(!?!?!? เอ๊ะะ😭😭😭 เจ้าก้อนจิ๋วว ย้าก ขอบคุณมากๆค่า😭🤏🏻💖💖💖)

(จบแล้วว ขอบคุณสำหรับรูทนะคะ!🥺💖)

“ก็...เดินสิ?” เขาตอบ ท่าทางงุนงง “ฉันเหาะไม่ได้สักหน่อยนี่”

“พอได้พักก็ค่อยยังชั่วแล้ว ไม่ถึงกับต้องใช้คนหรอกน่าーฮึบ”

ยานางิลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจเล็กน้อย ว่าแล้วก็จัดการสวมรองเท้าและหยิบหมวกโอนิมาสวมดังเดิม

“อ๊ะ เหมือนจะมีคนเข้ามาแล้วแฮะ”
“ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ โอโตะวะ”

“ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือนะครับ”

เขายิ้มน้อย ๆ โบกมือลาคุณหมอจำเป็นตรงหน้า

และเมื่อพูดถึงที่นอน ยานางิหยุดนึก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ

”นายกำลังบอกให้ลุกกับคนที่นอนได้ลงล็อคแล้วเนี่ยนะ...?“
”ไม่เป็นไรหรอก”
“ฉันอยู่คุยเป็นเพื่อนนายก่อน ถ้ามีคนกลับเต้นท์มาก็จะไปแล้ว”

”จะโยนมา อย่างน้อยก็ควรบอกให้เตรียมตัวสิ...“

ว่าแล้วก็แกะลูกอมเม็ดใหม่ใส่ปาก

”ไม่แน่ใจเลยว่าประโยคของนายーกำลังเป็นห่วงหรือแช่งกันแน่“
”แต่เอาเถอะน่า...“
”มันก็ไม่ได้หวือหวาอะไรไปกว่านายหรอก“

”บางทีมันอาจจะเรียบง่ายเหมือนนาย หรือธรรมดากว่าที่นายคิดซะอีก“
”อย่างเช่นーขอแค่ได้เป็นตัวเองสักครั้งก็พอแล้ว อะไรแบบนั้นมั้ง“

+

“ไหวตัวทันด้วยแฮะ” ทำทีเหมือนจะจิ๊ปากขัดใจ

กระทั่งอีกคนเอาลูกอมในมือเขาออกแล้วยังเช็ดให้นั่นล่ะ ยานางิกะพริบตามองปริบ ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา

“ท่าทางนาย ดูจะอินกับการเป็นตาลุงนี่”
“ฉันก็เลยเล่นเป็นเด็กตามน้ำไปーเป็นไง แสดงดีเลยใช่ไหม?”

ยังไม่ทันได้พูดต่อ มีเสียงดัง ‘โป๊ก‘ ลงมาบนกลางหัว เขาร้องโอ้ยเบา ๆ ทว่ารีบกุมลูกอมแทนจะกุมหัวตัวเองเสียอีก

+

บางทีอาจจะเรียกวิ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ

”แล้วเรื่องที่ต้องทำที่ว่าเมื่อกี้นี้...คืออะไรกันนะ”
“วิ่งรอบโรงเรียน...?”

“วิ่งสามขาน่ะ“ เขาปล่อยให้อีกคนได้ดู ”ขาพลิกนิดหน่อย แต่ว่าปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วล่ะ“

ไม่พูดเปล่า ยังโชว์หมุนข้อเท้าพันผ้าให้ดูเบา ๆ ยืนยันว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย กระทั่งรู้สึกเจ็บแปลบนั่นล่ะ ถึงหลุดสีหน้าเหยเกแล้วหยุด

ครู่เดียวเท่านั้นที่กลับมายิ้มเบิกบาน ทำตัวไม่ทุกข์ร้อน

”นาน ๆ ทีได้กลับมาลองวิ่งสักทีーผมเก่งรึเปล่า“ ทำตัวอย่างกับเด็กขอคำชม ถึงจะเป็นแค่วิ่งในระยะสั้นก็ตาม

+

”เรื่องราวของนายอาจจะเจอจุดเปลี่ยนซะตั้งแต่วันนี้โดยที่นายไม่รู้ตัวแล้วก็ได้นะ?“

”ฟังดูดี น่าติดตามใช่ไหม”

วินาทีถัดมาที่ยานางิเบ้หน้า คายลูกอมในปากใส่มือตัวเองไว้

“รสชาติ...โคตรแย่”
“นี่ ขอสีม่วงหน่อยสิ อันนั้นมันอร่อยกว่าー”

ยานางิ ยูเอะ ยิ้มกริ่ม หลังจากฝากฝังขยะกับตัวได้ก็เอนลงไปนอนต่อ

“ยังใจดีที่ไม่ตัดเงินเดือนหรือไล่ออกนะー” แถมยังเล่นไม่เลิกอีก

“เปล่า ไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“สิ่งนั้นมันคือเรื่องราวที่นายวาดไว้นี่นา”
“ยังไม่เกิดขึ้นจริงสักหน่อย”

“ใครจะรู้ล่ะ ..ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่นายหวัง หรือมันอาจจะ...มีบางอย่างที่ทำให้นายคิดต่างกับตอนนี้“

+

“ฉันดูลึกลับงั้นเหรอ...คิกคิก น่าค้นหาดีเนอะ?”
“อ๊ะ นี่! เดี๋ยวเถอะー”

สะดุ้งโหยงให้เห็น รีบยกขาข้างนั้นหนีอย่างไว

“คุณหมอทำร้ายคนไข้ ผิดหลักจรรยาบรรณนะครับ“
“จะต้องถูกลงโทษทางวินัย...”

เขาถดตัวลุกขึ้นเล็กน้อย ยัดของบางอย่างใส่ในมือ จากนั้นจึงดันให้ฝ่ามือคุณปิดกำเอาไว้แน่น บ่งบอกได้ว่าไม่ต้องการให้ปล่อยมันร่วง

และเมื่อคุณแบมือออก มันคือเศษเปลือกลูกอมーที่คุณให้เขามากับมือนั่นล่ะ