แนบหูลงบนแผ่นอกอีกคนเพื่อฟังเสียงหัวใจอยู่แบบนั้น ไม่ได้ว่าที่สัมผัสได้ถึงเรียวนิ้วที่เกี่ยวผมตัวเองอยู่

“ไหวสิ.. ขอแค่นายเล่า”

“จะสามวันหรือสิบวัน ขอแค่นายบอก ฉันไม่ใช่ผู้ฟังที่จะลุกหนีระหว่างผู้พูดกำลังสาธยายหรอกนะ”

“…นายนี่น่ากลัวชะมัด”

เดนเซลเลือกที่จะจบบทสนทนาเรื่องสเป็คไว้ตรงนั้น ก่อนที่รูมเมทของเขาจะพาบทสนทนาเข้าเรื่องแปลกๆอีก

“แล้วฉันกับนายเป็นเด็กรึไง ? นิทานเด็กสิบเรื่องมันก็เหมือนเรื่องเล่าของผู้ใหญ่นั่นแหละ”

+

พูดจบก็ได้แต่นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเพิ่ม

“ หรือถ้ามันพูดยาก นายไม่ต้องบอกฉันก็ได้”

“อย่างน้อย.. นายอย่าแบกรับมันไว้คนเดียวเลย..”

เดนเซลจ้องลึกลงไปใต้หน้าม้าฟูๆนั่น—ปล่อยให้ความเงียบครอบงำพื้นที่ระหว่างพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนจะทิ้งตัวนอนแหมะลงบนตัวรูมเมทอีกรอบ หลับตาลงเหมือนเหนื่อยใจเต็มทน

“ เรื่องบางเรื่อง เก็บไว้มันก็รกสมองเปล่าๆ”

“พูดออกมาจะดีกว่านะ”

“ ล—าร์ฟ- ฮาร์-เกสต์”

ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันเรียกชื่ออีกฝ่ายพร้อมใบหน้าที่ดูมีเครื่องหมายโกรธทยอยผุดขึ้นมาเรื่อยๆ

“ ฉัน ไม่-ใช่ สาวน้อยน่ารักอะไรนั่น อย่าเอาฉันไปเหมาะรวมกับสเป็คฟิคชั่นนอลเกิร์ลของนายสิ!!”

ว่าแล้วก็จับให้หันมาสบตากันดีๆ สีหน้าโกรธค่อยๆหายไป มีเพียงความหงุดหงิดเล็กๆอยู่บนนั้น

“ สัญญากับฉันมาก่อน ว่าถ้านายมีอะไรไม่สบายใจอีก”

“นายต้องบอกฉัน..”

+

“มันเป็นไปได้อยู่แล้วต่างหาก นายแค่ขี้เกียจจะทำเท่านั้นเอง”

สวนกลับไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคแบบนั้น

ก่อนคนที่เอาแต่นอนฟังเสียงหัวใจของรูมเมทจะชะงัก

ผุดลุกขึ้น และ

เพี๊ยะ!!

ง้างมือฟาดลงบนแก้มของเจ้าคนน่าหมั้นไส้อย่างแรง!

“ ที่บอกว่าตัวหนักขึ้นนั่นมันอะไรหา!!!”

“ ฉันอุตส่าห์ห่วงนาย กลัวว่านายจะรู้สึกแย่ แต่นายกลับโฟกัสที่น้ำหนักตัวของฉันเนี่ยนะ!!”

สีหน้าโมโหประหนึ่งมีมทริกเกอร์—

ทำท่าจะปัดหน้าม้าอีกคนออก แต่สุดท้ายก็ไม่ทำ

“ฉันไม่รู้หรอกว่านายกำลังคิดอะไรอยู่”

“ แต่อะไรที่ตัวการคนนั้นทำให้นายรู้สึกไม่ชอบสิ่งที่เป็นของตัวเอง”

“ นายต้องอยู่กับมันให้ได้ ”

ปลายนิ้วสากแตะลงบนปลายจมูก เลื่อนลงมายังริมฝีปาก ไม่ต่างจากอเมธิตส์ที่คอยเฝ้ามอง

“ ตัวตน จิตวิญญาณ หรือกายเนื้อ”

“ขอแค่นายอยู่กับมันได้ บนโลกนี้ก็จะไม่มีอะไรมาทำร้ายนายได้อีก”

พูดจบก็นอนแหมะไปบนอกอีกฝ่าย

เดนเซลวางปลายนิ้วลงบนผิวแก้มอีกฝ่าย ไม่รู้หรอกว่าคนอย่างลาร์ฟจะยอมคายสิ่งที่คิดออกมามากแค่ไหน

