(อ่ยยย น่ารักจังเลยค่าา เอ็นดูว เจ้าพวกเด้กๆ 🥹💕)

“นายโดนบูลลี่จนต้องมากินข้าวคนเดียวในที่แบบนี้ 😭😭 ตายแล้ว น่าสงสารจริงๆ 🥹”

เธอทึกทักผูกโยงเรื่องในหัวเองเสร็จสรรพ แถมมองคุณด้วยแววตาเวทนาจับจิต
เธอเคยได้ยินมา เรื่องการถูกบูลลี่จนไม่มีที่จะนั่งกินข้าวกลางวัน อะไรแบบนี้ยอมรับไม่ได้!

“ไม่ต้องห่วงนะ ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันเถอะ เค้าจะจัดการพวกนักเลงให้เอง!
เห็นอย่างนี้เค้าแรงเยอะนะขอบอก! ᕙ( •̀ ᗜ •́ )ᕗ”

โมโมกะลืมไปแล้วว่าเดินเข้ามาตรงนี้ทำไม แต่จู่ๆก็เห็นคุณเข้า เห็นคนในที่แปลกๆก็ต้องเข้าไปทักทายสิ!

“สวัสดีค่า~ มานั่งทำไรตรงนี้อ่ะ”

เธอเดินเข้ามาใกล้ขึ้นแบบไม่มีการระวังตัวใด ๆ เด็กคนนี้ใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยเจอเรื่องอันตรายใด ๆ มานานแล้ว

พอโมโมกะเห็นอาหารในมือคุณ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป พูดกับคุณด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย

“นี่มัน ย อย่าบอกนะว่า…”

“ไอ้นั่นสินะ… การบูลลี่!”

+

“ชิรุฮะจังได้อะไรมากินน่ะ?”

โมโมกะถามคุณ ขณะที่ตัวเองนั่งอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหารพร้อมอาหารกองพะเนินเรียบร้อยแล้ว เธอหยิบมาทั้งของคาวของหวานและน้ำอร่อย
เธอเคี้ยวข้าวทงคัตสึเต็มแก้ม ดูมีความสุขและลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เจอมา
ดูเหมือนนี่จะเป็นการเยียวยาจิตใจสาวน้อยที่เธอพูดถึง…

“ว้าวว เย้ๆ ชิรุฮะจังเนี่ย ทั้งสวยทั้งใจดีเลย! ◝(ᵔᗜᵔ)◜”

ทันทีที่คุณตอบตกลงไปกินข้าวด้วยกัน โมโมกะก็ดีใจเหมือนหมาหูตั้ง

“งั้นไปกันเล้ยย”

เธอจูงคุณลงจากตึกอย่างคึกคัก ไม่ได้สนใจอะไรที่อยู่ในห้องอีกต่อไปแล้ว…

+

“อื้อ ไว้เจอกันคราวหน้าจะเอามาให้ชิมให้ได้เลยล่ะ สัญญาๆ!”

พอคุณเริ่มพูดถึงเรื่องบัตรนักเรียนของเธอ โมโมกะก็หน้าแดงแปร๊ดไปจนถึงหู

“เอ๊~~! ไม่ได้ๆๆ ยังไงก็ให้เห็นไม่ได้เด็ดขาดเลย Σ((⸝⸝๑°ロ°)”

เธอยังไม่อยากขายหน้า ยิ่งกับคนสวยแบบนี้ 😭

เสียงของคุณทำโมโมกะชะงักไปก่อนที่จะได้หันไปมองอะไร ถึงจะซนไปหน่อย แต่เธอก็เป็นเด็กว่าง่าย เธอไม่หันไปมองตามอย่างที่คุณบอก

+

เอ เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีแฮะ..

“อ้ะ ขอโทษค่ะ ลืมแนะนำตัวไปเลย สวัสดีค่า~ คิมุระ โมโมกะค่ะ (ㅅ´ ˘ `) อยู่ห้อง 2-h!”

เธอแนะนำตัวพร้อมยิ้มหน้าแป้นแล้นไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ดูเหมือนสิ่งมีชีวิตหัวชมพูนี่จะยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นตัวการทำให้คุณไม่สบอารมณ์
อย่างไรก็ตาม ความสงบสุขของคุณก็ถูกทำลายไปเป็นที่เรียบร้อย…

“กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ? (๑'ᵕ'๑)”

“สวัสดีค่า ไปเล่—“

เธอชะงักเมื่อเห็นคุณส่งสัญญาณให้เบาเสียง
ต้องพูดเบา ๆ สินะ เข้าใจแล้วล่ะ!

“ไปเล่นน้ำที่ไหนมาเหรอ!”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบ แต่กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน เลยพยายามตะเบ็งเสียง สรุปแล้วก็ดังเท่าเดิม
ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยฉลาดเท่าไร… ลำบากคุณแล้วล่ะ

(อยากมาเล่นกับอาโกะจังด้วยคนค่า 👉👈💦 ไม่รู้ทันมั้ย)

หัวสีพีชปรากฏเด่นในความมืด ถึงแม้ว่าเสียงฮัมเพลงจะดังนำเจ้าตัวมาก่อนแล้ว
ท่ามกลางบรรยากาศเปลี่ยวชวนขนลุก โมโมกะเดินกึ่งกระโดดอย่างอารมณ์ดี เหมือนโลกนี้ไม่มีอันตรายอะไรทั้งสิ้น

“ล้าา~ลาา 🎶—อุหวา~”

เสียงสะดุดลงเมื่อเจอคุณ เธอไม่ค่อยเจอใครออกมาเดินแบบนี้ แถมสภาพอีกฝ่ายยัง เปียก??
+

(ขอบคุณค่าา 🥹🫶 ดีใจที่เอ็นดูน้อง~ ไว้มาเล่นกันได้นะคะ 🤗✨✨🍑)

(อ่ยย ขอบคุณมากค่าา 😭💕 ไว้มาเล่นกันนะคะ 🥹🫶)

(ว้าย มีเอฟซีกับเค้าด้วย!? โมโมกะดีใจสุดๆ ให้ลูกพีชกับเอฟซีคนนี้เยอะๆไปเลย! 🥳🍑 ขอบคุณค่า ดีใจที่ชอบน้า ไว้มาเล่นกันค่า)

(Aww ขอบคุณมากค่า สดใสเพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลย 55555 🥹🫶💖 หัวชมพูเหมือนกันเลยย! ไว้มีโอกาสมาเล่นกันได้นะคะ 🥺)

(ว้ายย ขอบคุณค่าา 🥹🥺🫶💕 ชอบอาโกะจังมาก ตามมาตั้งแต่ในเฟส ไว้จะพายัยน้องไปป่วนนะคะ 💃✨)