เขายิ้ม หน้ามีคำว่าดีจังที่ไม่เจ็บ
แปบ ๆ ก็ได้ขำเบา ๆ แทน

“ไม่เจ็บสิดี”

เธอเจ็บตัวเขาคงทำไม่ลง

แต่ก็แอบรู้สึกโดนสบประมาทนิดหน่อย เด็กคนนี้นี่(..)

“เอานะ?”
ก้าวเท้าไปตรงกลางคุณแล้ว

"ได้สิ" พาไปได้อยู่แล้ว

ฮิเดกิมองอีกคนก้มหัวปลก ๆ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่รบกวนหรอก"
ไม่อยากให้มองว่าที่กำลังเป็นไปอยู่ตอนนี้ มันเป็นเรื่องที่ลำบากเขา

"อยากทำน่ะ" เขายิ้มตาปิด

พอเธอแนะนำตัวเสร็จ
เขาก็ชี้ไปอีกทางเล็กน้อย

"งั้นยูระ เธอช่วยรอฉันตรงนี้ก่อนนะ"

"เดี๋ยวฉันเอาไปให้เซนเซย์แล้วกลับมา"
พูดจบก็เดินไปตามทิศที่ชี้ไปแล้ว

บ้าน่า ฉันจะไปอยากเห็นเธอปีนต้นไม้ทำไม!?(อยาก)

"งั้นเหรอ"
ฮิเดกิคิดสักพัก

"ให้ฉันพาไปไหม?"
"แต่หลังจากฉันเอานี่ไปให้เซนเซย์นะ"

เขาหยิบกองบัตรขึ้นมาโบกไปมา

"จะว่าไป.."
"ฉันฮิเดกินะ อยู่ 3-H "

จนบทสนทนาเงียบลง
เมื่อคำว่าจะไปจากที่นี่พูดขึ้นมา

"งั้นเหรอ.."

เขาตอบไป ทั้งเรื่องที่คุณไม่ได้ชอบยูโด หรือหลังจากนี้ที่คุณตัดสินใจแล้ว

ฮิเดกิดูเงียบกว่าทุกที
เหมือนมีอะไรที่มันต้องคิดในใจ

"อิราอิ"
"ปีนี้จะไปเที่ยวทานาบาตะไหม?"

มองผ่านอย่างไร้เยื่อใยไปซะแล้ว!?

เขาไม่ได้เพิ่มความเร็ว
แต่คุณกลับเริ่มมาข้าง ๆ มากกว่าข้างหน้า

พอรู้แบบนั้นก็อดไม่ได้ เขาเหลือบไปทางอื่น ยิ้มขำนิด ๆ
ดูจะเอ็นดูที่คุณอุตส่าห์เดินช้าลงให้

"อือฮึ ตั้งใจจะเรียนต่อเฉพาะทางน่ะ"

ฮิเดกิรีบตอบเรื่องอื่น ก่อนจะถูกจับได้ว่ากำลังมองอีกคนเป็นเด็ก(..)

^ อ่..า..ก บัญชี..แค้นนั่น..

ดูตั้งใจทำตามที่คุณสอน

ก้าวเท้าแล้ว เข้าใจแล้วว่ามือไหนต้องเปลี่ยนไปรัดเอว
แต่สักพัก เขาก็กลับเงยมา กะพริบตาใส่คุณที่มองเงียบ ๆ

"เธอจะเจ็บไหม"

(..) เพราะเขามือสมัครเล่นสุด ๆ..

ฮิเดกิทำตาจ๋อย ๆ มองตาปริบ ๆ กลับ
เหมือนจะไม่ต่อปากต่อคำ แต่ในสายตามีคำว่าอยากเลี้ยง(..)

"นึกว่าเธอจะไปเป็นนักกีฬาซะอีก"

เดินตามต้อย ๆ
พอถูกถามก็เอียงหน้าเล็กน้อย

"อืม ตัดสินใจแล้วว่าจะทำจริงจังน่ะ"

"เธอล่ะ อิราอิ"

"คิดไว้บ้างรึยัง เรื่องหลังจากนี้"

หน้าจาก (◜ ⩊ ◝) 💦 >> ( ˙ ᴗ ˙ ) !?

เดินไปหาง่าย ๆ
จับคอเสื้อกับแขนขวา

"?" หันไปมองตาปิ๊ง ๆ รอคำสั่งต่อไป ทุ่มได้เลยไหม

.

"อืม..."
"ไม่เคยหรอก"

"แต่ว่านะ.."
"ฉันเคยขอให้คิตสึกิมาเป็นแบบวาดรูปให้"

"เด็กคนนั้นชอบพูดตลอด ว่าทำไมวาดเธอแค่คนเดียว"
ทั้งที่เขาสังเกตแค่ไหน มองใกล้เท่าไหร่ ก็มีแค่คิตสึกิสะท้อนในนั้น

"เธอคิดว่า.. เพื่อนคนนั้นเอาตัวเธอไปเหรอ?"

"คิจิคุสินะ"

ฮิเดกิกะพริบตาเมื่อเรื่อง 'เพื่อนสนิท' ถูกเอ่ยออกมาจากปาก
เขากอดอก รื้อเรื่องที่ผ่านมาของเขาและเธอในอดีต

แต่สุดท้าย คนสูงกว่าส่ายหัวเบา ๆ

.

ใช่ เปล่าขโมยนะ!?

คุณมองมา เขาก็ยิ้มกลับ
ยิ้มธรรมดา ๆ

"เผื่อของเธอจะอยู่บนนั้นก็ได้นะ"

ไม่ได้ไล่ไปปีน
แต่ก็ทิ้งสิ่งไว้ในใจเธอ(..)

