دقیقا از روزی که تصمیم گرفتم دیگه توییت نکنم ایلان ماسک شروع به جفتک اندازی کرده و کائنات دوش پلت فرم‌های توییتر مانند رو باز کرده رو ما و ول کن نیست.

هیچ ایده ای ندارم که چطور قبلنا روزها وقت صرف خوندن کتاب مورد علاقم میکردم و غرق دنیای خودم میشدم. الان گذشت زمان عصبیم میکنه. به زحمت یه کتابو تا آخر میخونم. به زحمت یه فیلم بالای یک ساعتو میبینم. حتی از حرف زدنهای طولانی هم فراری‌ام.

بعضی آدمها صرفاً به دردسرش نمی‌ارزن.

کاش میشد داد بزنم بگم چقدر رو قلبم سنگینی میکنی.

من این زندگی که تابستوناش خالی از ساحل شنی، آب‌های زلال، کشتی‌های تفریحی، الکل و عشق است رو نمیخوام.

یه دوره‌هایی هست که آدم ساکت میشه. من الان اونجام که سکوت‌.

تو بلواسکای دایرکت نداریم همه مَحرمن.

سلام کنم که صدا میپیچه