همه‌تون اومدید اینجا و مارو اونور تنها گذاشتید.

متاسفانه بعد دو سه هفته مریضی مجددن گلوم‌ ویزویزیه و خدایا مپسند.

اینجا کنده، دقیقن مثل وقتی تو اسکایپ با خانواده چت می‌کنم. آدمو خل می‌کنه کندیش.

غمگینم همچون دختری که با کلی مغزیجات گرانولا پخته بعدش فهمیده بادوما بوی کهنگی می‌دن.

بچه‌مو آوردم کلاسی میسوقی. صدای پیانو و آوازهای زیبا میاد از هر طرف. فقط کلاس این بچه‌ها انگار جنگله. صدای جیغ و فریاد و بدو بدو.

اینجا باشه واسه وقتی کامل از توییتر بریدیم دیگه، ها؟