"คิดรึยังว่าอยากไปดูตรงไหน" เผื่อเขาช่วยตัดช้อยส์ได้

"ท่าทางจะสบายดีจริงด้วย"
เขาหัวเราะเบา ๆ ที่ลูกชายถึงกับออกปากแบบนั้น

ฮิเดกิเดินชิดขึ้นหน่อย
เห็นคุณคุยเยอะขึ้นก็ได้แต่นึกในใจ
ว่ามาชิโระเป็นเด็กดีของคุณพ่อคุณแม่สิน้า(..)

"เปล่าหรอก"
"ฉันแค่คิดว่าน่าจะมีงานที่มาชิโระดูชอบเยอะน่ะ"

เป็นตอนที่ถึงห้องเรียนเก่าของเขาพอดี

"ปีหน้าฉันจะไปเรียนต่อจีนพอดี"

"ไว้มาเดินดูด้วยกันไหม?"

เอ๋!? ม ไม่ใช่น้..า...

เห็นคุณระมัดระวังเรื่องระยะห่าง
เขาก็ยืนสบาย ๆ ถือมันนิ่ง ๆ
ให้คุณเลือกระยะที่คิดว่าดีกับคุณเอง

จนอีกคนดูเสร็จแล้ว ให้คำตอบว่าไม่มี
ฮิเดกิก็เก็บบัตรไป

"งั้นเหรอครับ"

น่าเสียดาย

"อืม..." เขาคิด "จะว่าไป.. เห็นมีคนเจอบัตรบนต้นไม้ด้วย"
ตามองอีกกฝ่ายอย่างมีสาเหตุ..(..)

"อื้ม มหาลัยน่ะ"
"คิดว่าตัดสินใจได้แล้วล่ะ"

เรื่องพ่อ ฮิเดกิเขาจงใจข้ามไปเงียบ ๆ

"ฝากทักทายคุณน้าด้วยล่ะ"
"หวังว่าจะสบายดีนะ"

เรื่องผู้ใหญ่เสร็จ เขาก็วนมาเรื่องปิดเทอมของคุณ
โตเกียวกับ ..จีน ฮิเดกิยิ้มให้กับความบังเอิญเล็ก ๆ

"แต่โตเกียวกับจีนสินะ.."

"มาชิโระไปดูงานที่จีนรึเปล่า"
"ฉันว่าที่นั่นมีแต่งานสวย ๆ เยอะแยะเลย"

พอคุณเสียงเบา เขาก็เงียบฟังให้มันดังขึ้น
ฮิเดกิอ้อเบา ๆ กลับมายืนตามความสูง

"บัตรนักเรียนนี่เอง"

ล้วงกระเป๋าเสื้อพิธีการของตัวเอง
มีบัตรกอบหนึ่ง

"รุ่นน้องฉันฝากมาคืนเซนเซย์พอดี"
"ลองดูก่อนสิครับ ว่ามีของเธอรึเปล่า(˶ᵔ ᵕ ᵔ˶)"

คลี่ให้ดู

"อยากกินอะไรก่อนไหม"

"ฉันเลี้ยง"

มือรูดเนคไทขึ้น ตอนนั้นฮิเดกิมองคุณนิดหน่อย เลิกคิ้วเล็ก ๆ "ถ้า..?"
ยิ้มทำหน้าตาดูไม่เดือดร้อน ถ้าจะโดนคุณมองเหมือนมองหมาสักตัว

ไม่นานก็ปล่อยมือจากเนคไท

"เรียบร้อยครับ"

"จะว่าไป.."
"เธอยังเล่นยูโดอยู่สินะ อิราอิ"

เปลี่ยนไปอีกเรื่อง
ก่อนจะเป็นเขาที่ถูกบู้บี้แทนพวงกุญแจบ้านนั่น

เอ้ะ อา เอ้ะ หมายถึง..อยากจะลอง..ทุ่มเธ..อ.... อิรา..อิ.. /ยืนในโพสิชั่นคนลองโดนทุ่มซะแล้ว (◜ ⩊ ◝) 💦

เขากะพริบตากลับกับสีหน้าประหลาดใจ
สักพักใบหน้าที่มองอยู่ก็ยิ้มเล็ก ๆ

"เปล่าครับ เห็นเธอดูสีหน้าไม่ค่อยดีน่ะ"

ก้มลงช้า ๆ ก่อนสำรวจนิดหน่อย

"รู้สึกไม่สบายรึเปล่า"
"หรือเจ็บตรงไหนไหมครับ?"

หรือว่า.. หลงทาง!?

เขายิ้มอีกครั้ง เหมือนทุก ๆ ที
คุณเดินนำ เขาก็เดินตาม

ต้องเดินตามคุณต้อย ๆ ก็ไม่ได้รู้สึกแย่

จนโดนเอียงหน้ามองจากมุมที่ต่ำกว่าเพื่อมาคุย
ฮิเดกิก็กะพริบตากับภาพที่เห็น

"ก็วุ่นวายนิดหน่อย เพราะมัวแต่ทำเรื่องเรียนต่อน่ะ"

"มาชิโระล่ะ?"
"ได้ไปเที่ยวที่ไหนไหม"

คุณเงยขึ้นมา ก็เห็นฮิเดกิจ้องอยู่
ดูเผิน ๆ ก็เป็นแค่การสบตาธรรมดา

"..."

ก่อนเขาจะขำเบา ๆ
เมื่อคุณเฉลยว่าเขาคือคนไหนในเรื่องเล่าของคิตสึกิ

"..เด็กคนนั้นมองฉันแบบนั้นเหรอเนี่ย"

เธอ..
รู้สินะ

"แค่ชอบวาดรูปน่ะ"
เขาแก้ไขเรื่องเล่าที่เจ้าของไม่อยู่แล้ว

"แล้ว.. เธอชื่ออะไรเหรอ?"