Bu fikrim klasik bir Türk insanı olarak korku temelli düşünce yapımı yansıtmaktadır. Gerçekten medeni olan şanslı azınlık, burada sizlik bir şey yok.

Oradaki 'ama' iadesi her şeyi anlatıyor zaten.

Bazı insanlar şu an nefes alamıyorken, yeni solukları duymak, bunları konuşmak istemiyor. Ama bu da işte kendinden olana susma meselesi. Ve bizi nerelere getirdiği malum. Türkiye'de sol da hiçbir zaman gerçekten demokratik veya özgürlükçü olmadı.

Ama ben gelenlerin daha adaletli yöneteceğine emin olamıyorum. Geleceği bluesky tayfa gibi pembe görmüyorum. İlk seçildikleri döneme ait umutlarım var sadece. Elbette güç zehirlenmesi yaşayacaklar ve onların gitmesi için de yeni bir soluğa ihtiyaç duyacağız ülkece.

Bugüne dek mesele partiler arasındaki bir tartışmaydı; ilkeler konuşuluyordu(mümkün olduğu kadar!).
Ama artık mesele cumhuriyetin kendisi.
Korkusuzluk tam da bu yüzden: Çünkü artık savunulan, yalnızca bir fikir değil, bir varoluş meselesi.

Toplumsal huzur, farklılıkların kabulü ve tutarlı bir tölerans anlayışıyla mümkün. Geçmişi toptan reddetmek ya da sadece benzer fikirlere alan tanımak, kutuplaşmayı derinleştiriyor.
Farklılıklarla bir arada yaşamanın mümkün olduğuna gerçekten inanıyor muyuz?

Trabzon’da karşılaştığımızda büyük bir şaşkınlık içindeydiler; çünkü bir Yunan adasında bile daha çok Osmanlı eseri vardı.

Bu durumu bizzat gözlemlediğim bir örnekle somutlaştırabilirim: Emekli bir Amerikalı çiftle tanıştım. Yunan adalarına yerleştikten sonra Osmanlı dönemine ait yapılar dikkatlerini çekmiş ve bu kültürel izleri daha yakından görmek için Türkiye’yi gezmeye karar vermişler.

Geçmişle tamamen bağ koparmaya dayalı, seçici bir yaklaşım hâkim durumda. Önceki dönemlere ait pek çok şey, değer taşıyıp taşımadığına bakılmaksızın reddediliyor. Her şey 'Onlardan kalan kötüdür!' basitliğine indirgeniyor.

Bir kişinin ait olduğu siyasi veya sosyal konum, davranışlarının nasıl algılandığını doğrudan etkiliyor. Benzer eylemler, farklı kişiler tarafından yapıldığında tamamen zıt tepkilerle karşılaşabiliyor. Toplumda derin bir kutuplaşma mevcut.

Bir gözaltı, bir mahkeme, ardından adli kontrol… Hukukun kılıfında işleyen bir sindirme mekanizması. Devlet, hukuku korku üretme aracına çeviriyor. Amaç adalet değil; itaat. Susturamadığını yıldırmak, yıldıramadığını damgalamak.

Devamı

Darbe nasıl püskürtüldü? Hala herkes hukuksuzca hapiste. Neyin kafasını yaşıyorsunuz?