แล้ววันนี้คาตาริก็เซฟเงินที่ซ่อนไว้ได้ ถ้าคนตรงหน้าว่าแบบนั้นเขาก็ไม่พยายามต่อ มิหน้ำซ้ำยังรู้สึกผิดด้วยที่แสดงออกไปแบบนั้น

เขารู้จักอีกฝ่ายมาตั้งปีนึงแล้วหนิ
ดันเอานิสัยที่ใช้กับคนอื่นมาซะได้

"เข้าใจแล้วครับ..ขอโทษด้วยนะ ทาคุมะซัง"

เป็นเพื่อนที่ดูแย่ไปเลย

"งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ"

คาตาริกล่าวยิ้มบางๆ เขาเสร็จสิ้นการมอบขนมแล้ว แต่ยังยืนตรงนั้นต่อ เพราะรอให้อีกฝ่ายเป็นคนหันหลังออกไปเอง

เด็กหนุ่มที่ไม่ชินกับคำชมเชย พอยินทีใบหน้าก็ร้อนรุ่มไปถึงหู ผมสีกรมท่าเข้มเกือบดำปกปิดอาการเห่อแดง ภาพตรงหน้าเลยเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าเล่นนิ้วตัวเองเงียบ ๆ เพราะรู้สึกประหม่า ตามมาด้วยเสียงขอบคุณเบา ๆ ที่ดังกว่าเสียงกระซิบหน่อยนึง

"ต.แต่คุกกี้ถุงนี้ เป็นถุงสุดท้ายแล้วล่ะครับ.."

ถ้าไม่เป็นการหลงตัวเองมากไป เขาก็อยากจะบอกไว้ก่อน แต่ถ้าไม่ใช่คงอายแย่

เขายกมือลูบท้ายทอย

ลมร้อนถูกพ่นออกมาทางริมฝีปากเบา ๆ พร้อมกับความกัดดันภายในอก เด็กหนุ่มที่รู้สึกโล่งใจแล้วก็ผลุบตาลง

ดีจริง ๆ เพราะเขาพยายามอย่างหนักกว่าจะได้รสชาติแบบนี้มา สำหรับคนที่ไม่เคยทำมาก่อนแล้วต้องกันฝีมือตลอดทั้งคืนเลยล่ะ

เขาดีใจจนพูดคำอื่นไม่ออกนอกจากคำว่า

"ขอบคุณนะครับ..."

ด้วยเสียงที่แผ่วกว่าเสียงของนกนางนวลตัวข้างๆ

เขาเหลือบไปมองเจ้าขนฟู ไม่มีอะไรมาให้เลย...

🌧: นั่นคงเหมาะกับผมที่สุดแล้วล่ะ ทาคุมะซังสายกิจกรรมเบา ๆ ก็ดูเหมาะดีนะ

(ลูกไม่กล้าเม้น แต่ผปค.ขอมาอ้ามๆแทนนะคั น่ากินมาก😭😭✨️)

🌧: ผมยังไม่มีในใจเลยล่ะ... จริง ๆ ไม่คิดจะลงด้วย

เชื่อหรอ...

เด็กที่ไม่มีที่มาที่ไปอย่างเขา แถมยังรู้จักกันแค่ผิวเผินด้วย จะมีค่ามากขนาดให้อีกฝ่ายเชื่อมั่นเชียวหรอ..

สองนิ้วจิ้มกันเบา ๆ มันดูแย่นะที่จะตัดสินอีกฝ่ายแบบนั้นแต่ก็อดคิดไม่ได้เลย

เขามองอีกฝ่ายที่เปิดถุงขนม ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ ไม่ได้คาดหวัง กลับกันเขาคิดว่าความเชื่อนั้นอาจถูกทำลายลง

"ค..ครับ!!?"

รับมาด้วยท่าทีตื่นตระหนก สองมือประครองคุกกี้จิ๋ว

"ให้ผมกินหรอครับ..."

🌧: เหมือนกันเลยครับ...

มันต้องมีฝืดคอกันบ้างแหละ คาตาริหันซ้ายขวาหาร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ วันนี้โชคดี เงินที่ซุกซ่อนไว้ไม่ถูก รีดไถ โดยพวกอันธพาลคุ้นหน้า เขาเลยสามารถซื้อน้ำเปล่าไปจนถึงน้ำผลไม้เกรดซีเกรดบี

"เดี๋ยวผม...ไปซื้อให้นะครับ"

ความกดดันถูกยกออกจากอกพร้อมลมหายใจหนักหน่วง คาตาริเงียบฟังคำวิจารณ์โดยละเอียดนั้น ก็รู้สึกถึงความจริงที่ถูกถ่ายทอดออกมา แม้จะเป็นการทำตามสูตรที่มีไว้ แต่สำหรับเขาถือว่าเป็นก้าวใหญ่ในฐานะเด็กที่ไม่เก่งอะไรสักอย่าง

มันเต็มไปด้วยความดีใจ ที่อีกฝ่ายทานขนมชิ้นถัดไปโดยไม่มีท่าทีรังเกียจ

"อ่ะ...ผมไม่ได้เตรียมน้ำมา..."

