ปล่อยวางกันเถอะ

แต่ถ้านี่คือบททดสอบความอดทนละก็คงไม่มีใครชนะหรอก มีแต่แพ้ก่อนแพ้หลังก็เท่านั้น ส่วนคนที่น่าจะแพ้เป็นคนแรกก็คงหนีไม่พ้นมิคาเนะเป็นแน่

หากวันใดที่ความอดทนของเธอถึงขีดสุดแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดที่ถูกกดทับไว้คงได้ระเบิดออกมาราวกับดอกไม้ไฟที่ได้เบ่งบานบนท้องฟ้าเป็นแน่

หรือถ้าจะพูดถึงศัตรูความรักของทั้งคู่ก็คงไม่มีใครอื่นเลยนอกจากตัวของทั้งคู่เอง

อยากเป็นคนที่ทำให้อีกฝ่ายสบายใจ แต่กลับคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะอยู่เคียงข้างในฐานะคนรัก

ทั้งที่ความจริงแล้วชอบกันซะขนาดนั้นแท้ ๆ แต่กลับไม่มีใครยอมพูดคำนั้นออกมาเลยสักคน แล้วก็เอาแต่คิดเออเองว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้มีใจให้ตัวเองหรอก เพราะเอาแต่คิดแบบนี้เลยไม่เคลียร์กันสักที เห้อ

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะไม่มีใจให้เธอเลยแม้แต่น้อย แต่กว่าทั้งสองจะรับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันอย่างชัดเจน มันคงไม่ง่ายเลยที่จะก้าวข้ามอุปสรรคที่ขว้างกั้นไว้อยู่

ไม่มีเหตุผลที่เธออยากหยุดชอบ ไม่มีเหตุผลที่เธออยากหักห้ามใจตัวเอง ทั้งหมดอาจจะเป็นเพียงความขี้ขลาดของเธอที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกที่คิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องขำขันวัยเด็กกลับไม่น่าขันอย่างที่คิดไว้

“ขอร้องล่ะ ได้โปรด อย่าทำให้ฉันชอบนายไปมากกว่านี้เลย พอได้แล้ว”

ความปรารถนาที่ไม่จริงใจของเธอ หายอีกฝ่ายรู้เข้าคงไม่ปล่อยให้มันได้เกิดขึ้นจริงเป็นแน่

ทั้งที่ได้พบกับรักแรกอีกครั้ง ทั้งที่ส่วนลึกในใจยังคงร้อนรุ่มเมื่อเจอหน้ากัน แต่เธอเป็นเพียงแค่เด็กสาวธรรมดาที่ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับความรัก ทั้งที่เคยใช้ความกล้าหาญในวัยเด็กสารภาพความในใจออกไปหมดแล้วแท้ ๆ แต่ตอนนี้เธอกลับอยากที่จะลืมมันไปซะ อยากลืมความรู้สึกที่เคยตกหลุมรัก อยากหยุดความรู้สึกที่ยังคงร้อนรุ่ม ส่วนเหตุผลที่เธอต้องการเช่นนั้นกลับไม่มีอะไรเลย

ปี 3 นี่น่าจะต่างคนต่างใช้ชีวิต ทั้งงานทั้งเรียน อาจจะได้เจอกันนอกสถานที่บ่อยกว่าที่โรงเรียนด้วยซ้ำ วันไหนไปเรียนตรงกันก็มีกลับบ้านด้วยกันบ้างใด ๆ ก็ชีวิตทั่วไปของหนุ่มสาวม.ปลายแหละ

ส่วนหลังเรียนจบ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าใครยังเรียนอะไรยังไงไหม แต่ถ้ามีโอกาสอยากให้ทั้งสองคนเรียนสาขาเดียวกันจะได้มีโอกาสเจอกันบ่อย ๆ เพราะงั้นขอปักวอทอีฟไว้ก่อน !

ปี 1 อาจจะไม่ลงรอยเพราะความเข้าใจผิด แต่หลังจากปรับความเข้าใจก็เป็นเพื่อนนักแสดงที่จริงใจต่อกันและเริ่มเข้าขากันได้ดี จนกระทั่งไม่มีเรื่องอะไรในทะเลาะกันอีก

ปี 2 เป็นช่วงที่เริ่มมีใจให้กันแต่ยังไม่ได้ชัดเจนมากในช่วงแรก แต่คนนอกมองมาก็คือรู้เลยว่าพวกเธอไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่ ๆ จนเกิดเรื่องต่าง ๆ แล้วได้สารภาพรักกันในที่สุด

นั่นแปลว่าอันที่จริงแล้ว ตัวเขาเองก็มีใจให้กับเธอเหมือนกัน แต่สำหรับชายหนุ่มที่ไม่เคยมีความรักอย่างเขา มีเพียงความรู้ที่มาจากประสบการณ์ดูหนังและอ่านบทละคร กว่าจะรู้ตัวว่าชอบเธอเข้าให้แล้วเนี่ย อาจจะต้องใช้เวลาค้นหาคำตอบอีกสักพักเสียแล้ว

