ผืนม่านบางพลิ้วไหว ไปตามสายลมเอื่อยเฉื่อย
ใกล้ถึงเวลา… ม่านจะเปิดต้อนรับผู้ฟังทุกท่าน

บรรยากาศเริ่มเย็นลง
เสียงรอบข้างเงียบสงัด

ก้าวเข้ามาสิ เชิญเข้ามา
ถึงเวลาฟังเรื่องราว ของเรา กันแล้ว

#THK_กีฬาสี #THK_GREEN
[OOOO | สีเขียว]

"แค่ชนะให้ได้ก็พอใช่มั้ยล่ะ"

มือคู่นั้นเอื้อมไปคว้าเชือกตรงหน้าเอาไว้
กระชับตำแหน่งของตัวเองให้เข้าที่
สายตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้า

"มาเล่นให้เต็มที่กันเถอะ"

(มาลงเก็บไว้ครับ ◠ ◠)

(😉)

with @??? , @thk-sajuna.bsky.social , @thk-kagei-yuu.bsky.social , @thk-seita.bsky.social , @thk-miya.bsky.social

เรย์จิเบือนหน้าหนีเล็กน้อยเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงระเรื่อ ก่อนจะกลั้นใจพูดเสียงเบาออกไป

“…เขียนมาแล้วทั้งที ก็ต้องผูกสิครับ…ซาจูนะ…จัง”

กระดาษคำอธิษฐานที่เขียนด้วยลายมือน่าอ่าน

…วันนี้อีกฝ่ายทำเขา ‘หน้าแดง’ ไปกี่ครั้งแล้วนะ?

เขายืนอยู่ตรงนั้น พลางพยายามคงสีหน้าปกติ หัวใจยังคงเต้นแรง ไม่รู้ว่าที่เต้นไม่เป็นระส่ำนั่น…เป็นเพราะอีกฝ่ายแนบชิดมากกว่าปกติหรือเพราะคำอธิฐานบนกระดาษใบนั้นกันแน่

…หรืออาจจะเป็นทั้งสองอย่างเลยก็ได้

เรย์จิรีบหันกลับไป เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เตรียมจะรับอีกฝ่ายไว้หากเสียหลักล้มลง

แต่ซาจูนะกลับตั้งตัวได้ก่อนโดยใช้แขนโอบเขาไว้ จังหวะนั้นเองที่หัวใจของเรย์จิเต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!”

ทว่าสิ่งที่อีกฝ่ายตอบกลับมากลับไม่ใช่คำตอบของคำถาม แต่เป็นประโยคที่ทำให้เขานิ่งไปทันที พร้อมกับสายตาที่เผลอเหลือบไปเห็นทังซาคุในมือที่อีกฝ่ายโชว์ให้ดู

+

“ผมจะโกหกทำไมล่ะครับ”

เรย์จิตอบกลับแทบจะทันที เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีไม่ยอมเชื่อคำชมที่เขาตั้งใจพูดออกไป สีหน้าแม้จะดูปกติ แต่ปลายหูก็ยังคงขึ้นสีแดงจางๆ

ระหว่างที่เดินต่อไปในฝูงชน เสียงผู้คนรอบข้างคล้ายจะเบาลง กลายเป็นเพียงแค่เสียงพื้นหลัง รู้สึกเหมือนรอบข้างมีแค่เราสอง ทว่าไม่นานนัก เขาก็สัมผัสได้ถึงแรงสะดุดจากมืออีกคนที่กุมกันอยู่

+

อะแฮ่ม— แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้กลัวหรอกนะ! ก็แค่ตกใจเฉยๆ…

“แกล้งคนมันสนุกมากรึไง…แล้วนายไม่ไปอ่านหนังสือเตรียมสอบบ้างหรอ?”

น้ำเสียงของเขาแม้จะดูติดบ่น แต่กลับฟังดูไม่ได้จริงจังมากนัก

ถ้าให้พูดตามตรง เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายก็สมควรโดนอยู่เหมือนกันนั่นแหละ…

เรย์จิกำลังจะเอ่ยถามออกไปว่า เจ็บมากมั้ย แต่ประโยคถัดมาของยูกลับทำให้เรย์จิเปลี่ยนสีหน้าทันที เขาเบ้หน้าขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

…หมอนี่ชอบขนาดนั้นเลยรึไงเวลาเห็นคนอื่นตกใจกลัวน่ะ?

+

สายตาของเขาเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ดวงตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย ดวงตาที่เมื่อมองดีๆ แล้วทำให้เขานึกย้อนไปถึงดวงตาดำมืดน่าขนลุกที่เคยจ้องเขาผ่านช่องว่างของชั้นหนังสือเมื่อตะกี้

อ๋อ… อย่างนี้นี่เอง เป็นเจ้าหมอนี่สินะที่ยืนอยู่หลังชั้นหนังสือนั่น

แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่จะขำกร๊ากใส่หน้าเพื่อนที่บังเอิญเจ็บตัวเพราะโดนหนังสือกระแทกสันจมูกแถมยังโดนสาดเกลือใส่อีก…

เอาเข้าจริงมันก็แอบน่าขำอยู่นิดๆ แฮะ

+

สัญชาตญาณรีบบอกให้เขาถอยห่างโดยด่วน ก่อนจะโดนอีกฝ่ายแกล้งหรือทำอะไรพิเรนทร์ๆใส่ เรย์จิขยับถอยหลังหนึ่งก้าวทันทีเพื่อรักษาระยะ

แต่ประโยคถัดมาของอีกฝ่ายกลับทำให้เขาชะงัก

“หา?”
เขาขมวดคิ้วแล้วมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ เขาไปทำอะไรหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน???

