สายตาคมเหลือบไปมองยันต์ที่หัวเตียง

..โชคดีที่มันยังอยู่ดี แม้กระดาษที่แปะไว้จะมีรอยดำจาง ๆ ที่เขาไม่ได้ทำติดอยู่ก็ตาม

โดจินมองมันซักพักก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

'เหอะ..เช้าที่โคตรจะสดใส'

คงต้องรอให้เลือดหยุดไหลก่อนค่อยไปทำอย่างอื่น

สิ่งที่ปลุกโดจิในตอนเช้าไม่ใช่เสียงของนาฬิกาปลุก แต่คือของเหลวสีเข้มที่หยดลงบนหน้าตักทันทีที่เขาลุกขึ้นมานั่ง

'ไอ้เ*ร เอาอีกแล้ว?'

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแสดงถึงความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

มือหนายกขึ้นมารองเลือดที่ไหลออกจากจมูก อีกข้างก็ยื่นไปดึงทิชชู่ที่อยู่หัวเตียงมาซับของเหลวพวกนั้น

บัตรนักเรียนของโดจิอยู่ในกระเป๋ากางเกง เจอมันก่อนหน้านี้ไม่นานหรอก

เขาขยับตัวหันกลับไปยืนคุยกับคุณตรงๆหลังได้ยินข้อเสนอ

"ถ้าแยกกันหา สู้หาของตัวเองไม่ดีกว่าหรอโคยูกิ"

คนสูงกว่ายกยิ้มตอบ รอยยิ้มบางๆนั้นไม่ได้สื่ออารมณ์ไหนเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ได้ดูมีพิษภัยในเวลานี้

"เอาไง..ยังอยากจะหาด้วยกันมั้ย หรือ แยกกันหา?"

(เพื่อนในห้อง 3-E รวมถึงอาจารย์ มารับไดฟุกุฝีมือมายุจังกับคุณแม่ได้นะคะ 🥺🙌 พักเหนื่อยจากการหาบัตร มาชิมของอร่อยกันเถอะค่ะ)