(กลับมาตอนจบมูแบบเท่ๆครับ แปะภาพกันว่างด้วยภาพจากอนาคต เรวี่ปีสาม/ขรึม)

(ความจริงคือโดนมหาลัยทำร้ายจนไฟมอดกลางทางน่ะค่ะ ฮื่อ อยากจะขอโทษทุกคนจริงๆที่หายไปในช่วงท้ายๆ ตั้งแต่ปีใหม่เค้าโดนมรสุมรุมเร้าทั้งมหาลัยและชีวิตส่วนตัว เลยไม่ได้มาแฟรี่กาล่าหรือเข้าดิสกับทุกคนเลย)

(แต่มูนี้เป็นมูแรกที่กลับมาเล่นใน2ปี และเรารู้สึกสนุกมากจริงๆค่ะ(+))

ความวุ่นวายจากมังกรยังไม่ทันจางหายไป เรื่องประหลาดก็เกิดขึ้นอีกแล้ว แต่ดูเหมือนจะไร้เสียงโวยวายของรองหอเดียซอมเนีย เมื่อเตียงเปลี่ยนเป็นฟูก และสถานที่ต่างๆในโรงเรียนเปลี่ยนแปลงหน้าตาไป

ก็เล่นโต้รุ่งแถมเจออากาศหนาวๆอีก ยังไงก็ไม่พ้นนอนซมเพราะพิษไข้อยู่แล้ว

ถึงจะงงเรื่องเตียงที่เปลี่ยนไปก็เถอะ แต่ไม่มีแรงลุกมาทำอะไรหรอก

(สภาพเรวี่หลังครัวคุณบาร์ธ : )

(นั่นคือคำตอบสินะ)

สีหน้าของผู้เสิร์ฟ เมื่อได้ยินคำว่า

‘หน้าตาดูจืดชืด’

เรวินน์นำจานก้นลึกหน้ากว้างที่มีซุปสีใสวางต่อหน้ามังกร ซุปจากกระดูกไก่และผักที่ไม่ได้ใช้เครื่องปรุงใดๆทั้งสิ้นนั้น ได้รับการเคี่ยวและทำความสะอาดหลายคืนออกจนมาใส มีกลิ่นหอมอ่อนๆ และรสชาติละมุนลิ้นที่เอนไปทางหวานเล็กน้อยจากรสชาติของผัก

จานที่มีสีเข้ม มีจุดประสงค์เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าซุปนี้นั้น’ใส‘แค่ไหน

ใสขัดกับหน้าตาผู้เสิร์ฟ ที่ตาคล้ำดำอย่างเห็นได้ชัดล่ะนะ

[เมนูที่2 รสชาติ 9/10]

“ เมนูที่ข้าชอบกิน… ”

พูดทวนคำของอีกฝ่าย คิดอยู่สักพัก ก่อนที่ร่างเล็กๆนั้นจะเดินแจ้นทั่วครัวเพื่อเริ่มลงมือทำอาหาร

ผักกาดหั่นขั้วออก ลวกให้พอนิ่ม ทำใส้หมูสับปรุงรส ม้วนห่อเข้าไปในผักกาดที่เตรียมไว้ นำไปย่างบนกระทะให้พอเกรียม ก่อนจะตักซุปที่ต้มไว้ตั้งแต่แรกแบ่งมาเทใส่ลงไป

สักพักนึง อาหารหน้าตาง่ายๆ กับผลไม้ชามเล็กก็ถูกวางอยู่หน้าเมกัส

“ มันไม่ใช่เมนูหรูหราอะไร หวังว่ารุ่นพี่จะชอบ… ”(+)

(ชุดช่วงกำลังดีไซน์แบบเขี่ยๆมั่วๆฮะ)

“ ขอบคุณมากครับ...นายท่าน ”

