#หงส์ดาเลีย

ไฮไซเรนหัวเราะอีกครั้ง
นางส่งกำปั้นหลวมๆ แทรกช่องว่างกระจิริดระหว่างใบหน้า มันจรดริมฝีปากของอะไกลอา ท่าทางที่หมิ่นเหม่เช่นนี้มีไว้เพื่อ...
.
.
.
เพื่อแบ่งลมหายใจ
.
.
.
ไฮไซเรน : หายใจได้แล้วละ
.
.
.
หลังสามารถหายใจในน้ำด้วยพลังของไฮไซเรน เป็นไปได้อะไกลอาก็อยากจะเพิ่มความสามารถในการพูดไม่น้อยเลย
.
.
.
เผื่อจะได้สวดเรื่องที่โดนปั่นหัวยับบ้าง

นิ้วเรียวก็เกี่ยวด้ายทองลงต่ำ ทำเอาอะไกลอาเสียการทรงตัวและร่วงลงน้ำในบัดดล แม่ค้าหุบปากฉับเพราะกลัวน้ำเข้าปอด กลับกันเสียงขำคิกของไฮไซเรนดังข้างหู
.
หน้าผากแนบหน้าผาก
จมูกชนจมูก
.
อะไกลอาเกร็ง หน้าขึ้นสีสุดขีด เพราะอีกอย่างที่อยู่บนใบหน้าของเราเช่นกันนั้นหวิดประกบรอมร่อ

อะไกลอา : จะพาไปไหน
ไฮไซเรน :
อะไกลอา : จะพาไปไหน
ไฮไซเรน :
ไฮไซเรน : วัง
อะไกลอา : ใต้น้ำ?
ไฮไซเรน : อือฮึ
อะไกลอา : ต้องเปียกจริงๆ เหรอ
ไฮไซเรน : แก้ผ้าสิ สะดวกดี
อะไกลอา : พูดอะไรให้มันอายผีอายสางบ้างเถอะ ฉันไม่ได้วิวัฒนาการถอยหลังนะ
ไฮไซเรน : จิ๊ พูดจาน่าหมั่นไส้จริง

ไฮไซเรน : ลงงเดี๋ยววนี้
อะไกลอา : ฝันนน—ไปเถอะ!
ไฮไซเรนชะงักอึ้ง เบื้องหน้าปรากฏไหมทองคำมากมายผุดพรายจากอะไกลอา รยางค์ระยิบระยับนั้นรัดรึงร่างกาย พร้อมพลังปริศนาที่ค่อยๆ รั้งให้ตนห่างจากอีกฝ่าย
ตนเงยพบอะไกลอา นางเหยียบเส้นที่ถักทอ ตระหง่านเหนือผืนน้ำ
เรือนผมสีทองเข้ากับมัน สุกสว่างอร่ามเรืองเสียรู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตจากโลกใต้น้ำเช่นตนมิอาจแตะต้อง
นาง...งามเหลือเกิน

ผิวเย็นชืดแตะมือของเธอเบาๆ กุมไว้แล้วออกแรงดึงเล็กน้อย คล้ายจะสื่อว่าให้ลงมาด้วยกัน
ไฮไซเรน : มาสิ
อะไกลอา : ไม่มีเงินจ่ายค่าขนมเลยจะจับกดน้ำหรืออย่างไร
ไฮไซเรน : อยากจะทำจริงๆ ก็ตอนนี้นี่ละ— ลงมา
อะไกลอา : ไม่
ไฮไซเรน : ลงงงงมาาาา
อะไกลอา : มมมมมมไม่
สองแขนกับครีบออกแรงตีน้ำเพื่อเสริมกำลังในการดึงมนุษย์ อีกฝ่ายก็ยื้อยุดสุดใจ ไม่ยอมหน้าคว่ำลงไปเปียกปอนง่ายๆ

ไฮไซเรนหัวเราะในลำคอ
หนนี้ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวจากสายน้ำ ทว่าสัญชาตญาณของคนคลุกคลีสนามรบบอกว่านางกำลังเข้ามาใกล้ หมายความว่าถ้าไฮไซเรนจะจงใจเข้าหาระยะประชิดโดยไม่ให้เธอรู้ตัวนั้นย่อมได้ และคำสบประมาทที่ว่าเราสู้อีกฝ่ายไม่ได้ สงสัยจะไม่ใช่การกวนประสาทกันเล่น หากเราเกิดปะทะกันขึ้นมา ไฮไซเรนคงเป็นคู่ต่อสู้ที่ตึงมือแน่
อือ...ลงทุนด้วยขนมวันละชิ้นแลกกับความสงบสุขก็ถือว่ากำไร