+

“ก็เพราะนายนั่นแหละ ที่จู่ๆ โผล่มาข้างหลังแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงเอง”

เรย์จิบ่นพึมพำในขณะที่ก้มหน้าก้มตาปัดเกลือบนไหล่ของอีกฝ่าย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สีหน้าออกจะเอือมระอาเศษเกลือที่ยังติดตามเสื้ออยู่ไม่หมดซักที นี่เขาสาดไปเยอะขนาดไหนกัน…

แต่เมื่อเขาปัดจนสะอาดหมดจด เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าคนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม แถมมีรอยยิ้มกริ่มประดับอยู่บนใบหน้า

+

“…ไม่เห็นจะแปลกซักนิด…”

เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
แต่ไม่อาจหลบซ่อนน้ำเสียงที่สั่นไหวของเขาได้

“ซาจูนะจัง…ใส่อะไรก็ดูดีหมดนั่นแหละ รวมถึง…ตอนนี้ก็ด้วย…”

โดยเฉพาะเมื่อเสื้อคลุมของเขาเมื่ออยู่บนตัวอีกฝ่าย ยิ่งทำให้เธอดูดีขึ้นไปอีก…ในสายตาของเขา

พูดจบ เรย์จิก็รีบก้าวเท้าเร็วขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย เพื่อไปยังจุดหมายได้ไวขึ้น

เมื่อเข้าใกล้บริเวณที่ใช้ผูกทังซาคุ กลิ่นกระดาษใหม่และกลิ่นไม้หอมจากเชือกที่แขวนอยู่ทำให้บรรยากาศรอบข้างดูสงบขึ้นเล็กน้อย

แต่ก่อนที่พวกเขาจะไปถึง เสียงของซาจูนะก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

เรย์จิหยุดเดิน ก่อนหันกลับไปมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ดวงตาสีชมพูของเขาวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี กลับไปเดินต่อ

+

เรย์จิที่เริ่มหมดความอดทนจึงเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายแทนเสียเลย ฝ่ามืออุ่นออกแรงกดเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหลงไปไหนระหว่างเดินไปด้วยกัน

ทั้งคู่เดินฝ่าฝูงชนที่เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยและแสงสีของโคมไฟกระดาษที่ส่องสว่างไปทั่วทางเดิน

เรย์จิจับมืออีกฝ่ายไว้แน่นขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว เพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายหลงท่ามกลางผู้คน

+

แต่ในขณะที่เรย์จิกำลังคิดเรื่อยเปื่อย ปลายนิ้วเรียวของอีกฝ่ายก็ขยับมาแตะนิ้วมือของเขาเบาๆ สัมผัสนั้นนุ่มนวล แต่ก็พลันทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาอีกระลอก

เขาพยายามเก็บสีหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุด ทว่าคนตรงหน้ากลับยังไม่ยอมกุมมือเขาเสียที มีแต่แหย่ปลายนิ้วไปมาเหมือนแกล้งกันเล่น

+

เมื่อได้ยินคำพูดของซาจูนะที่ดังขึ้นท่ามกลางความคึกคักของงานเทศกาล

แม้สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกใจอยู่ลึกๆ

ไม่เป็นไรหรอก ยังไงบ้านของซาจูนะก็อยู่ใกล้ๆ ไว้ตอนกลับไปเยี่ยมคุณยาย คราวหน้าค่อยแวะไปเอาคืนก็ยังทัน…

+

เรย์จิใช้เสียงเบากว่าปกติ แม้จะขมวดคิ้วอยู่ แต่ใบหน้ากลับขึ้นสีแดงจางๆ

เขาค่อยๆ ยื่นมือไปปัดเศษเกลือบนไหล่เสื้อของยูออก พลันสายตาเหลือบไปเห็นจมูกของอีกฝ่ายที่แดงกว่าปกติ

ไปโดนอะไรมาล่ะนั่น… เขาคิดในใจ

…แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองดีๆ คนตรงหน้ากลับไม่ใช่สิ่งลี้ลับอย่างที่คิด แต่เป็นเด็กหนุ่มขี้แกล้งที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า ‘ยู’

เรย์จิยืนค้างอยู่ตรงนั้นพักนึง ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมเอามือก่ายหน้าผากตัวเอง เขาขมวดคิ้วมุ่นใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงซ่านจากความอับอายในสิ่งที่ตัวเองเผลอทำลงไปเมื่อครู่…ทั้งเสียงดังในห้องสมุดและเผลอตัวสาดเกลือใส่คนตรงหน้า…อีกแล้ว…

“ทำอะไรของนายเนี่ย ยู!”

+