เสียงสั่นๆเอ่ยออกมา

” ข้าดีใจที่ได้เรียนรู้เรื่องราวของพวกเขา...แต่ข้าไม่ได้รู้จักพวกเขาอยู่ดี “

”แค่เพียงท่านคนเดียว ก็เป็นครอบครัวของข้าแล้วครับ“

ความในใจเอ่ยออกมา เสียงเริ่มอู้อี้พูดไม่ได้ศัพท์ แฟรี่มังกรไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมือไปลูบหัวเด็กที่ตนเองเลี้ยงจนเติบใหญ่ เรวินน์ทำเพียงแค่หัวเราะเบาๆเคล้าน้ำตา

ในวันนี้...ครอบครัวของเขาอยู่พร้อมหน้าแล้ว

นายท่านของเขาเป็นคนตรงไปตรงมา การที่จู่ๆก็ถามคำถามขึ้นมาเสียดื้อๆจึงเป็นเรื่องที่ผิดปกติเอามากๆ

“ นายท่าน...มีอะไรที่อยากจะพูดเหรอครับ? ”

คล้ายโดนถามจี้จุด จู่ๆจอมเวทย์ตรงหน้าก็ทำตัวไม่ถูก นิ้วสวมกรงเล็บสีกันไปมาคล้ายว่ากังวล

“ ...ข้าแค่คิดว่าในวันเช่นนี้ เจ้าควรจะได้อยู่กับครอบครัวของเจ้า มันก็แค่นั้นแหละ ”

พูดเสร็จ ก็ยื่นรูปเก่าๆใบหนึ่งให้กับเด็กหนุ่ม

‘ราอูล&วิเวียน เรมิงตัน’

[Story ft. #TWD_Sportdays]

(โกงเวลา) | หลังขบวนพาเหรด

หลังขบวนพาเหรดสิ้นสุดลง เรวินน์ก็มีท่าทางที่คล้ายจะอยู่ไม่สุขจนทุกคนจับสังเกตได้ แต่เมื่อถูกถามก็บอกปัดคำตอบไปว่าตนเองแค่ตื่นเต้นเท่านั้น

ในทะเลของผู้คนจากภายนอกนั้นเอง เขาก็สบตากับคนที่ทำให้ตัวนั้นเย็นยะเยียบ

ร่างสูงที่แผ่รังสีที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้นั้นยืนมองเขาอยู่จากใต้ต้นไม้ กวักนิ้วคล้ายเป็นสัญญาณให้ไปหา

#TWD_Sportdays

" The hunt is on "

(/ตยา)

(ภาพตอนวิ่งเข้าเส้นชัยและเจ้าของกางเกงในนั้นขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ /บีทบ้อก)

#TWD_Sportdays

“ ถ้าวันแข่งทำได้แบบนี้จริงก็ดีน่ะสิ ”

เรวินน์รับดิสก์กลับมา ก่อนจะขว้างมันออกไปอีกครั้งหนึ่ง แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะแรงน้อยกว่าครั้งแรกนะ?

สงสัยใช้แรงหมดไปแล้วล่ะมั้ง…

เรวินน์ปาดิสก์ออกไปเป็นการเริ่ม โดยเล็งฉับไวและจรงไปตรงมา หมายจะให้พุ่งเข้าเป้าเพื่อทำแต้มโดยทันที

(ผปค.ติดเกมคับorz)

[Story]

ห้องพักรองหัวหน้าหอเดียซอมเนีย | 23:00(โกงเวลา)

ค่ำคืนนี้จดหมายของผู้เป็นนายนั้นได้ส่งมาถึงเรวินน์ หลังจากฉบับล่าสุดที่ตนเองนั้นได้ส่งไปเล่าถึงกิจกรรมกีฬาท้าชนที่กำลังจะจัดขึ้นและขบวนพาเหรด

นายท่านนั้นเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่มีเรื่องให้น่าตกใจ แต่ใบหน้าซีดเผือดของเรเวนน้อยกับจดหมายในวันนี้นั้นกล่าวเป็นอีกอย่าง

'ข้าจะไปหาเจ้าในวันที่แปด'

