ااین‌جا مثل اسم‌اش، آسمان آبی، خالی است.

و ادامه می‌دهی، ادامه می‌دهی، و مجبور به ادامه دادن تا عدم، قدم از پی قدم برمی‌داری تا یک‌جایی، شاید، برای شده یک لحظه، دستی گرم، پوست یخ بسته‌ی این تن بی‌جانت را نوازش کند.

و تو، تکیه داده به درخت خشکیده‌ی امید، هنوز ایستاده‌ای و هر روز فراموش می‌کنی، خلاص می‌کنی خودت را از شر و گزند سیاهی سایه‌ای که سرگذشت بر سرت انداخته، چشم می‌بندی بر سرنوشتی که بدان معتقد نیستی و پرسه می‌زنی بر تن سرمازده‌ی جاده‌ی تاریک و سنگلاخیِ اکنون.

تن داده به تکراری عبث، در بین دم و بازدم‌ها؛ اسیر در تنگنای چشمانی که از هر سو به‌سان بندی سرد به پای‌هایت می‌پیچند و این‌گونه، این روزها سپری می‌شوند، بیمارگونه و بیم‌ناک از رد و تکرار دردی که زندگی در هر تپش در سینه‌ات می‌کارد.

«بله، سرانجام عادی می‌شوم، بیشتر رنج می‌کشم، بعد کمتر، بی‌هیچ نتیجه‌گیری‌ای، کمتر به خودم توجه می‌کنم، دیگر نه جوش می‌آورم و نه سرد می‌شوم. ولرم می‌مانم، ولرم می‌میرم، بی‌هیچ اشتیاقی. به تماشای مردنم نمی‌نشینم، همه چیز را خراب می‌کند. آیا به تماشای زندگی کردن نشسته‌ام؟»