+

"ขอบคุณนะครับ..."

เอ่ยขอบคุณน้ำเสียงสั่น

ดีใจจัง...

"แต่ผมไม่มีน้ำเลยนะ"

เขาเริ่มหวั่นว่าอีกฝ่ายจะฝืดคอ

พ่นลมหายใจหนักไร้เสียง ไหล่ที่ห่อพับไหวลง ไม่ปิดบังความโล่งใจให้อีกฝ่ายได้เห็น นั่นพูดจริงใช่มั้ยนะ ดวงตาสีกรมท่ามืดขรึมนั้นแบบมีความหวังหน่อย ๆ แต่ก็ไม่กล้าคาดคั้นคำตอบ เด็กหนุ่มเลยยืนดีใจเงียบ ๆ

สองมือที่กุมกันด้วยความแน่นก็พลันคลายออก หัวนิ้วแม่มือถูไถกันไปมาลดอาการเคอะเขิน ยามที่อีกฝ่ายยังคงหยิบชิ้นต่อ ๆ ไปขึ้นมากินต่อเนื่อง

+

ทำยังไงได้ล่ะ นี่เหมือนพฤติกรรมหยั่งสันดานของเขาไปแล้ว เวลากลัว สิ่งที่ทำให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยมีแค่ต้องก้มหัวต่ำเพื่อให้ใครก็ตามแต่รู้สึกเหนือกว่า

เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างว่าง่าย ที่ดูเหมือนจะจดจำในฐานะคำสั่งมากกว่าการกระทำที่ออกมาจากความเข้าใจ

"จ..จะจำไว้นะครับ"

อยากแก้เหมือน แต่จะทำยังไงดีนะ...

สัญชาตญาณของเด็กหนุ่มให้เขาก้าวขาถอยห่าง ไว้ระยะไม่น่าเกลียดแต่พอให้ตัวเองไม่ใกล้กันไปกว่านั้น ดวงตาสีกรมท่าวูบไหว สั่นสะท้านด้วยความกลัวเพียงเพราะพฤติกรรมและท่าที แต่ก็ยืนนิ่งสู้เสือเหมือนคนเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้

เขามองถุงขนมในมือที่ถูกดึงเก็บอย่างไม่รู้ตัว ในเมื่อทักไปแล้วก็มีแต่จะต้องให้นั่นแหละ ถ้าปลิ้นปล่อนอาจจะมีเรื่องที่เลวร้ายตามมา

"ครับ..."

เขาตอบเสียงแผ่วพร้อมยื่นให้

!!!

หมายถึงถ้าไม่พูดจะโดนหรอ

เขาถูกดึงสติด้วยคำพูดพร้อมความหมายที่ถูกแปลด้วยตัวเอง เมื่อเด็กหนุ่มรู้สึกกลัวจะกุมมือของตัวเองแล้วบีบแน่นโดยอัตโนมัติ

"คือ...คือ...น้ำเปล่าครับ...!!"

เป็นน้ำราคาถูกที่บ้างร้านแจกฟรียังมี

เขาเข้าใจนะ คำพูดที่บอกว่าไม่อยากติดหนี้ใคร ปกติเด็กหนุ่มที่ใช้ชีวิตแบบนี้มาทั้งชีวิตมักใช้ความคิดนี้ตลอด แต่พอเป็นฝ่ายถูกโต้ตอบในทางเดียวกันนั้นเองกลับหนักปากอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ...

ดวงคู่นี้ไหวสั่นเล็กน้อย ชำเลืองมองคนข้างหน้ากับพื้นถนนสลับกันไปมาลุกลี้ลุกลนเหมือนในหัวกำลังคิดอะไรเยอะแยะจนไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดได้

+

เมื่อมอบถุงคุกกี้เสร็จสิ้นสองมือที่ว่างแล้วก็ลดลงไปอยู่ในตำแหน่งเดิมตรงหน้าขา กลับสู่สภาวะกอบกุมกันอีกครั้ง ตามประสาคนขี้กลัวแต่ยังบากหน้ามาคุย

ในใจอยากจะเดินออกเดี๋ยวนั้น แต่ความคิดมารยาทงามกลับทำให้เขาไม่กล้าทิ้งอีกฝ่ายก่อน เลยตัดสินใจจะยืนจนกว่าเธอจะเป็นฝ่ายไปเอง

โดยไม่ได้หวังคำขอบคุณ พอได้ยินก็ผวาจนไหล่ห่อ รีบโค้งรีบก้มจนหน้างอ

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรครับ"

!!