ส่วนผู้ชายสองคนนี่เฉย ๆ แต่คิริทานิ เคนตะถือว่าได้อยู่ ไม่รู้ว่าหล่อรึเปล่านะแต่สีหน้าท่าทางนี่คาบเส้นมาก ไม่รู้ว่าชั่วหรือดี แต่เหมาะกับเรื่องที่มึงไว้ใจเหี้ยไรไม่ได้เลยจริง ๆ อ่ะแหละ

ป.ล. แคสติ้งที่พึงพอใจมากของเรื่องคือผู้หญิงทุกคนในเรื่อง --- โดยเฉพาะคุราชินะ คานะคือเอาเรื่องสัส ๆ ไคลแม็กซ์ช่วงท้ายคือเล่นได้ตรงตามบรีฟเลย กูว่าบรีฟคือแผนของชีคือทำให้นี่งงแหละ 55555555555555555

ส่วนตัวพึงพอใจกับเรื่องนี้มาก บางคนอาจจะรู้สึกว่าไม่แฟร์เท่าไหร่ที่เรื่องเล่นโกงแอบมุบมิบ แต่นี่ว่าเรื่องก็ไม่ได้โกงจนน่าเกลียดขนาดนั้น เพราะนี่พอจะปะติดปะต่อบางส่วนได้หลวม ๆ บ้างแล้วตอนกลางเรื่อง (แต่เรื่องก็พากุหักโค้งมรณะจริงนะ 55555555)

นี่เลยคิดว่าสิ่งหนึ่งที่เรื่องนี้ทำได้คือการแสดงให้เห็นว่าอำนาจในการ "กำหนดความจริง" นี่เองก็เหมือนเป็นการต่อสู้กับความเหลื่อมล้ำ --- อีกนัยหนึ่งคือการจัดการกับความไร้เหตุผล การกีดกัน อยุติธรรมเพื่อสร้างและทำลายอะไรก็ได้เช่นกัน ตราบใดที่ไม่มีใครมาคัดง้างเรื่องนั้นให้เปลี่ยนทิศไป เรื่องที่เคยเขียนเอาไว้จะเป็น "ความจริง" ต่อไปอย่างนั้น แต่จะใช่ "ความจริงแท้" หรือไม่ก็ต้องคิดต่อเอาเอง 5555555

ส่วน manipulation ในอีกส่วนของเรื่อง (อาจต้องเรียกว่า exploitation) คือ "เรื่อง" หรือความจริงของคดี --- ที่สุดท้ายแล้ว มุมมองของผู้เล่า ปากของผู้เล่า การตัดสินใจของบรรณาธิการ การนำเสนอของสื่อมวลชน และความคิดของคนเสพสื่อคือระบบที่ก่อร่างความจริงในแบบที่ปัจเจกบุคคลต้องการต่างกันไป (ผู้รับสื่ออาจจะเป้นปลายทางก็จริงแต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่มีแรงกระเพื่อมจากตรงนี้ ใช่มั้ยล่ะ)

แม้ว่าประเด็นความเหลื่อมล้ำจะใช้สัญญะอย่างบ้านหลังคาแดง และเนินในการนำเสนอ แต่ก็ทื่อ ๆ และผิวเผินเกินไปหน่อย (เข้าใจว่าเรื่องมันอยากเท shocking event ไปกับตอนจบ) อย่างไรก็ดีประเด็นนี้ก็ถูกหยิบมาใช้ในเรื่องในฐานะแรงขับดันของตัวละครโดยไม่เสียเปล่า

แต่ก็น่าสนใจว่าเกมอำนาจของสองคนนี้น่าสนใจไม่น้อย เพราะทั้งฮิเดูกิกับอิชิคาวะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร และใช้ตรงนั้นเป็นข้อแลกเปลี่ยนเพื่อคานตัวเองให้อยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจต่อรองให้ได้มากที่สุด อีกอย่างคือเรื่องของอาโอตะ ซายาโกะ ลูกสาวที่ก่อเหตุคดีฆาตกรรมพ่อแม่ตัวเองเมื่อ 18 ปีก่อนที่ก็สะท้อนอำนาจ ความเหลื่อมล้ำทางสังคม และการดิ้นรนกระเสือกกระสนของมนุษย์ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ๆ

