“…คิดว่า…อาจจะเดินกลับไปทางเดิมค่ะ…” ตัวแข็งทื่อ ตาค้างเพราะกำลังประมวลผลในสมอง ใช้ความคิด

จนกระทั่งสองใบหูได้ยินเสียงทักขึ้นมาของหนุ่มข้างๆที่พูดขึ้นมาเรื่องบัตรนักเรียนของเธอ

บัตร… นักเรียน… ของเธอ…

“…ฉันรู้สึกว่า… ฟุมิคุงคงไม่น่ารู้สึกตื่นเต้นหรอก…“ จากที่เห็นปฏิกิริยาทุกครั้งที่เขาพบเจอเธอบ่อยๆ เหมือนกับงานศิลป์

“ฉัน…” อยู่ๆโทกะก็ตัวแข็งทื่อ ตาค้างไปชั่วขณะ…

นั่น…คือลักษณะการใช้ความคิดของเธอ แต่มันอาจจะดูแปลกไปนิด

จริงสินะ… ถ้าเราเดินกลับไปยังทางที่มา รวมถึงบันไดตรงสุดทางเดินนั่นด้วย อาจจะมีโอกาสมากกว่าไปหาตรงนู่นนี่นั่นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“…ก็ว่าจะไปตรงนั้นเหมือนกันค่ะ”

“นั่นสิคะ…” เธอตาค้างตัวนิ่งไปชั่วครู่…

…นั่นคือการใช้ความคิดของเธอนั่นแหละ แต่คุณอาจจะไม่ชินสักเล็กน้อย…

”…คิดว่าถ้าเราเดินไปตามทางที่มา จะมีโอกาสเจอมั้ยคะ?“ ยังไม่ขยับตัวอะไรเพิ่ม แข็งทื่อเช่นเคย ยกเว้นมือที่ชี้ไปที่ตรงบันไดที่อยู่สุดทางเดิน

อาจจะเสียเวลาชีวิต แต่คิดว่าน่าจะมีโอกาสเป็นไปได้

+

“แล้ว…คุณล่ะคะ?” ว่าแล้วก็ถามไถ่ถึงฝั่งชายผมแดง ชะเง้อไปจ้องเขาอีกทีนึง

“คิดว่าจะแวะไปหาตรงไหนมั้ย?”

“…”

“หายเหมือนกัน…สินะคะ?” ดูจากลักษณะการทำมือประกอบแล้วก็คงเดาได้ไม่ยาก

“ของแบบนี้น่าจะวาดใหม่ไม่ได้นะคะ ต้องทำใหม่เท่านั้น…” พอเข้าใจในแพชชั่นการวาดรูปของหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะยืนมอง… และจ้องจนตาสบตา

”…ไปตามหาด้วยกันมั้ยคะ…เผื่อเจอของเธอด้วย“

ดูเขาจะไม่กล้าสบตาเธอนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?

“อืม…” พยายามหวนนึกเส้นทางของตัวเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็ออกจากหอ เดินมาโรงเรียนตามปกติ

“ก็แค่…เดินเข้าโรงเรียนปกติ…รู้ตัวอีกทีก็…“

”อา… หรือมันจะเหมือนกับปีที่แล้ว…“

รีบชักหน้าออกเลย เดี๋ยวคิดว่าหลงสเน่ห์จริงๆ…

จะว่าไป เขาเองก็บัตรนักเรียนหายเหรอ? แสดงว่าเกิดขึ้นอีกแล้วสินะ…

”…เหมือนตอนปี1เลย“ หวังว่าจะไม่มีคราบดำๆ

”…คิดว่ามันจะไปเจอตรงไหนล่ะ?“

“…โอ่ะ….”
.
.
.
พึ่งรู้สึกตัวหลังจากที่ได้ยินคำทักท้วงของคนตรงหน้า

ดูเหมือนเราจะจ้องหน้าเขามากไปสินะ… เลยถอยออกมาหน่อย

พอดี…ติดเป็นนิสัยน่ะ… แต่อันนี้ไม่ได้พูดออกไป

”…งั้น…ไปหากันค่ะ“

“ใช่…”

พอพูดแล้วความทรงจำก็หวนกลับเข้ามาอีกครั้ง ในวันปฐมนิเทศที่บัตรหาย

จำได้ว่ากว่าจะมีคนเจอก็อีกนานเลย เพราะรูปในบัตรไม่ค่อยเหมือนของจริง…

“…คุณเดินล่าสุด… ตรงไหนหรอ?”

(อมกกกกกก ทำไมถึงน่ารักกันได้ขนาดนี้คะ😭😭😭)