“ ครับ “

เอ่ยตอบเมื่อพูดถึงการทำแผล เขานั่งนิ่งเมื่อมือของเด็กสาวขยับมาใกล้ใบหน้าเพื่อแต้มแผ่นสำลี

รอยยิ้มยังคงประดับใบหน้า ดวงตาคู่เดิมไม่หลบไปไหนจนน่าอึดอัด

เขาไม่ได้แสดงออกว่าเจ็บปวดต่อให้คุณจะเผลอลงแรงมากเกินไปก็ตาม ต่อให้จะแสบก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ ก็เจ็บล่ะนะครับ ”

“ แต่ไม่เป็นไรหรอก ”

ว่า แล้วก็นิ่งปล่อยให้คุณทำแผลต่อไป

“ ปล่อยวางง่าย คิดแบบนั้นหรอครับ ? ”

เขาหัวเราะ ปล่อยวางง่ายอย่างนั้นหรอ ? ไม่ใช่ว่าง่าย แต่เพราะว่า‘เอาคืน’ไปแล้วต่างหากถึงได้ยอมให้ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน อะไรทำนองนั้นล่ะนะ ?

“ ผมแค่ไม่อยากรบกวนพี่โควน่ะครับ ”

“ พี่เขามีเรื่องให้คิดเยอะอยู่แล้ว ”

“ โดยเฉพาะช่วงนี้อีก... ”

เขาพึมพำเสียงเบา นัยน์ตาหลุบลงต่ำชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาสบตาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นัยน์ตาโตแทบไม่กระพริบ สีดำสนิทไร้ก้นบึ้งนั่นไร้ความอ่อนโยน และบางทีอาจจะไม่เคยมีมาตั้งแต่แรก

เขาสบตากับคุณ กำลังจับตามองอย่างตั้งใจ

“ ถึงจะบอกแบบนั้น แต่ผมไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการบอกพี่โควหรอกนะครับ ”

ยังคงยิ้มหวาน บ่งบอกเป็นสัญญาณว่าเขายินดีที่จะให้อภัยมากเพียงไหน

“ รีบทำแผลดีกว่านะครับคุณทาคาระ ”

“ ถ้าเกิดเปื้อนทรายขึ้นมาลงลำบากแย่เลย ”

รอยยิ้มประดับบนใบหน้า เขาปล่อยให้เด็กสาวสัมผัสผิวหนังเปื้อนกระของตัวเองด้วยความยินดี เมื่ออีกฝ่ายเลือกเอ่ยเชื้อเชิญให้เขาเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ชาย คนฟังก็พลันส่งเสียงหัวเราะ

“ เป็นคนมีความรับผิดชอบดีนะครับ ”

แต่เขาไม่มีความคิดจะบอกอยู่แล้ว เรื่องนี้มีแต่จะทำให้พี่ชายขี้กังวลของเขาเครียดกว่าเดิม ซ้ำคงตามมาด้วยเรื่องราวน่ารำคาญอีกมากมาย

แล้วเขาจะทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ

ทั้งเรื่องความสนิทและความสำคัญของคุณในชีวิตของเขา

และเขาคงเดิมพันได้เลยว่าคุณไม่อยากฟังความจริงแน่

“ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะครับ ”

ว่าจบ อามากิก็ปัดทรายที่ติดบนมือทั้งสองข้างออก แต่ถึงแบบนั้นเศษฝุ่นก็ยังคงติดอยู่บนมือทั้งสองอย่างเลี่ยงไม่ได้

ใจอยากจะปฏิเสธและทำแผลเอง แต่ให้ใช้มือตัวเองตอนนี้แตะรอยช้ำคงไม่ใช่ความคิดที่ถูกนัก

“ เรื่องแผล — ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ ”

มือทั้งสองข้างแบออกให้เห็นสภาพเลอะเทอะของมัน

และตราบใดที่อีกฝ่ายไม่กล่าวถึงด้วยตัวเอง เขาก็ไม่มีความคิดจะยืนยัน

เขาไม่ได้แสดงออกกับวิธีเรียกที่เปลี่ยนไป เมื่อได้ยินประโยคคำถามเขาก็ทำเพียงส่ายหน้าเบา ๆ

