“จะดีหรอ—…”

อันที่จริงเธอคิดว่าเมื่อกี้สนุกมากกว่าลำบากเสียอีก แต่ก็ถูกสอนมาว่าถ้ามีหยิบยื่นน้ำใจให้ก็ควรจะรับมาดีกว่าปฏิเสธ

หันมองรวงร้านรอบกาย คิดไม่ออกเลยว่าจะให้ซื้ออะไรดี

“ลูกอม” เธอพูดเสียงเบาเมื่อสายตาไปเห็นกับลูกกวาดหลากสีที่วางอยู่หน้าร้านขนมร้านหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

“กินอันนั้นกันไอจัง”

พอมองดีๆ ก็เห็นว่าเราทั้งคู่ยืนอยู่หน้าทางเข้าแล้ว พอดีกันกับที่ปลายทางของเธอเองก็จะมาที่นี่ด้วยด้วยเช่นกัน

เห็นทีท่าที่ดูเหมือนรู้สึกผิดนิดๆของอีกฝ่าย เธอเลยขยับตัวไปยืนซ้อนข้างหลังแล้วยื่นมือจับบ่าเอาไว้

“จะมาที่ย่านการค้าเหมือนกัน! งั้นฉันขอไปเป็นเพื่อนด้วยได้มั้ย?”

ว่าพลางๆขยับไปมาให้คนตรงหน้าผ่อนคลาย(จากการวิ่ง)

พอเห็นเพื่อนสาวยื่นมือมาก็เลยยิ้มแหะๆให้

“ไม่เจ็บหรอก สบายมาก”

อาจจะเพราะเจ้าขนฟูไม่ได้ชนแรง เธอแค่เอนหลังจนก้นจ้ำเบ้าไปเองมากกว่าเลยไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร

“ไอจังปลอดภัยก็ไม่เจ็บแล้ว!”

เธอยิ้มกว้างให้อีกหนแล้วปัดชุดไปมาเอาเศษดินเศษทรายออก

“ว่าแต่—…เธอกำลังจะไปไหนนะ?”

วิ่งออกมาก็ไกลจากจุดเดิมนิดหน่อย จนลืมไปแล้วว่าตอนแรกจะไปที่ไหน

เจ้าของมารับน้องหมาไปโดยสวัสดิภาพ แต่ไม่วายมันก็หันมาเห่าทำสายตาปิ๊งๆใส่ไอนะไปด้วยทีหนึ่ง เหมือนบอกประมาณว่าเจอกันครั้งหน้าจะวิ่งใส่เธอบ้างนะ(เดา)

พลันหันไปมองคนข้างๆ

“ไปซะแล้วล่ะ”

“ไอจังปลอดภัยแล้ว!”

ภารกิจช่วยไอจังสำเร็จ(?????)

พอเห็นว่าเจ้าตูบวิ่งใกล้จะถึงตัวเองแล้วเลยตัดสินใจปล่อยมือเพื่อนสาวตัวเองแล้วหันไปปะทะรับเจ้าตัวการเต็มๆจนเซล้มลงไปทั้งคู่

—แอ้ะ

“ฉันจับไว้ได้แล้ว! ไอจังงง วิ่งไปเลยยย เดี๋ยวฉันกอดมันไว้ มันไม่กัดแน่!”

หันไปชูนิ้วโป้งให้แบบสบายบรื๋อ คิดว่าถ้าอีกฝ่ายวิ่งหนีไปน่าจะง่ายกว่า ส่วนเธอจะนอนกอด(???)เจ้าขนฟูนี่รอเจ้าของมารับแทนก็แล้วกัน

“เดี๋ย—”

ยังไม่ทันท้วงเสร็จร่างทั้งร่างก็โดนเพื่อนสาวพา(ลาก)วิ่งหนีออกมาจากพื้นที่ตรงนั้นแล้ว

และใช่ เจ้าหมาจากที่เดินตามเฉยๆกลายเป็นวิ่งซะอย่างงั้น ไหงมันเป็นสถานการณ์พาหมาใครก็ไม่รู้มาวิ่งเล่นแทนล่ะเนี่ย

“ไอจัง— แบบนี้มันจะยิ่งวิ่งตามไม่ใช่หรอ!?” แต่ก็ดันพูดไปตอนที่สายไปแล้ว น้องหมาใกล้จะวิ่งถึงตัวอันริแล้วนี่สิ!?!

เสียงเห่าของหมาพันธุ์ตัวใหญ่ดังลั่น ไม่แปลกใจเท่าไหร่หากคนที่กลัวอยู่แล้วจะยิ่งกลัว ดูจากสายจูงแล้วน่าจะหลุดจากเจ้าของมา…รึเปล่านะ?

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร มันไม่กัดหรอก ฉันจะปกป้องเธอเองไอจัง!”

ว่าไปนั่น จริงๆแล้วก็แค่พาเดินเลี่ยงออกมา

แต่

…ไหงเจ้าขนฟูนี่มันเดินตามมาล่ะ เมื่อกี้ยังเป็นเด็กดีนั่งเฉยๆอยู่เลยนี่!?

ในช่วงเช้า อันริเองก็กำลังจะไปที่ย่านการค้าพอดี แต่แล้วก็ต้องมาสะดุดตากับคนหน้าคุ้นที่ยืนตัวแข็งทื่อไม่มีทีท่าจะขยับไปไหนพร้อมกับเสียงส่งสัญญาณขอความช่วยเหลืออยู่ไกลๆ

พอเห็นหน้าเจ้าขนฟูที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆถึงได้เข้าใจทันที

”หยา— ไอจัง มาทำอะไรที่นี่น่ะ“

ว่าพลางเดินไปลากๆแขนออกมา มืออีกข้างทำสัญญาณบอกเจ้าหมาให้นั่งนิ่งๆ ดูเหมือนว่าเจ้าขนฟูจะแค่อยากเล่นด้วยแต่เป็นเด็กดีไม่ได้เดินตามมานะ?