（เล่นทุกอีเว้นแต่ลืมลงรูปค่ะฮือๆๆ😭)

เขาหันไปมองคุณ
ดวงตาไร้แววนั่นกลมปลืนไปกับความมืดตอบรอบเป็นอย่าฝดี

“ในฝันน่ะ คุณลุงเป็นคนที่เฝ้ามองอยู่ข้างนอก…หรือว่ากำลังมองจากข้างในดวงตาของตัวเอง?”

“คุณลุงเป็น ‘ตัวเอง’ หรือเป็นแค่เงาของตัวเองในความฝัน?”

รอยยิ้มบาง ๆ แตะริมฝีปากราวกับกลั้นหัวเราะบางอย่างไว้

”แค่สงสัยน่ะครับ“
”พอดีเมื่อครู่ดันฝันแปลกๆ เข้า“

”ดีจริงๆ เลยนะ ที่คุณลุงมาเจอ“

“ไม่รู้สิครับ…กลางวันน่ะ ทุกอย่างมันสว่างไปหมดเลย”
“เห็นทุกอย่างชัดเกินไปจนบางทีก็เหมือนไม่เหลือพื้นที่ให้เราคิดเงียบ ๆ เลยสักนิด”

เขาหยุดเดิน หันไปมองทะเลที่ทอดยาวราวกับไร้ปลายทาง
ไม่มีแสงจันทร์ ไม่มีแสงดาว
มีเพียงเส้นแบ่งระหว่างน้ำกับฟ้าที่จางเสียจนเกือบมองไม่เห็น

“จะว่าไป“ เสียงเขาดังขึ้นหน่อยเหมือนจะคิดอะไรขึ้นได้

“เวลาอยู่ในฝันคุณลุงเคยมองเห็นตัวเองบ้างไหมครับ?”

+

โคยูกิหลุดหัวเราะกับความเพ้อเจ้อของคุณ
ปล่อยให้คุณว่าไป สักพักถึงได้ชวนคุย

“จริง ๆ แล้ว“
”ผมน่ะ ชอบทะเลตอนกลางคืนนะครับ” เขาพึมพำ

เสียงของเขาเบา ราบเรียบ ราวกับไม่ต้องการให้รบกวนเสียงคลื่น

เท้าของโคยูกิย่ำทรายอย่างเงียบงัน ขณะที่เดินทอดไปตามแนวชายหาด ลมทะเลพัดชายเสื้อเขาให้พลิ้วไหว เบาเท่าลมหายใจของคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

(ใจดีแน่สิ ☺️

มาเพ้ทๆๆ บ่อยๆ โรลสนุกอ่ะ งี้ด)

เจ้าของชื่อเดินเข้าไปใกล้คุณ ก่อนจะคว้ามือคุณไว้

เหมือนเขาจะรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นกับคุณ

แต่มันก็ดูออกยากนักว่าเขาเห็นสิ่งเดียวกับคุณหรือไม่

หรือว่าสำหรับเขาแล้ว ท้องฟ้ายังคงเป็นสีของท้องฟ้าตามเดิม

“หลับตาลงสิ” เขาว่า
ก่อนจะออกแรงดึงมือที่จับกับคุณเบาๆ

พาเดินนำไปไหนสักทาง
คุณเพียงต้องเชื่อใจ และยอมให้เขานำทาง

( สำหรับ 3-D ที่ไม่ได้เข้าดิสคอต อาจารมีร่างเด็กๆเป็นเเมวนั่งอ้วนมาใหัเย่ๆๆๆ จากนี้ฝากตัวด้วยนะค้าบ

drive.google.com/drive/folder... )

ว่าจบแล้วก็ลงจากจักรยานไปยืนอยู่ข้างๆ

“คุณลงไม่ไปนั่งตากลมด้วยกันหรอครับ” เขาเอียงคอถาม

“จากทุกที่ในเมือง”
น้ำเสียงของเขาเรียบ ๆ ไม่ได้ตำหนิ

“คุณลุงเลือกจะพาผมมารับลมทะเลตอนกลางคืนเนี่ยนะครับ”

เขาหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ

“ทะเลมืดๆ มองไม่เห็นอะไร”
“เป็นคนที่ไม่มีเซ้นส์เลยนะครับ”

จังหวะสุดท้ายของประโยคเหมือนถูกผูกโบว์ด้วยคำล้อ

“…ถึงจะดูสิ้นคิด แต่ก็ดีกว่าโรงพักเยอะเลยครับ”
เอาเถอะ
ถึงจะไม่ให้คะแนนเต็ม ก็ยังให้ผ่านอยู่ดี

+

โคยูกิยังคงนั่งอยู่บนเบาะซ้อนท้าย
ท่าทีไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรชัดเจน
เขาเงียบเฉยตลอดทางที่ล้อหมุน
ตั้งใจทำเหมือนว่ากำลังเมินคำพูดของคุณ

จนกระทั่งจักรยานจอดลงริมทะเล
เสียงคลื่นที่มองไม่เห็นซัดมากับลม
กลิ่นคาวเค็มแทรกเข้าจมูก

โคยูกิไม่รีบลงจากเบาะ เขาเพียงแค่เงยหน้ามองทะเลเงียบ ๆ
แล้วขยับเส้นผมที่โดนลมตีจนพันกันออกจากหน้าอย่างเฉื่อยชา

+

“ใจร้ายเหรอครับ…”
เขาพึมพำกับตัวเอง
เสียงเบาพอให้หลุดรอดเพียงขอบลมหายใจ

“ผมน่ะ ใจดีจะตาย”
น้ำเสียงไม่แสดงอารมณ์
เหมือนคนกำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศในวันที่ใครสักคนเพิ่งหายไปจากขอบฟ้า

’ไว้วันหลังค่อยกลับมาเล่นกันใหม่นะครับ’
’เพราะถ้าหายไปนานเกินไปล่ะก็‘
…ผมจะลืมหน้านายเสียก่อน

(จบโรล😼 เย่)

โคยูกิเงียบ เขาเพียงมองแผ่นหลังที่กำลังเคลื่อนไปช้า ๆ

เขาไม่ไล่ตาม ไม่ถาม ไม่ห้าม
มีเพียงรอยยิ้มบางเฉียบ ที่ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก

เหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นโปรด
แต่เลือกจะยังไม่แกะมันออกจากกล่องตอนนี้

เขายกนิ้วแตะขอบกระเป๋ากางเกงเบา ๆ
บริเวณที่ซุกซ่อนบัตรเอาไว้
สิ่งเล็กน้อยที่ไม่เคยสำคัญ
แต่ในเวลานี้กลับ มีน้ำหนักกว่าคำใด

+

“ฟู-ริน-คุง”
เสียงที่คุณคุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ในขณะที่คุณกำลังสับสนอยู่

โคยูกิส่งยิ้มกว้างให้เหมือนทุกคราว
เหมือนว่าเขาไม่ได้เห็นที่คุณเห็น

”กำลังจะไปไหนหรอ?“
เขาถามพลางอดินเข้าไปใกล้

”ตั้งแต่เปิดเทอมยังไม่คุณจะมาทักทายกัน“

”ห่างเหินกันเกินไปแล้ว“

“ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ”
“คืนนี้แค่…นอนไม่หลับน่ะ”

คำพูดสุดท้ายนิ่งพอจะจบเรื่อง

“คุณลุงยังอยากพาผมไปที่สน. อยู่หรือเปล่าล่ะครับ” เขาถามอย่างอารมณ์ดี

“จริงๆ คุณลุงจะพาผมไปที่ไหนผมก็ไม่ได้ติดขัดนักหรอกนะครับ?”