“ ผมยกโทษให้คุณทาคาระตั้งนานแล้วครับ ”

ว่าแบบนั้น

“ ที่น่าเป็นห่วงคือพี่โควต่างหากครับ — ถ้ารู้เข้า เขาอาจจะไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกันอีกเลยก็ได้ ”

อามากิยิ้มหวาน จะรับไว้เป็นคำหยอกล้อหรือคำขู่ก็ได้ เขาจำได้ดีว่าคุณต้องการให้ทั้งเขาและพี่ชายของเขาอยู่ในชีวิตของคุณมากแค่ไหน

“ แต่ผมไม่บอกพี่เขาหรอก ”

เขาเปล่าเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ขัดกับสถานการณ์ออกมา

“ แสดงว่ามีประสบการณ์มาก่อนสินะครับเนี่ย ? ”

หยอกล้อราวกับเป็นเรื่องน่าขบขันในชีวิตประจำวัน แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่หลงเหลือถึงความขุ่นเคืองในจิตใจ อย่างน้อยก็อาจจะเพราะว่าครั้งนี้เป็น‘ครั้งแรก’

และแน่นอนว่าเขาคงจะไม่ยินยอมอย่างง่ายดายแบบนี้อีกครั้งไม่ว่าคุณจะทำอะไรด้วยเหตุผลใดก็ตาม

“ เป็นครั้งแรกเลยครับที่โดนต่อย ”

“ ตกใจมาก ยิ่งมาจากคุณทาคาระด้วยแล้ว ”

เขาหัวเราะขำขัน ทำตัวปกติจนน่าประหลาดใจ อาจจะเพราะจงใจทำให้เป็นแบบนั้น

หรือเพราะว่าความจริงแล้ว...

.
.
.

การเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์นี้ ไม่มีผลอะไรกับเขาเลยนะ ?

ถึงจะเห็นสีหน้านั่นได้ไม่ชัดเจนก็ไม่สำคัญนัก

เด็กหนุ่มยิ้มหวาน รอยยิ้มอันคุ้นเคยที่ไม่หล่นหายไปไหนทุกครั้งที่ได้พูดคุยกัน

“ ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ”

เขาว่า และหมายความแบบนั้น

แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่มีความคิดจะเอ่ยขอโทษกับสิ่งที่ตนทำลงไปเช่นกัน เพราะไม่ว่าจะไตร่ตรองยังไงเขาก็ไม่ใช่คนผิดในเรื่องนี้

“ แต่ว่า ก็ใช่ครับ — เจ็บมากเลย ”

เขาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก

นัยน์ตาสีดำเหม่อมองออกไปที่ริมฝั่งชายหาด น่าตกใจที่ช่างสังเกตเช่นเขากลับไม่ได้รู้ตัวถึงการเข้าหาของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะหูที่ใช้งานได้ไม่ครบถ้วนนี่ กว่าจะรู้ตัวอีกฝ่ายก็มายืนอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

เธอยืนอยู่ บดบังทิวทัศน์ที่เขาเหม่อมองออกไป

แน่นอนว่าอามากิไม่ถือสา พอเอาเข้าจริงตั้งแต่ที่สงบใจลงได้เขาก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกรธเธอต่อไป

‘เอาคืน’ไปแล้วซะด้วยสิ

‘เพื่อน’ที่ฝากรอยแผลฟกช้ำไว้บนใบหน้า

แน่นอนว่าที่ทำไปก็ใช่ว่าไร้สาเหตุ เป็นเพราะนิสัยขี้เป็นห่วงมากเกินไปของคนเป็นพี่ชายทำให้เขาเป็นกังวล เขาไม่รู้เลยว่าเมื่อชายผมสีฉูดฉาดคนนั้นเห็นรอยสีม่วงคล้ำบนใบหน้านี่แล้วจะแสดงออกเช่นไร ดังนั้นถึงเลือกจะเลี่ยงเท่าที่ทำได้