โฮคุโตะที่ได้ยินตัวเองถูกกล่าวถึงเริ่มใจเต้นแรงยิ่งขึ้นไปอีก เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินด้วยซ้ำ การที่เขามาแอบฟังนับเป็นเรื่องที่ถูกหรือผิดกันแน่ เขารู้สึกเหมือนตัวเองรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้เข้าให้เสียแล้ว ทำให้นับตั้งแต่วินาทีนั้น โฮคุโตะที่ไม่เคยเสียอาการเวลาอยู่ต่อหน้าฟุยุกิก็เริ่มแสดงท่าทีแปลก ๆ ออกมาอยู่เรื่อย ๆ จนเริ่มผิดสังเกต การที่เขามีการตอบสนองอย่างรุนแรงต่อการรับรู้ว่าเธอนั้นชอบเขา

แต่ก็ยังไม่รู้ตัวนะว่าแอบมีใจให้กับเธอ

"ขอโทษนะคะรุ่นพี่ ฉันคงตอบรับไม่ได้หรอกค่ะ"

"ฮ่ะ ๆ นึกแล้วเชียวว่าต้องตอบปฏิเสธ ก็สมเป็นเธอแล้วล่ะ"

"ขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่มีให้นะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะที่ฉันรับไว้ไม่ได้"

"อื้ม เข้าใจแล้วล่ะ ว่าแต่ซาซากิจัง มีคนที่ชอบแล้วใช่ไหม?"

"เอ๊ะ? ทำไมถึงรู้ได้ล่ะคะ?"

"สายตาเวลาที่เธอมองฮิดากะคุงน่ะ มันแตกต่างจากเวลามองคนอื่นมากเลยนะนะ"

โฮคุโตะที่เห็นเหตุการณ์ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่งด้วยเพราะเขากับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน มันเป็นเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย ไม่ควรจะเข้าไปก้าวก่ายอยู่แล้ว แต่แทนที่จะเดินหนีไปจากที่ตรงนั้น เขากลับเลือกที่จะแอบอยู่หลังกำแพงพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักราวกับกำลังลุ้นระทึกกับคำตอบเธอไปด้วย ทั้งที่เขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยแท้ ๆ และเมื่อได้ยินเธอพูดปฏิเสธอีกฝ่าย ในตอนนั้นเขากลับรู้สึกดีใจขึ้นมา

ตอนแรกก็เริ่มสนิทกันเพราะความชอบที่ตรงกัน พูดคุยเกี่ยวกับหนัง บทละคร รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ได้มีโอกาสไปดูหนังด้วยกันโดยต่างคนต่างไม่ได้คิดอะไรเกินเลย แม้ว่าสิ่งที่ทั้งคู่ทำอยู่จะเหมือนกำลังเดทอยู่ก็ตาม จนกระทั่งฟุยุกิเริ่มรู้ตัวว่าชอบอีกฝ่ายเข้าใจแล้ว แต่เธอก็เลือกที่จะไม่พูดทันทีเพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์กับเขา

จนกระทั่งวันนึงมีคนมาสารภาพรักกับเธอ เหมือนจะเป็นรุ่นพี่อีกคนที่เธอสนิทด้วย

ในฝีมือการแสดงของโฮคุโตะ

ซึ่งทางด้านโฮคุโตะในตอนแรก เขาก็ไม่ได้ชอบเธอนักหรอก เด็กผู้หญิงที่ชอบพูดจาเพ้อเจ้อ เขาไม่คิดว่าคำชมที่ฟุยุกิพูดในตอนแรกจะมาจากใจจริง ๆ แถมหลายครั้งยังหลุดพูดเรื่องที่ทำให้เขาไม่สบายใจอย่างการพูดว่า "สมแล้วที่เป็นลูกชายของ___” แต่ในตอนหลังฟุยุกิรู้ตัวว่าตัวเองพูดจาไม่ดีแล้วก็มีการขอโทษปรับความเข้าใจ จนทั้งคู่ค่อย ๆ ปรับจูนเข้าหากันได้ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฟุยุกิเติมโตมาให้ครอบครัวที่อบอุ่น ทุกคนในบ้านเธอล้วนใจดี เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แม้ว่าจะเป็นพี่สาวคนโตที่ต้องดูแลน้อง ๆ แต่ฟุยุกิกลับไม่เคยรังเกียจ เธอเป็นคนไม่โลภมากในทุก ๆ เรื่อง แถมยังเอาใจคนทุกวัยเก่งด้วย เพราะเหตุนี้ทำให้เธอเข้ากันได้กับทุกคน

ฟุยุกิเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีความสามารถเรื่องการแสดงเป็นเลิศ เหตุผลที่หลงไหลในตัวโฮคุโตะในตอนแรกก็เป็นเพราะชื่นชม

ในความคิดของเรา เราคิดว่าบางทีฮกฟุยุนั้นอาจจะเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบเกินไปรึเปล่า? มีทั้งความเชื่อใจ ไว้วางใจ ความสัมพันธ์แบบที่ไม่ผูกมัดกับอีกฝ่าย ต่างคนต่างใช้ชีวิต ไม่จำเป็นต้องมาเจอหน้ากันทุกวันหรือทุกอาทิตย์ แต่ทุกครั้งที่มาพบกันมีเรื่องให้เล่าสู่กันฟังมากมาย เป็นคู่ที่นึกไม่ออกเลยจริง ๆ นะว่าจะผิดใจกันด้วยเรื่องอะไร

แต่นั่นอาจจะเพราะนิสัยกับสภาพแวดล้อมที่โตมาของทั้งคู่ด้วยนั่นแหละ