ไฮไซเรน : เอาเป็นว่าจะบอกให้แล้วกัน ถือว่าเห็นแก่ขนม
อะไกลอา : ช่วยบอกว่าเห็นแก่มิตรภาพก็ยังดีนะแม่คุณ
ไฮไซเรน : อะแฮ่ม ข้าเป็นเจ้าหญิงจากดินแดนของเหล่าไซเรน
อะไกลอา : จินตนาการบางครั้งก็ต้องมีขอบเขต
ไฮไซเรน : การหัดยอมรับความจริงเสียบ้างก็เป็นสัจธรรม
อะไกลอา : ทำตัวน่าเชื่อตายแหละ

อะไกลอา : นี่ วัตถุดิบไม่ใช่ถูกๆ เอามาขายใครจะซื้อ
ไฮไซเรน : ข้าไม่รู้นี่ว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ขนมที่กินเป็นปรกติ ที่บ้านมีให้กินประจำน่ะ
อะไกลอา :
อะไกลอา : เธอเป็นใครกันแน่ รวยขนาดนั้นทำไมถึงไม่จ่ายค่าขนมล่ะ
ไฮไซเรน : บอกก็ต้องจ่ายสิ
อะไกลอา :
อะไกลอา : *กำหมัด*
ไฮไซเรน : กำแน่นเชียว *จิ้ม*
อะไกลอา : อือ ไม่ต้องอบก็กินได้เลยละ
ไฮไซเรน : หุหุ อย่าเลย เจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก

แม้หมั่นไส้เพียงไหน แต่อะไกลอาก็เก็บขนมไว้ให้เสมอ มันคือความสัมพันธ์ของแม่ค้ากับลูกค้าที่ไม่เคยจ่ายสักแดง ก็มีดีอยู่อย่างคือไม่เรื่องมาก ให้อะไรก็กิน
อะไกลอา : อยากทำขนมใหม่ขายจัง
ไฮไซเรน : ข้าอาสาทดลองเอง
อะไกลอา : ถึงอยากปฏิเสธเพราะรู้ว่าหวังกินฟรีแต่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ มีเมนูเสนอไหมละ
ไฮไซเรน : มาเดอแลนผสมเกลือสมุทรเล็กน้อย โรยทองคำ
.
.
.
เริ่มละ
เริ่มหัวสูงละ

? : สวัสดี ข้าไฮไซเรน
อะไกลอา : คุยกันมาตั้งนาน นึกครึ้มมาบอกชื่อเอาป่านนี้?
ไฮไซเรน : หมายความว่าเราก็รู้จักมักคุ้น— เจ้าล่ะ
อะไกลอา : อะไกลอา
ไฮไซเรน : เจ้ารู้นามข้า ข้ารู้นามเจ้า เท่ากับเราคือสหาย เอาเป็นว่าพรุ่งนี้อย่าลืมส่วนของข้านะ
อะไกลอา :
อะไกลอา : ห๊ะ
เสียงน้ำดังจ๋อมบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวดำดิ่งหนีไปเป็นที่เรียบร้อย
นอกจากฝันร้ายโรงทาน ยังจะเป็นฝันร้ายของมิตรภาพ!

เมื่อคาดเดาพฤติกรรมเรียบร้อย การจับผิดก็เริ่มขึ้น
ขั้นแรกอะไกลอาเริ่มแย็บหมัด เอ่ยทำนองว่าหลังจากนี้จะให้ขนมฟรีไม่ได้แล้วนะ เพราะเดี๋ยวนี้ตนอบขนมเก่งแล้ว มันจึงไม่มีสินค้าที่ไม่เข้าเกณฑ์จนไม่สามารถนำไปขาย ฉะนั้นอาคันตุกะไร้นามผู้นี้ต้องซื้อขนมของตนแล้วละ อีกอย่างบางส่วนเธอต้องเก็บไว้แบ่งเพื่อนด้วย (ซึ่งอะไกลอาไม่มีหรอก มีแต่ศัตรูในสงคราม แต่พูดไปอย่างนั้น)

คุณเจ้าของร้านชักไม่แน่ใจว่าผู้หญิงที่มาคุยด้วยทุกเย็นใช่มนุษย์หรือเปล่า— ถึงตาจะมองไม่เห็น แต่ประสาทสัมผัสส่วนอื่นของตนยังอยู่ และจุดสังเกตคือผู้หญิงคนนี้มาแวะเวียนทีไร นอกจากกลิ่นคาวปลาแล้ว เธอยังได้ยินเสียงน้ำเคลื่อนไหวเสมอ ดูเหมือนจะอยู่ในน้ำตลอดเวลา คนปรกติคงไม่แช่ทั้งวี่ทั้งวันแน่
ถ้าไม่ใช่เงือกก็คงจะเป็นไซเรน...ไม่ละ เงือกที่ไหนจะเขมือบขนมโหดเหมือนโกรธใครแบบนี้ ไซเรนแน่ๆ

