از آن سجده بر آدمی سخت نیست
که در صلب او مهره یک لخت نیست

دو صد مهره بر یکدگر ساخته‌ست
که گل مهره‌ای چون تو پرداخته‌ست

رگت بر تن است ای پسندیده خوی
زمینی در او سیصد و شصت جوی

بصر در سر و فکر و رای و تمیز
جوارح به دل، دل به دانش عزیز

خردمند طبعان منت شناس
بدوزند نعمت به میخ سپاس

او نیز طواف دیر گیرد
از دایره میل می‌پذیرد

تا درنگری به کوچ و خیلش
دانی که به دایره است میلش

تن و جان تو بیمار از سخنهای خلافی شد
برانداز این خلاف از علم و جانت را مداوا کن

جمال چهره جانان اگر خواهی که ببینی تو
دو چشم سرت نابینا و چشم عقل بینا کن

گر پر از لاله سیراب بود دامن کوه
مرو از راه که آن خون دل فرهادست

تو کمان‌کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین
همهٔ غمم بود از همین که خدا‌نکرده خطا کنی

گر بزنندم به تیغ، در نظرش بی دریغ
دیدن او یک نظر، صد چو منش خونبهاست

زندگی یعنی: یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی‌ها کم نیست: مثلاً این خورشید،
کودک پس‌فردا،
کفتر آن هفته.