เย้ย คิดถึงคุณเบบี้มุ้ด

ไม่ดุแล้ว อย่าลืมอีกนะคับ 😭😭

ไม่หิวก็ต้องกิน ! แง่งๆๆๆๆ

ไม่---

คุณอาจจะต้องแก้โดยกาีดก็บมัดจำก่อน เป็นกำลังใจให้คับ

ใครแกล้งคุณ...

3 นาทีก็แย่แล้วนะ

ต้องถามว่ามีตรงไหนไม่ดื้อบ้าง

ดื้อมาก

ของเหลวสีแดงติดที่มือ ริสลีย์รีบมองต้นแขนซ้ายของอีกฝ่ายทันทีเพราะเขาจับก่อนจะผละออกมา สิ่งที่หล่นลงพื้นค่อนข้างคมคงจะเฉี่ยวโดนแขนอีกฝ่ายพอดิบพอดี

“ผมขอ-”

“เลิกขอโทษได้แล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ”

“นั่งลงก่อนครับ ผมจะทำแผลให้”

ริสลีย์ช่วยประคองตัวอีกฝ่ายให้กลับมานั่งเก้าอี้โต๊ะทำงานตัวเดิมแล้วรีบไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้

“ยังดีนะครับที่แผลไม่ใหญ่มาก”

!!!

“เจ็บตรงไหนไหม”

“ไม่ครับ ฮ ฮึก ผมไม่เป็นไร”

เพียงเสี้ยววิก็ถูกโอบกอดไว้ในอ้อมอกอีกฝ่ายพร้อมกับเสียงวัตถุบางอย่างกระแทกลงกับพื้น นิววิลเลตต์เลื่อนปลายนิ้วมาเช็ดคราบน้ำตาออกให้เบามือ

“ซุ่มซ่าม”

“อือ ขอโทษครับ”

ริสลีย์เงยหน้ามองอีกฝ่าย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอาจจะเพราะกำลังหงุดหงิดก็เลยขยับลำตัวออกมา ความรู้สึกเปียกแฉะที่มือจนต้องหงายฝ่ามือมาดู

เสียงสะอื้นที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ ดึงดูดความสนใจของคนที่กำลังพูดอยู่ให้หันกลับมามอง นิววิลเลตต์กลืนคำที่จะพูดต่อลงคอทันที

“เธอร้องไห้ทำไม”

“...”

“ฉันยังไม่ได้ดุอะไรเธอเลย”

“ข ขอโทษครับ ผมขอตัวก่อน”

ริสลีย์ปาดคราบน้ำตาออกลวกๆ แต่ม่านน้ำตายังบังไว้อยู่ เท้าที่ก้าวไปอย่างไม่ได้มองทางจนชนเข้ากับตู้กระจก ของตกแต่งด้านบนโคลงเคลงก่อนจะร่วงหล่นลงมา

ริสลีย์ขบเม้มกลีบปากตัวเองไว้แน่น สองมือกำเข้าหากันอย่างคนกำลังใช้ความคิด นิววิลเลตต์ดูท่าทางแล้วเขาก็คงจะโกรธอยู่ไม่น้อยเลย นัยน์ตาสีฟ้าครามสั่นไหวเล็กน้อย

“...”

“ถ้าหายคิดถึงฉันแล้วก็ออกไปทำธุระของเธอต่อ ฉันไม่รบกวน”

“...”

“จะไปบอกคาเวห์ก็ได้นะว่าฉันหมายหัว มันจะได้ระวังตัวไว้”

นิววิลเลตต์ทั้งผลักไสทั้งยังประชดประชันจนริสลีย์น้ำตาร่วงหยดเป็นเม็ด

“ผมไม่เชื่อว่าพี่คาเวห์จะเป็นคนทำครับ”

“ริสลีย์”

นิววิลเลตต์เอ่ยเรียกด้วยเสียงต่ำจนน่ากลัว เสียงโทนนี้เขาจะใช้กับแค่ลูกน้องเฉพาะตอนกำลังสั่งงานหรือจะเค้นเอาคำตอบบางอย่าง ริสลีย์รู้แล้วว่าการเถียงอีกฝ่ายไม่ใช่เรื่องที่ดี เขาคงรู้อะไรมาเยอะมากกว่าจะฟังตัวเองที่ใช้ความรู้สึกตัดสิน

