ผีผ้าคลุมขาวลอยเนือยๆไปทางห้องน้ำ ทิศทางที่เสียงหมุนเกลียวก๊อกลอยมา เขาชะงักฝีเท้าหลังได้ยินเสียงหยด—แปะ แปะ ลงในอ่างอาบน้ำ

ยูริไม่ชอบเสียงนั้นสักเท่าไหร่ เขาถอยหลังกลับมาทันควัน เสียงสูงต่ำแบบที่เดาได้ว่าสีหน้าใต้ความมืดนั้นบังคับให้นิ่งสนิทได้ยาก

“คุณลองไปดูในห้องน้ำให้ผมที ผมจะดูหลอดไฟ”

“งั้นคุณก็คงกำลัง ‘บอกผมแบบอ้อมๆ’ ว่าตัวตนที่แท้จริงของคุณน่ากลัวล่ะซี?”

เน้นเสียงกลับไปที่คำเดียวกันในประโยคก่อนยืนขึ้น ผ้าปูโต๊ะยังคลุมอยู่บนหัว ดูเป็นสีขาวโพลนลอยละล่องเหมือนภูตผียิ่งกว่าเดิมในความมืดที่มีเพียงแสงสลัวจากไฟนอกห้อง

“เอาเถอะ ตอนนี้เรื่องน่ากลัวที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องที่ว่าผมต้องซื้อหลอดไฟใหม่”

+

“ครับ ขอให้เป็นค่ำคืนที่ดีสำหรับคุณ“

แค่โบกมือให้อย่างเกียจคร้าน เลือดยังแห้งเกรอะบนใบหน้าและลำตัว ไม่มีวี่แววว่าจะขอให้ช่วยเหลือ มีเพียงรอยยิ้มจางใต้แสงไฟที่มีจำกัด

จนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้กะพริบตาเลยสักครั้งเดียว

“ไว้พบกันใหม่ครับ คุณผู้มีดวงตาไร้ก้นบึ้ง“

“ได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ”

ยูริไม่ได้สนใจคำพูดกระทบกระเทียบนั่น กลับถามเสียงเรียบเรื่อยอย่างกับนายแพทย์ที่เริ่มซักประวัติคนไข้แทน

นับว่าอีกฝ่ายโชคดีที่มือเขาสกปรกและเต็มไปด้วยบาดแผล มิเช่นนั้นเขาคงเริ่มละเลงนิ้วจับรอบดวงตาของเธอให้เห็นชัดขึ้นไปแล้ว สิ่งที่จักษุแพทย์หนุ่มทำได้มากสุดคือวาดนิ้วแกว่งต่อหน้าและไถ่ถามเอาตามที่สังเกตอย่างไม่คิดจะเกรงใจ

“แล้ว ตาข้างนี้มองเห็นหรือเปล่า?“

“‘ปกติ’—ผมจะจำไว้แล้วกันครับ“

ยูริไม่ได้ถือเอาคำของคนไข้อุปโลกน์เป็นจริงเป็นจังอย่างที่พูด ค่อยๆปลดตัวเองออกจากการเป็นภาระคนข้างตัวอย่างนิ่มนวล

ราวจับบันไดจึงกลายเป็นที่พึ่งใหม่แทน

“ขอบคุณครับ แต่ผมเข้าไปเองได้”

เขาพักหายใจครู่หนึ่ง แย้มยิ้มสุภาพ “อาจจะแนะนำตัวช้าไปสักหน่อย—เมซากิครับ ผมทำงานที่นี่ ถ้าดวงตาของคุณมีปัญหาเมื่อไหร่ เราอาจได้พบกันอีกครั้ง?”

นิ้วชี้ของเธอผละออกไปแล้ว เขามองตามไป ยังรู้สึกถึงสัมผัสของมันบนริมฝีปากอยู่เบาบาง

“ยินดีครับ”เสียงตอบยานคางอย่างจงใจให้น่าหมั่นไส้
“ดีใจด้วยนะครับ เรื่องหิน”

ครั้นไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ชายหนุ่มก็ไหวไหล่นิด กลอกตามองไปยังทางที่ตนจากมา

“ถ้างั้น ‘คนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของอะไร’ ก็ขอลาล่ะครับ ก่อนที่จะอยู่ให้ระคายหูคุณไปมากกว่านี้?“