เธอพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินไปดูบริเวณรอบ ๆ นี้ … เจอบัตรอยู่หลายใบ แต่ไม่ใช่ทั้งของเธอและฟุโกะซัง

“ฟุโกะ—ซั ..ง”

จะหันไปหา อีกฝ่ายก็ไม่อยู่ให้ถามแล้ว

“ทำไมบัตรไม่เดินมาหาฉันเอง แทนที่ฉันจะหาพวกนายกันเนี่ย..”

นั่งยองเขี่ยพื้นบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว

( สำหรับ 3-D ที่ไม่ได้เข้าดิสคอต อาจารมีร่างเด็กๆเป็นเเมวนั่งอ้วนมาใหัเย่ๆๆๆ จากนี้ฝากตัวด้วยนะค้าบ

drive.google.com/drive/folder... )

“ไม่เจอ…” ชุอิถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ค่ะ! หวังว่าจะไม่ต้องเดินไปไกลมาก”

ขาเล็ก ๆ ก้าวไปพร้อมกับเพื่อน การเดินมันแปลกไปกว่าปกติ … หนึ่งก้าวของฟุโกะซังมันเท่ากับสามก้าวฉันเลย

ถึงว่าทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้ ฮึกๆ ฟืดด—

“ลองหาแถวนี้มั้ยคะฟุโกะซัง ไม่ค่อยเห็นคนมาเลยค่ะ”

จอดหยุดตรงข้างตึกไม่ไกลมากจากจุดเมื่อกี้ อยากจะหอบออกมาเหลือเกิน พวกคนตัวสูงเดินไวเสียจริง …

“อ๊ะ—รบกวนด้วยนะคะ”
“ยังไงก็ถือซะว่าเราหาไปพร้อมกันค่ะ!”

เธอยกยิ้มตอบกลับอีกฝ่ายพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นมาสื่อถึงอะไร …? สักอย่างนั่นแหละ

”ฟุโกะซังคิดว่าคุณพุ่มไม้จะแอบขโมยไปหรือเปล่าคะ“

เสียงพูดขึ้นระหว่างเดินดุ่ม ๆ เข้าไปใกล้พุ่มไม้ ถือวิสาสะแอบทำลายทรัพย์สินของโรงเรียนทางอ้อม(?)

“หรือคุณต้นไม้จะเอาไป?”

(หนุมาบวกด้วย 🙌)

หลังจากที่ดีใจได้เจอเพื่อนร่วมห้องอย่างฟุโกะซังแต่คำตอบที่ได้มันช่าง น่าผิดหวัง … มีเพียงแค่รอยยิ้มที่ได้กลับมา

‘แล้วไหนบัตรฉันเล่าาาาาา!!!!’

.

”ฟุโกะซังสะดวกหรือเปล่าคะ“
”เจอบัตรตัวเองหรือยังคะ..“
”ถ้าเจอแล้วช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ“

หญิงสาวตัวเล็กรัวคำถามแบบไม่เว้นช่องไฟให้คนตัวสูงได้พูดตอบสักนิดเดียว