-Malneus Maledictus

‘ ตลกตรงไหน???? ’

สีหน้าของเรวินน์พูดแทนเจ้าตัวไปหมดแล้ว

“ ...เรื่องนั้น...ข้าคงไม่ต้องใส่ลงไปในรายงานหรอก..ใช่มั้ย? ”

“ บางทีข้าก็ไม่เข้าใจเรื่องตลกของเจ้านะ อาริเอสเต้... ”

#TWDclass01 w/ @twdariestee.bsky.social

หลังจากนัดแนะเสร็จเรียบร้อย ในที่สุดก็ถึงวันที่เขาจะได้สัมภาษณ์อาริเอสเต้เพื่อนำข้อมูลไปทำการบ้านเสียที

ว่าแต่ทำไมพวกเราต้องมานั่งกลางสนามหญ้าแบบนี้ด้วย ทำไมถึงไม่ไปหาที่นั่งดีๆอย่างเช่นห้องสมุด โรงอาหาร หรือมอสโตรเลาจน์

ปัดๆคำถามในหัวออกไป และเริ่มการสัมภาษณ์

“ เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับเผ่าพันธุ์ของตัวเอง อาริเอสเต้? “

(เรวินน์สกินมินิเกมหอสะวันน่า)

#TWDClass01

[วิชาอัญเชิญ]

สามารถอัญเชิญเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้ได้หลังจากเคยพลาดไปเมื่อตอนปี 1

เขามองเจ้าตัวจิ๋วที่หน้าตาเหมือนตนเอง ก่อนจะโอบก่อนมันเอาไว้เบาๆ ด้วยเหตุผลอะไร ทั้งคนกอดและเจ้าซึมซึมก็ไม่มีคำตอบให้

#TWDClub
#TWD_Magicalshifts

” ไปกันเถอะ “

(สกินมาจิฟ เห็นอย่างนี้จริงๆเป็นสายกีฬานะขอบอก)

แพ้เสียแล้ว

เรวินน์จากที่ดูตื่นเต้นกระตือรือร้นในตอนกลางวัน ตอนนี้นั่งยอมรับความพ่ายแพ้ คล้ายว่าอะดรีนาลีนที่พุ่งพล่านนั้นหายหมดสิ้น

‘ เจ็บใจชะมัด ’

เขาคิดในใจ เขาเกลียดความผิดพลาด เขานั้นเกลียดความพ่ายแพ้

ดวงตาปรือปรอยมองไปรอบๆ พอเห็นคนที่คุ้นหน้า จึงใช้แรงยันตัวลุกขึ้นยืน เดินตรงไปหาก่อนจะวิ่งกระโดดเข้าสู่อ้อมแขน

“ เหนื่อย... ”

(@twdzarandos.bsky.social)

#TWD_Happybeans

“ เครื่องร้อนขึ้นมาแล้วสิ ”

(นี่คือสีหน้าของคนที่ลงไปตะลุมบอน อย่าให้ผปค.ที่ competitive มาเล่นลูกที่ competitve พอกัน😂)

เขาขมวดคิ้วกับคำตอบนั้น มือยกจับของขวัญวันเกิดในกระเป๋าเสื้อ คล้ายกับกำลังคิดอะไรอยู่

บางเรื่องของชาวบ้านก็ไม่ควรจะไปแส่ แต่การที่คนรู้จักและคุ้นหน้าคุ้นตาเช่นนูรีฮานมีบาดแผล นั่นทำให้เรวินน์รู้สึกไม่สบายใจ

“ ....เจ้าคิดว่าสร้อยเส้นนี้พอจะมีค่าเท่าไหร่ ”

พูดคล้ายว่าละความสนใจจากแผลของอีกฝ่าย พลางหยิบสร้อยออกมาให้คนตรงหน้าดู

(สถานการณ์ปจบ.เป็นยังไงบ้างสำหรับสองคนนี้

เป็นแบบนี้คับ55555555555555555555)