เพียงแต่

“ก็มองอยู่ตลอด ช่วงนี้เลยเห็นแต่คนอมทุกข์เหมือนลืมกินยาเขย่าขวดนี่ไง ”

เกลี่ยปลายนิ้วไปตามผิวแก้มอีกคนเงียบๆ ออกแรงกดปลายนิ้วลงบนสัญลักษณ์หัวใจบริเวณแก้มอีกฝ่าย กระทั่งสอดเข้าใต้กลุ่มผมสีอ่อน

+

หรี่ตามองคนที่เอาแต่ทำท่าเขินเป็นสาวน้อยคล้ายจะบอกว่า อ๋อหรอ ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นการขมวดคิ้วเป็นโบว์เมื่อได้ยินประโยคถัดไป

ไอ้ท่าทีสบายใจเฉิบพร้อมท่านอนสบายๆนั่นมันอะไรกัน..

“ นี่.. ฉันจริงจังอยู่นะ นายช่วยจริงจังกับฉันหน่อยสิ”

พูดจบก็จัดการดึงแก้มรูมเมทไปอีกที ข้อหาแหย่กันเก่งนัก

แต่ถ้าสังเกตดีๆก็คงเห็นว่าแก้มแดงหน่อยๆ คงเป็นผลจากอากาศในห้องที่ร้อนเกินไปล่ะมั้ง..

+

เดนเซลเปลี่ยนใจดันไหล่อีกฝ่ายให้นอนราบไปกับเตียง

สองแขนวางเท้าอยู่ข้างกาย ไม่ให้หมอนี่หาข้ออ้างหลบไปอมทุกข์คนเดียวอีกแน่ๆ

“ถ้าเขาทำให้นายรู้สึกแย่—หรือไม่ชอบตัวตนของตัวเองขึ้นมา ลองคิดดีๆว่านั่นควรจะเป็นความคิดของนายจริงๆหรอ ?”

“สุดท้ายแล้ว คนที่ตัดสินตัวนายได้ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่แม้กระทั่งตัวนายเอง”

นิ้วจิ้มลงบนอกอีกคน

“แต่เป็นกฎที่นายสร้างขึ้นมาให้ตัวเองต่างหาก”

“แล้วนายคิดว่าคนเราเกิดมาให้แก้ปัญหาได้ทุกอย่างรึไง??”

แปะฝามือลงบนแก้มรูมเมทตรงหน้า ก่อนจะออกแรงยืดแบบไม่สนว่าอีกคนจะเจ็บหรือไม่

เดนเซลได้แค่ขมวดคิ้วรอบที่สิบห้าล้านของวัน เขาว่าเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแล้ว แต่หมอนี่ดูจะยึดติดมากกว่าเขาอีก

“ถ้านายทำอะไรไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ มันอาจจะไม่ส่งผลอะไรต่อชีวิตนายขนาดนั้นก็ได้”

+

“ นายหวงแหนความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว หวงแหนความรักที่ตัวเองควรจะได้รับ หรือหวงแหนตัวนายเองล่ะ ?”

คนตัวเล็กกว่าค่อยๆผละออก พลางจ้องสัญลักษณ์บนใบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา

“ตอบฉันหน่อยสิ”

แน่นอนว่าการกระทำทั้งหมดของลาร์ฟไม่ได้อยู่ในโสตการรับรู้ของเดนเซลเลยแม้แต่น้อย เพราะในหัวตอนนี้เอาแต่คิดเรื่องที่อีกคนพูดไม่หยุด..

“งั้นสิ่งที่นายหวง มันคืออะไรกันล่ะ ?”

มือเรียวลูบหลังรูมเมทเบาๆ และนั่นเป็นวิธีการปลอบโยนในแบบของเขา

+

เดนเซลกระชับอ้อมแขนเล็กน้อย ไม่ได้ว่าอะไรหากอีกคนจะทำตัวเป็นเด็กๆที่ต้องการที่พึ่งแบบนี้

“ แล้วนายล่ะ ? ถ้าเป็นนายแล้ว นายคิดว่าต้วต้นเรื่องในประโยคคำถามจะเลือกคำตอบไหน? แม่หรือลูก ?”

เกยคางลงบนไหล่อีกคนไม่ต่างกัน พอจะปะติดปะต่ออะไรขึ้นมาได้นิดหน่อย

จะบอกว่าหลอกถามก็ไม่ผิด

นิ่งไปพักนึงเหมือนกำลังคิดคำตอบ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยออกไปอย่างระมัดระวัง ไม่ลืมจะมองท่าทีอีกคนไปด้วย

“ ฉันตอบไม่ได้..”