และสุดท้ายก็มาลงเอยที่นี่

เงียบเชียบ

ไร้ผู้ใด

ถึงแม้เครื่องแบบนักเรียนจะเปื้อนทรายเสียจนเละเทะเขาก็ดูไม่ได้สนใจนัก

นัยน์ตาสีดำสนิททั้งสองเหม่อมองไปยังที่ไกล สีหน้านิ่งเฉย ไร้คำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งกรังจากการตากลม

บริเวณไม่ใกล้ไม่ไกลมีรถจักรยานสีเขียวออกเหลืองฝังอยู่ในหมู่ทราย เพียงแค่เห็นก็ทราบว่าคนเป็นเจ้าของเพียงแค่ปล่อยมันล้มทิ้งไว้อย่างไม่ใยดี

อามากิยังกลับบ้านไม่ได้ เขาโกหกพี่ชายไปว่ากำลังเที่ยวสนุกอยู่กับ‘เพื่อน’

เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อสิ้นประโยคสุดท้าย

ที่บอกว่าจะไปห้างด้วยกันก็ต้องยกเลิกไปงั้นหรอ ?

แน่อยู่แล้ว

ใบหน้าประดับรอยยิ้ม นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นไม่สะท้อนอะไรกลับไป ไม่มีความกังวล ความรู้สึกผิด ความเสียใจ

มีเพียง ความว่างเปล่า

ความว่างเปล่าที่กดอารมณ์โกรธาเอาไว้ตอนนี้

เขาโค้งหัวเบา ๆ

“ ถ้าอย่างนั้น แล้วเจอกันนะครับ ”

แล้วขับจักรยานออกไป ในทางที่มั่นใจว่าไม่ตรงกับคุณ

“ ลงมือก่อนเองแล้วจะมาพูดจาแบบนี้ได้ยังไง ”

ว่าแล้วเท้าก็ก้าวหันหลัง ค่อย ๆ ยกจักรยานที่นอนอยู่ที่พื้นขึ้น

“ ถ้าเสียความสัมพันธ์เพราะทำตัวแบบนี้ ”

“ ผมก็ไม่แปลกใจ “

คำพูดไร้การกรองคำ เป็นฤทธิ์ของอารมณ์ไม่พึงประสงค์

อาจจะไม่ได้โกหก แต่ก็ไม่ใช่สารที่ควรจะรับฟัง ทว่าในตอนนี้เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจแล้วว่าคุณจะรู้สึกยังไง

จะปล่อยให้เขาใจเย็นลงก่อน หรือจะทำยังไงดีล่ะ

ไม่ใช่ความผิดของเขาซักนิด

แล้วทำไมถึงต้องมาทำหน้าตาแบบนี้ให้ดูราวกับเป็นเหยื่อด้วย ?

น่ารำคาญ

เด็กหนุ่มยังคงมีรอยยิ้ม เหมือนทุกครั้ง

ใจเย็นมากพอที่จะไม่ลงมือทำอะไรแปลก ๆ แต่ไม่มากพอที่จะลบล้างความโมโหและมองภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน

“ ไม่เข้าใจครับ ”

เป็นคำโกหก ถึงจะไร้ความเห็นใจแต่ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง เขาเองถ้าไม่มพี่อยู่ก็ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองนัก

แต่เรื่องนั้นไม่ได้สำคัญในตอนนี้

ร่างตรงหน้าเปรอะเปื้อนหยดเลือด รอยช้ำ และคราบดิน ของเหลวสีใสอย่างหยุดน้ำจาหลอมรวมเข้ากับสีแดงสดจนไม่รู้ว่าสิ่งไหนเป็นอะไร

