کم‌کم دارم این دورافتادگی و جداافتادگی را بیشتر حس می‌کنم. ما که مدام می‌سازیم و باد می‌برد.

جیره‌خوار خستگی و تنش‌ام. تا درنگی پیش می‌آید که با آسودگی به آسمان یا به هیچ خیره شوم، پتک وجود دیگریِ بدسایه آسایشم را می‌دزدد.
با این همه، خیالِ خوشِ آسودن پیش از مرگ هم زیباست.