"คราวหลังก็มาชวนผมได้นะ ยังไม่เคยไปเลยสักครั้งน่ะ" เขาเอ่ยคำเชิญชวนพร้อมยกมือขึ้นและวางลงบนหัวคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ ซ้ำ ๆ เหมือนเป็นการปลอบโยนเมื่อสังเกตท่าทีที่ดูจะเหม่อลอยไปครู่หนึ่งของอีกฝ่าย "เรามีเบอร์ติดต่อกันอยู่แล้ว... รึเปล่านะ ?"

เขาเอียงคอถามก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา "ใช่สิ ปีนี้มิฮารุจังได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อน ๆ บ้างไหม ได้เป็นเซมไปบ้างแล้ว รู้สึกยังไงบ้างครับ"

"ไม่เป็นไร ๆ ไม่กล้ารบกวนมิฮารุจังขนาดนั้นหรอก" เขายกมือขึ้นปัดอากาศไปมา "เดี๋ยวผมค่อยกลับไปดูทีหลังก็ได้"

เขาฟังเรื่องราวเกี่ยวกับช่วงปิดเทอมของอีกคนอย่างตั้งใจ พยักหน้าแทนการพูดตอบ ในขณะที่แววตากลับดูหม่นลงเรื่อย ๆ แม้มุมปากจะยังยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม กลายเป็นสีหน้าที่ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

แต่เหมือนเขาจะรู้ตัวในทันทีว่าไม่ควรแสดงออกเช่นนั้นจึงปรับสีหน้าให้เหมือนปกติแทน

+

( มาแจมแบบเลท ๆ ด้วยคนนะคะ🙌 )

ฮายาเตะที่กำลังเดินไปเดินมาฆ่าเวลาในวันที่แสนน่าเบื่อเป็นต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงใครสักคนทักขึ้นในระหว่างที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างนัก มองข้ามพุ่มไม้พุ่มโตไปก็พบคนรู้จักนั่งกอดเข่าอยู่อยู่อย่างน่าเอ็นดู

"ยูโตะคุงนี่นา มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ" พอเห็นว่าเป็นรุ่นน้องคนคุ้นเคยก็ยิ้มร่า ถือวิสาสะนั่งยอง ๆ ลงข้าง ๆ โดยไม่ได้ถามคนตรงหน้าว่าตนควรนั่งลงตรงไหน

( ไม่เกินเลย ก็น่ารักจิงจิงนี่นา🥺🫳 )

( CMS. COS SAMA 🤍 )

( ขอใช้หน้าตาเรียกแขกหน่อยน้า😽 .แอบเอาผ้าออก )

( มิฮารุจังน่ารักมากจาง🥺💘 )

( เขาว่าคนชมรมว่ายน้ำหน้าตาดีทุกคนแหละค่ะ ช่าย ๆ😔🔥 )

( ประธานก็หล่อ คนในชมรมก็สวยน่ารัก😍 แบบนี้ไม่สมัครไม่ได้แย้ว )

( อยากรู้ต้องมาลองดูนะคะ- /ว่ายไปน้ำก็ถ่วงชุดไป🤣 )

แล้วก็เมินเฉยต่อคำพูดอีกคนราวกับว่าไม่ได้ยินมันด้วยซ้ำ เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปตามที่ใจอยากโดยไม่ดูหน้าอีกคนสักนิด

"จะว่าไปปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของพวกเราแล้วสินะครับ"

"แน่นอนอยู่แล้วสิ ก็ผมเก่ง" เขาไหวไหล่ด้วยท่าทางจงใจกวนประสาทอีกคน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูจะขุ่นมัวเล็กน้อย "นี่ ทำไมจะต้องจัดผมไปอยู่ห้องหลัง ๆ ด้วย ห้องหลัง ๆ มันทำไมกัน"

สายตาที่มองไปทางห้องหลัง ๆ ตามคำพูดอีกฝ่ายก็ร้องอ๋อขึ้นมาแทบจะพร้อมกันกับอีกคน ทว่าดูจะช้ากว่าอีกคนไปสักเสี้ยววิ