ภาพของเด็กสาวที่กำลังทรมาน ร้องห่มร้องไห้น่าเวทนา

แม้จะเห็นภาพแบบนั้น คำพูดแบบนั้น

ความโกรธาก็ไม่ได้หายไปไหน

ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกเห็นใจหรือเป็นห่วง

เพราะว่าอีกคนต่อยเขาก่อนนี่ ? ต่อให้ทำอะไรกลับไปก็เป็นแค่การ‘เอาคืน’อย่างเหมาะสม

หนึ่งครั้ง

สองครั้ง

สา —

เขาชะงักลงก่อนจะมีครั้งที่สาม

ใบหน้ายิ้มหวาน เหมือนกับทุกครั้งที่ทำ แต่นัยน์ตาสีดำสนิทคู่เดิมกลับไม่ได้พูดแบบนั้น

นี่คือความยับยั้งชั่งใจทั้งหมดที่เขามี

เขาลุกขึ้นยืน ไม่แม้แต่จะพูดหนึ่งถ้อยคำ

แล้วทีนี้ จะยังทำอะไรอยู่รึเปล่า ?

ความรุนแรง

หนึ่งในไม่กี่สิ่งที่เขารังเกียจ หวาดหวั่น ขยะแขยง

ภาพตรงหน้าขุ่นมัว ไม่ว่าจะทำสีหน้าแบบไหนก็มองไม่เห็น ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่ได้ยิน โทสะเข้าครอบงำในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่รับรู้ถึงสถานการณ์

มือข้างเดิมที่เปื้อนเลือดคว้าคอเสื้อของเด็กสาว

กดเธอลงกับพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี

มืออีกข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ออกแรงไปกับความรุนแรงที่รังเกียจหนักหนาเพื่อ ‘เอาคืน’

รอ

อีกนิดหน่อยเท่านั้น

ปั้ก — !

หมัดหนักถูกทิ้งลงบนใบหน้าเปื้อนกระ เพราะไม่ทันตั้งตัวร่างของเด็กหนุ่มจึงล้มลงไปกองก้บพื้น

เจ็บ

มือยกมือมาสัมผัสใบหน้าตัวเองเบา ๆ เป็นการพิสูจน์ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง

แก้มซ้ายบวมเป่ง เพียงแค่ปลายนิ้วแตะก็รู้สึกเจ็บปวด เลือดสีสดติดอยู่บนนิ้วเป็นที่ประจักษ์ในสายตา

ไม่แม้แต่จะอยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ณ เบื้องหน้า

คุณทาคาระ

ต่อย

ผม ?

ถูกจับได้ล่ะ

ไม่ค่อยแปลกใจหรอก ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกจับได้

ไม่ได้หวังให้ปล่อยผ่าน แต่ก็แค่พูดสิ่งที่พอจะพูดได้ — ถ้าไม่อย่างนั้นจะให้เขาบอกยังไงล่ะ ว่าคุณเองก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับเขานัก

เหมือนกันกับอันโตมุ

แต่การที่ไม่สำคัญก็ไม่หมายความว่าจะไร้คุณค่าโดยสิ้นเชิง

ถึงจะไม่ ‘สนิท’ แต่เพื่อนก็ยังคือเพื่อน

ตอนนี้เขายังพูดอะไรไม่ได้มาก

เพียงแค่รอการตอบสนองของคุณอีกซักนิด แล้วคิดว่าควรทำอย่างไร

cw : violent

ร่างกายของทาคาระมักจะไปก่อนความคิดเสมอ

หลังเงยหน้าขึ้นมา ภาพที่เห็นจึงเป็นหมัดที่ลอยออกไปหาอามากิจนล้มลงไปกองกับพื้น

เสียงเฮือกของทาคาระดังขึ้น เธอย่อลงไปดูอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

เราไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย

เพราะแบบนั้นก็ต้องไม่ผิดใช่ไหมล่ะ

|

เป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ

คำพูดมากมายที่ต้องการจะบอกออกไป ทว่าท้ายสุดแล้วกลับไม่มีคำใดหลุดออกมาเลย

“ เราไปคาเฟ่แล้วลืมเรื่องนี้กันเถอะครับ ”

“ สั่งของโปรดของคุณ แล้วเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องที่พี่โควเล่ามาให้ฟัง ”

ถ้าทำให้ขนาดนี้แล้ว

ก็คงพอใจแล้วเลิกทำตัวแบบนี้ได้ซักทีใช่มั้ย ?