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“ช่างเถอะ คำพูดฉันคงไม่น่าเชื่อเธอถึงได้ยืนเถียงแบบนี้”

ริสลีย์มองสบนัยน์ตาสีดอกไลแลคเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะพูดออกมาอย่างจริงใจที่สุด

“เขาเป็นคนสนิทของคุณมานานแล้วก็ใจดีกับผม ผมไม่เชื่อว่าเขาจะทำแบบนั้น”

“ใจดีเพื่อหลอกให้คนอื่นตายใจ”

“คุณคิดมากเกินไปครับ”

เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ นิววิลเลตต์ขยับเก้าอี้หมุนทิศทางมาที่อีกฝ่ายยืนอยู่ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ข้อมูลมันรั่วออกไปมีแค่มันที่รู้ เลิกปกป้องคนผิดสักทีริสลีย์”

“บอกไปเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี”

“คุณจะบอกว่าคนนั้นคือพี่คาเวห์หรอครับ”

มือเล็กหยุดบีบนวดทันทีเพราะนิววิลเลตต์ตวัดสายตาขึ้นมองก่อนจะคิ้วขมวดแทบผูกเป็นปม ริสลีย์ขบเม้มกลีบปากเข้าหากันแน่นพลางยกมือออกจากไหล่กว้าง

“ถ้าฉันบอกว่าใช่”

“ไม่มีทางครับ เขาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณแล้วก็-”

“เป็นคนที่เธอชอบ?”

“ไม่ใช่ครับคุณนิววิลเลตต์”

“ไม่ใช่ แล้วทำไมต้องปกป้องมันทุกครั้ง”

“งานของคุณเป็นยังไงบ้างครับ ถ้าให้ผมเดาคงไม่ค่อยราบรื่น”

ริสลีย์ขยับมาบีบนวดไหล่ให้อีกฝ่าย มือเล็กวางน้ำหนักได้พอดิบพอดีจนทำให้นิววิลเลตต์รู้สึกผ่อนคลาย เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ

“เจรจาไม่ค่อยลงตัว หนอนบ่อนไส้ก็มีแฝงตัวอยู่”

“คุณรู้หรือเปล่าครับว่าเป็นใคร”

นิววิลเลตต์เอียงลำคอหันมามองก่อนจะมองตรงมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยกึ่งไม่สบอารมณ์มากนัก

“ฉันรู้”

“ใครครับ”

“อาหารไม่ถูกปากรสชาติไม่อร่อย ไม่เหมือนที่เธอทำ”

“ครับ”

นิววิลเลตต์มักจะเอ่ยอย่างตรงไปตรงมานั่นทำให้อีกฝ่ายเสียอาการทุกครั้ง ริสลีย์ชักมือกลับก่อนจะเอามากุมไว้ด้านหน้า ใบหน้าเขินอายที่ซ่อนไว้ไม่มิด เจ้าตัวรีบขยับมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามตามเดิมแล้วมองดูนิววิลเลตต์ที่ตักอาหารใส่ปากตัวเอง เขายกยิ้มอย่างพอใจที่เจ้านายกินได้เยอะแถมยังหมดจานอีกด้วย

“ผมคิดถึงคุณ”

เสียงที่เอ่ยออกมาเบาบางจนแทบจะกระซิบ นิววิลเลตต์เงยหน้าขึ้นมองพยายามสบนัยน์ตาสีฟ้าครามที่สั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้

“ฉันจัดการงานทุกอย่างเสร็จแล้ว”

“เหนื่อยไหมครับ คุณดูซูบผอมลงไปหน่อย”

ในตอนที่นิววิลเลตต์กำลังหลับ ริสลีย์อาศัยจังหวะนั้นในการสำรวจดูร่องรอยต่างๆ แต่ก็ไม่ปรากฏ จะมีก็แต่อีกฝ่ายที่ดูจะผอมลงคงเพราะทำงานหนัก