เธอยกยิ้มพลันเอนตัวไปด้านหลังอย่างสบายใจ เสียงขบขันดังขึ้นเมื่อสิ้นประโยคของอีกฝ่าย

"จักรวาลมองไม่เห็นเราหรอก ว่าใครจะรู้สึกยังไง มองไม่เห็นถึงพวกเราที่กำลังนั่งอยู่ตรงนี้"

เธอเงียบก่อนจะหันมองอีกฝ่าย

"สำหรับฉันแล้ว สิ่งนั้นมันย้ำเตือนว่าในจักรวาลอันมืดมิดและกว้างใหญ่นี้ ไม่มีใครมาช่วยเราได้นอกจากตนเอง , แต่ว่า — ถ้ามีคนมาช่วยก็คงจะดีกว่า"

เธอจำคิกคักก่อนจะพูดปิดท้าย "คิดว่านะคะ"