"ขอบคุณก็ได้ครับ ซาบซึ้งในน้ำใจจริง ๆ" ว่าด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าหมั่นไส้

+

"แย่แล้ว" จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ "แล้วบัตรผมอยู่ไหนนะ"

เขาว่างพลางพยายามสำรวจตัวเองอีกครั้งเพื่อหาบัตรนักเรียนของตัวเองที่หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"ผมก็ว่าผมเดินหาจนทั่วแล้วนะ..." ถอนหายใจในเรื่องวุ่นวายเรื่องที่ร้อยของวัน "โชจังคิดว่ามันจะไปอยู่ที่ไหนได้บ้างเหรอ ? เผื่อจะเป็นที่ ๆ ผมยังไม่ได้หา"

ท่าทีขี้เล่นของอีกคนยังเรียกเสียงหัวเราะจากฮายาเตะได้เสมอ เขาหัวเราะเบา ๆ ในขณะเดียวกันก็ใช้มือข้างที่ว่างอยู่ล้วงเข้าไปหาอะไรบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง พอหยิบมันได้แล้วก็รีบเอามันมาวางลงบนมืออีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

ลูกอมสามเม็ดที่ห่อพลาสติกด้านนอกเปียกน้ำไปหมด แต่ถ้าลองกินดูแล้วก็คงจะหวานไม่เปลี่ยน

"ของตอบแทนที่อุตส่าห์ให้ยืมเสื้อครับ ไม่ได้จะแกล้งอะไรโชจังหรอกนะ"

+

"ก็หมายถึงเจ็บตัวแบบนี้บ่อยนั่นแหละครับ" เขายังคงยิ้มต่อไป ฟังคำพูดอาการที่ดูรุนแรงแล้วก็หัวเราะแหะ ๆ สายตามองตามอีกคนที่หยิบกระปุกยาที่ดูคล้ายสมุนไพรบดออกมาจากกระเป๋า

"สงสัยถ้าเป็นแผลบนหน้าคงต้องทาดี ๆ แล้วล่ะครับ เดี๋ยวไม่เท่พอดี"

"อาจจะต้องรบกวนแล้วล่ะ ผมมองแผลไม่สะดวกเท่าไหร่" เขาว่าพลางพยายามคลำหารอยปูดนูนบนหน้าผาก โดนทีก็สะดุ้งทีเพราะยังแอบเจ็บแปล๊บ ๆ อยู่

“ปิดเทอมเหรอ? ก็…” เขาพูดพลางนึกว่าช่วงที่ผ่านมาตนทำอะไรไปบ้าง แต่ยังไม่ทันตอบก็โดนยิงคำถามรัว ๆ เสียแล้ว เห็นท่าทีที่ดูตื่นเต้นของคนข้าง ๆ ก็ต้องวางมือบนหัวเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“ไม่ว่ายน้ำก็ไม่ใช่ผมสิครับ” ว่าจบก็ไหวไหล่ไปหนึ่งที พอโดนทักเรื่องห้องก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ทันได้ดูแบบดี ๆ จนหัวเราะแหะ ๆ ออกมา “ลืมดูห้องไปเลยแฮะ”

“แล้วมิฮารุจังล่ะครับ? ปิดเทอมได้ทำอะไรสนุก ๆ บ้างรึเปล่า”

“งั้นก็ต้องมาวัดกันแล้วล่ะ ว่าตอนนี้ใครกันแน่ที่เร็วกว่า”

เขาว่าพร้อมยกยิ้มอย่างท้าทาย แถมยังยักคิ้วให้ดูกวนประสาทมากขึ้นไปอีก

“เหรอ…” ยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนโดนจิ้มเข้าที่หน้าผากจึงร้องโอ้ยออกมา แม้จะตกใจจริง แต่เสียงร้องนั่นดูจะจริงอยู่ครึ่งปลอมอยู่ครึ่งอย่างไรไม่รู้ “โอ้ย ๆๆๆ ผมเจ็บไปหมดแล้ว”

“ถ้าเป็นแผลเป็นขึ้นมาอาโอกิจังต้องรับผิดชอบนะ” ยิ้มกวน ๆ ประกอบคำพูด