“มันขึ้นอยู่กับว่าคนๆนั้นจะทุ่มเทให้กับความรักแบบไหนมากกว่ากัน ”

+

พูดจบก็รั้งอีกคนให้ซบซบไหล่เขาได้ถนัด จะแสร้งว่าไม่เห็นสีหน้าหมอนี่ในตอนนี้ก็ได้

“ แล้วเล่าได้รึยัง ? หรือนายอยากจะเล่าทั้งน้ำตา”

ถามด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลงเล็กน้อย เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าขู่อยู่นะนาย

เดนเซลได้แต่นั่งตัวแข็งเมื่อจู่ๆก็ถูกเจ้าหมามะนาวนี่ซบไหล่อย่างไม่ทันตั้งตัว กลิ่นหอมอ่อนๆอันเป็นเอกลักษณ์ลอยมาแตะจมูก

พลันมือที่กำลังจะยกขึ้นลูบหลังกลับชะงักเมื่อโดนจิ้มแก้ม ไหนจะประโยคที่ดูจะลีลาไม่เลิกนั่นอีก..

“สนุกหรือไม่สนุก เรื่องนั้นคนฟังต้องเป็นคนตัดสินไม่ใช่รึไง ?”

+

“ นาย.. มีอะไรที่อยากจะพูดอีกรึเปล่า ?”

มันดูเป็นการเค้นเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายก็จริง— แต่จะให้ปล่อยเจ้าคนอ่านยากที่เอาแต่ยิ้มเรี่ยราดอยู่ในสภาพอมทุกข์แบบนี้

เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น—ไม่ได้ต้องการให้รอยยิ้มที่เกิดขึ้นเป็นรอยยิ้มการค้าเลยซักนิด

ถ้าจะยิ้ม..นายก็ควรจะยิ้มจากใจจริงสิ

“…นายคิดว่าฉันเป็นคนโง่รึไง??”

ก็จริงอยู่ที่เขาอาจจะตามโลกไม่ทันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้โง่ถึงขั้นไม่รู้อะไรเลย

โดยเฉพาะสีหน้าเหมือนไม่อยากจะให้รับรู้อะไรด้วยแบบนั้น

กำลังดูถูกความเป็นห่วงของเขาอยู่รึไง ?

เรียวคิ้วขมวดมุ่นหนักกว่าเก่า มือที่กำชายเสื้ออีกคนไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกัดฟันถามอีกรอบเป็นครั้งสุดท้าย

+

มือแตะลงบนผิวแก้มที่เป็นรอยของอีกคนเบาๆ สายตามองสบกับอีกฝ่าย

ก่อนจะ

ออกแรงตบหน้าเจ้าของเตียงแปะๆ ราวกับกำลังพยายามยั้งมือ—

“แล้วทำไมไม่บอกกัน ? เก็บไว้แบบนั้นมันจะได้อะไรขึ้นมา หา ?? “

สีหน้าดูจะโมโหหน่อยๆ เหมือนจเตือนอ้อมๆว่า ‘ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นหน่อยนะ’

“…”

สาบานเถอะ ไม่มีใครพูดคำว่า จ้า ได้น่าเตะเท่าหมอนี่แล้วจริงๆ

เดนเซลนั่งเงียบไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินคำตอบจากร่างตรงหน้า ประโยคถัดมาไม่ได้เข้าหัวเขาเลยแม้แต่น้อย จะมีก็แต่คำว่า ‘ทำไม ?’ ที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดไม่หยุด..

+

“…”

แอบเหงื่อตกนิดหน่อย แต่ก็ทำใจดีสู้เสื้อแม้จะมีเหงื่อโง่แปะบนหน้าก็ตาม

“ ใช่ คิดว่าฉันไม่คิดก่อนพูดรึไง”

ค่อยบิดทีหลังก็ได้

เดนเซลยังคงรักษาสีหน้าไม่พอใจเอาไว้ ก่อนจะพูดประโยคถัดไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ทีนี้ก็ตอบมาได้เเล้ว ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับนายจริงๆ”

ยกมือดันหน้าอีกคนที่เข้ามาใกล้ออก แถมดูจะมีสีเลือดฝาดบนผิวแก้มอีกด้วย..

“ไม่”

ปฏิเสธทันที เพราะเดาได้ว่าหมอนี่ต้องหาเรื่องบ่ายเบี่ยงมาให้เขาหลุดท้อปปิคแน่ๆ..

“บอกฉันมาก่อน แล้วฉันจะยอมทำตามที่นายบอกทุกอย่าง”

ยังคงอยู่ในท่ากอดอกขมวดคิ้ว มองลาร์ฟด้วยสายตาแบบ ‘หยุดความคิดพิเรนทร์ๆในหัวของนายเดี๋ยวนี้’