ทีแรกอะไกลอาแบ่งให้ด้วยความเต็มใจ (ระคนสับสน) เนื่องจากสงสาร อีกฝ่ายมาถึงก็เล่นร่ายความลำบาก กระเสือกกระสนข้นแค้น หนาวเหน็บ กระแสน้ำเปลี่ยน โลกร้อน แพลงก์ตอนตาย วาฬเกยตื้น หมีขั้วโลกไม่มีแผ่นน้ำแข็งจะยืน แล้วเต่าทะเลล่ะ ก็เอ้อ คนอะไรจะลำบากขนาดนั้น+ขนมที่เพิ่งหัดทำบางส่วนสภาพมันเอาไปขายไม่ได้ด้วย
.
.
.
หลังๆ ไม่ใช่ละ
นี่คือฝันร้ายโรงทาน อวสานงานเลี้ยง ภัยพิบัติงานบุญ!

เมื่อสงบศึกก็ปราศจากโหงพรายมาตามรังควาน แบล็กสวอนได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข จวบจนกระทั่งวันหนึ่งที่ปัญหามาเยือน
.
เพราะเหมือนว่าครานี้นี่ละ
ที่เธอเป็นฝ่าย 'โดนของ' เสียเอง
.
ทีแรกเป็นเพียงความสงสัย
กระนั้นแล้ว สิ่งที่ทำให้แน่ใจ...
.
"คุณโดนของนะ".
.
...คือวันที่ 'ดาเลีย' โผล่มาเคาะประตูห้อง

หลังเซ็นเสร็จ แบล็กสวอนรู้สึกว่าต่อให้หล่อนจะเก่ง แต่เธอจำเป็นต้องเตือนอยู่ดี
หงส์ : เข้าใจนะว่าเป็นเพราะเขาทำเธอก่อน แต่รู้ใช่มั้ยว่าเมื่อไรที่อ่อนแอ ของพวกนี้จะกัดกินเธอ มันไม่ดีกับใครทั้งนั้นนะ
ดาเลีย : เพิ่งพูดไปแท้ๆ ว่าจะไม่ก้าวก่าย
หงส์ : เตือนด้วยความหวังดีตามจรรยาบรรณของหมอดูค่ะ
ดาเลีย : เอาเป็นว่าฉันรู้ลิมิตตัวเองดี ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ

หงส์ : เอาเป็นว่าไม่ก้าวก่าย เธออยู่ในเส้นของเธอ ฉันอยู่ในเส้นของฉัน เราไม่ล้ำเส้นกัน โอเค๊?
ดาเลีย : ตกลงค่ะ— เชิญนั่ง เดี๋ยวฉันจะเอาสัญญามาให้เซ็น
หงส์ : สรุปว่ากฎหมายครอบคลุมโลกไสยศาสตร์?
ดาเลีย : พรายกระซิบมาว่ารุกแถวนี้ชอบบิด
หงส์ :
หงส์ : อย่างน้อยก็ไม่ซิ่ง

หงส์ : เอาเป็นว่าจบดราม่านี้สักที เธอเริ่มก่อนนะ
ดาเลีย : คุณต่างหาก
หงส์ : ปิเคะธิปไตยเกินไปหน่อยมั้ยคะแม่คุณ ถ้าฉันรู้แต่แรกฉันไม่แตะต้องหรอก
ดาเลีย : รู้ยันว่าฉันเป็นรับเชียวหรือคะ?
หงส์ : ไพ่บังเอิญบอกน่ะค่ะ
ดาเลีย : แหม โชคดีนะที่ pdpa ไม่ครอบคลุมโลกไสยศาสตร์

หงส์ : ถามเจ้าผีผมเหยิงจนจะโดนโรงงานจับไปทำเครื่องดื่มรังนกนี่ดูแล้วกัน ว่าทุกวันนี้ฉันยังรับเปิดไพ่ให้ลูกดวงคนนั้นหรือเปล่า น่าจะเห็นได้ไม่ยากนี่เนอะ เล่นตามยันตอนจะเข้าห้องน้ำ
ดาเลีย : ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีไป
ดาเลีย : แหม คุณก็เก่งนะ ถึงขั้นตามหาฉันได้
หงส์ : ถ้าแค่นี้ยังดูไม่ได้ก็อย่าเรียกฉันว่าหงส์ดำ

อีกฝ่ายชื่อดาเลีย หมอฝั่งดำขนานแท้ เล่นทุกอย่าง สากกะเบือยันเรือรบ แต่ระดับพลังนับว่าแก่กล้าสามารถ เพราะไม่มีวี่แววว่าสิ่งของเหล่านั้นจะย้อนมาเล่นงานตัวผู้หญิงคนนี้เลย คุมอยู่หมัดได้อย่างไรกันนะ
.
หงส์ : เอาละ เลิกส่งผีมารบกวนฉันได้แล้วค่ะ
ดาเลีย : รับปากสิคะว่าจะเลิกยุ่มย่ามอย่างถาวร