามาล้อเล่นน่า !”
“เอ๋~ ซากุระคุงเป็นผู้ถูกเลือกเชียวนะ”
“หึย”
“แต่ว่าผมดีใจนะ”
“ที่ซากุระคุงจำได้ว่าผมมีลักยิ้ม”

…เพราะที่ผ่านมาสุโอยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มให้แค่ซากุระคนเดียว

“ผมมีลักยิ้มก็จริง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะเห็นได้นะครับ“
“หา ?“
“ต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้นครับถึงจะมีโอกาสได้เห็นลักยิ้มของผม”
“และ ‘ซากุระคุง‘ เป็น ‘คนพิเศษ’ ครับ”

เจ้าของลักยิ้มเอานิ้วชี้จิ้มกลางอกซ้ายของคนตรงหน้าด้วยท่าทีหยอกล้อมีหรือที่ซากุระจะต้านทานไหว จริงๆ เจ้าตัวเริ่มออกอาการเขินอายตั้งแต่ได้ยินประโยคคำพูดชวนคิดไปไกลและรอยยิ้มสวยๆ นั่นแล้ว

“นายมีลักยิ้มนี่ ?”
“หือ ?”
“เมื่อกี้เจ้าพวกนั้นบอกว่านายไม่มีลักยิ้ม”
“แต่ฉันจำได้ว่านายมี”
“เพราะแบบนี้ซากุระคุงถึงได้ดูเหม่อลอยหลังคุยกันเสร็จสินะ”

สุโอยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มอีกครั้ง คลายข้อข้องใจให้กับซากุระที่นึกว่าตัวเองตาฝาดไปคนเดียว

“ซากุระคุง”
“เฮ้ย !”

เด็กหนุ่มผมสีสลับขาวดำตกใจจนเกือบจะกระโดดตัวลอย แต่พอทราบว่าอีกฝ่ายคือรองหัวหน้าคนสนิทจึงกลับมาตั้งท่านิ่งขรึมเช่นเดิม

แล้วเขาก็ได้คำตอบอีกแบบหลังจากเห็นรอยยิ้มของสุโอ

“ก..กำลังคิดอยู่ว่าหลังเดินตรวจตราเสร็จจะไปกินอะไรดี !”
“เอ๋ งั้นเหรอครับ”

หลังจบหัวข้อสนทนาเรื่องลักยิ้มของสุโอ ซากุระเริ่มชะลอฝีเท้าลงและใช้ความคิดจนทำให้เดินช้ากว่าคนอื่น สุโอจึงผ่อนความเร็วลดลงตามแล้วเอียงหน้าชะเง้อมอง

เสียงโต้ตอบของเพื่อนร่วมห้อง สายตาละห้อยที่ทำให้คนถามต้องผิดหวังของนิเรอิและซากุระซึ่งกำลังโวยวาย ทุกอย่างถูกหยุดได้ด้วยประโยคคำถามเดียวของผู้ซึ่งตกเป็นหัวข้อบทสนทนา

“ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน ? ขอผมร่วมวงด้วยสิครับ~”

รอยยิ้มของคนตรงหน้าได้เฉลยสิ่งที่ทุกคนสงสัย
นั่นคือสุโอไม่มีลักยิ้ม

นิเรอิที่สะดุ้งโหยงหลังถูกเรียกชื่อ รีบเปิดหาข้อมูลที่ถูกจดบันทึกไว้ในสมุดโน้ต ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณสุโอ ไม่มีลักยิ้มครับ...”

“หา ?”
“เห็นมั้ยซากุระ ขนาดนิเรอิยังยืนยันเลยว่าไม่มี“

หัวหน้าห้องโดนเหล่าลูกน้องตอกกลับด้วยความเห็นที่แตกต่าง จนซากุระเกิดความสับสนขึ้นมา เขาจึงหันไปถามเจ้าของคลังข้อมูลที่เชื่อถือได้มากที่สุด

“เฮ้ย นิเรอิ !”
“ค..ครับ !”
“สุโอมีลักยิ้มใช่มั้ย ?”

“หมอนั่นมีลักยิ้มไม่ใช่เหรอ ?“ ซากุระโพล่งขึ้นมาพร้อมขมวดคิ้วครุ่นคิด ภาพรอยยิ้มของสุโอในความทรงจำเขาล้วนปรากฏลักยิ้มตลอด

“ไม่นี่”
“ไม่”
“ฮ่าๆ นายตาถั่วแล้วซากุระ”

ตัวการที่ทำให้สุโอเปลี่ยนใจไม่รู้จะรับมือกับคนตรงหน้าอย่างไรดี ซากุระจึงหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย แต่กลับถูกสุโอจับไหล่ให้หมุนตัวกลับมาพร้อมสบตากันตรงๆ

“ผมเองก็จะพยายามเหมือนกัน”

สุโอพูดให้ซากุระได้ยินอีกครั้ง ราวกับต้องการกล่าวคำมั่นสัญญาให้ฝังลึกเข้าไปในใจ

ทั้งของซากุระและตัวเขาเอง
ก่อนจะก้าวเดินขึ้นสู่เวทีต่อสู้อีกครั้งหนึ่ง.