‏ولی زمان هیچگاه دردی را دوا نکرد. این ما بودیم که به مرور، به دردها عادت کردیم.

آدم برای دردهایی که کلمه پیدا نمی‌کند،
سکوت می‌کند

روزهایی هستش که شادم و پر از انگیزه ، یجوری که می‌تونم میخُ فرو کنم توی سنگ. یه شب‌هایی هم هست که حتی نمی‌تونم اون میخُ توی دستم بگیرم.

فعلا میسازم، چه می شود کرد؟
مگر می شود دنیا را پاره کرد و از داخلش خوشبختی درآورد؟
همین است که هست.

remember…