ยิ่งโดยเฉพาะภรรยาปัจจุบัน (เร็นบุตสึ มิซาโกะ) ซึ่งแต่งงานขณะโอบุจิอยู่ในเรือนจำที่ขนาดว่าอีกฝ่ายเป็นนักโทษประหารไร้อิสรภาพแต่เธอก็ถูกควบคุมได้เพียงเพราะคำพูดอีกฝ่ายที่มันไปโดนปมในใจของตัวเองอีกทีเช่นกัน แต่ในขณะเดียวกัน ฮิเดยูกิก็อยู่ในสถานะถูกควบคุมโดยอำนาจของอิชิกาวะ อดีตบรรณาธิการนิตยสารที่ใช้เงินและสถานะทางสังคมดันเขาให้เป็นหนุ่มโฮสต์เบอร์หนึ่งและให้งานเขา

คือนี่เห็นประเด็นที่น่าจะใกล้เคียงสองอย่างคือการควบคุมหรือล้างสมอง (manipulation) ของคนโดยใช้อำนาจผ่านทุกอย่างที่มี อย่างโอบุจิ ฮิเดยูกิ (ฮาชิโมโตะ เรียวสุเกะ) ที่ถูกกล่าวหาจากแฟนสาวซึ่งก่อเหตุฆาตกรรมร่วมกันว่าเป็นคนล้างสมองเธอ และยอมรับข้อกล่าวหาทุกประการ ซึ่งเรื่องก็แสดงให้เห็นด้าน manipulative ของฮิเดยูกิผ่านบทสนทนาทั้งกับแฟนเก่าหรือภรรยาที่แต่งงานขณะอยู่ในเรือนจำ

จนกลายเป็นว่าในตอนจบแล้วสิ่งที่ควรตั้งคำถามที่สุดคือ "สรุปแล้วเราควรเลือกเชื่อความจริงจากใครหรือจากอะไรที่สุด" เพราะเรื่องใช้ device หลายตัวเพื่อ manipulate เรื่องอีกทีแล้วทำให้คนดูไขว้เขว ส่วนตัวไม่ได้ไขว้เขวเพราะรู้ว่าตัวละครมันมีด้านเทา ๆ แต่คือไขว้เขวเพราะเรื่องเล่นไม่ซื่อกับเราจนถึงนาทีสุดท้ายเลย --- แต่ดีมากเลยนะ ความรู้สึกเหมือนอ่าน meta-fiction แบบนี้

เพราะเรื่องแม่งทำลายหน้ากากที่ผ่านมา เพราะในตอนแรกเราต่างสงสัยว่า "ใครบ้างที่รู้ความจริง" "ใครบ้างที่พูดจริง" แต่คือตอนสุดท้ายที่ทุกอย่างเปิดเผยออกมาคือขนาดกูที่พอเดาได้บางช่วงยังตกใจเลยว่าพี่เล่นงี้เลยเหรอ โหเล่นงี้เลยเหรอ (ชม) 5555555555555555555

ซึ่งเรื่องก็ชักนำเราให้สงสัยในตัวละครนี้ตลอดจนหลุดโฟกัสจากตัวเอก ฮาชิโมโตะ เรียว ผู้ช่วยบรรณาธิการนิตยสาร (แสดงโดยคิริทานิ เคนโตะ) ไปเลยจนกระทั่งสองตอนสุดท้าย

นอกจากนี้ตัวละครประกอบก็มีมิติมีเรื่องราวของตัวเอง และมีแรงขับส่วนตัวที่ทำให้เรื่องมันเกิดขึ้นจากเบื้องหลังสู่เบื้องหน้า และเรื่องแม่งก็สนุกกับการ red herring คนดูให้ไปตาม narrative จนไคลแม็กซ์แล้วหักโค้งเลย