" จะเก็บรักษาไว้อย่างดีเลยครับ "
คาโอรุกำเอาไว้อย่างเบามือ เพราะเจ้าตัวทำเองมากับมือ กลัวว่ามันจะแตกคามือถ้าจับมันแรง

" สงสัยจะต้องเลี้ยงปิ้งย่างให้เราแล้วล่ะ " เขาเสนอชวนไปกินปิ้งย่างที่ย่านการค้า ตอบแทนสำหรับของจิ๋วชิ้นนี้

ดวงตาสีกรมมองขวดจิ๋วที่อาสึมิยื่นมาให้ ภายในประดับดอกทานตะวัน มีม้วนกระดาษอยู่ภายใน เรซิ่นสีน้ำทะเลที่ออกมาอย่างดี

ราวกับดวงตามีประกายระยิบระยับ พร้อมยิ้มกว้าง แก้มแดงระเรื่อรู้สึกดีใจที่ได้รับของขวัญชิ้นพิเศษ

" ขอบคุณครับ.. อาสึมิคุง ผมชอบมันมาก มากที่สุดเลยครับ "

เขากล่าวชมและขอบคุณของชิ้นน้อยชิ้นนี้ด้วยความดีใจ

+

" ได้ครับ.. ไฮเดรนเยียช่อเล็กนะครับ "

ได้รับออเดอร์จากลูกค้าแล้วก็ค่อยๆบรรจงหยิบจับไฮเดรนเยียอย่างอ่อนโยน แน่นอนว่าเอาไปเป็นกำใหญ่นิดหน่อย

เดินตรงไปจัดช่อดอกไม้ตรงเคาเตอร์ ห่อกระดาษสีน้ำตาล และอุปกรณ์ในการจัดแต่งดอกไม้

เขาทำอย่างคล่องแคล่วทำไม่เกิน2นาที ก็ห่อเป็นช่อดอกไฮเดรนเยียเสร็จเรียบร้อย

ช่อเล็กนี้ใส่ดอกไฮเดรนเยียเยอะกว่าช่อเล็กอื่นๆ เขาแถมให้ลูกค้าใหม่นิดหน่อย

คาโอรุขำเล็กน้อยกับท่าทสงน่ารักของอาสึมิว่าคงอยากให้เขาชมเจ้าตัวมากแค่ไหน

" เก่งมากครับ.. งั้นพี่ขอขนมหนึ่งชิ้นหน่อยนะครับ " คาโอรุขออนุญาตคนอายุน้อยกว่าหยิบห่อขนมที่มีคำอวยพรว่าจะได้อะไรกันนะ?

เขาเปิดห่อขนมแล้วกินเข้าไปพร้อมเปิดกระดาษออกมาแล้วพบกับข้อความว่า…

" ถ้าได้หวังอะไรอยู่ก็ขอให้สมหวังนะ.. แหมะ~ ได้คำอวยพรดีซะด้วย "

อ่านคำอวยพรแล้วรู้สึกอมยิ้มตามข้อความไปด้วย

คาโอรุได้ยินเธอใช้สรรพนามเรียกดอกไม้ในร้านของเขาว่าเด็กๆ ก็อดอมยิ้มเอ็นดูไม่ได้ แม้จริงๆดอกไม้ทุกต้นที่เขาตั้งใจปลูกก็คือเด็กๆของเขาจริงๆ

" ใช่ครับ.. คนมาแวะเวียนร้านเยอะ พวกเด็ก ๆ เลยดีใจ เบ่งบานสะพรั่งให้ทุกคนค่อยมาสนใจยังไงล่ะครับ "

เขาตอบกลับโดยสายตายังจัดช่อดอกไม้ของเธออย่างคล่องเคลียว วางดอกไม้ทั้งสองไว้บนกระดาษพร้อมห่อให้กลายเป็นช่อใหญ่

(ขอบคุณที่ได้เล่นด้วยกันนะคะ🥺🥺)

" 583¥ (120฿) ครับถ้าเป็นเป็นช่อเล็ก "

" ถ้าอยากทำเป็นช่อใหญ่ราคาก็จะแพงขึ้นมาหน่อย 972¥ (200฿) "

คาโอรุเดินมายืนข้างๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากลูกค้าใหม่
พร้อมตอบคำถามเด็กสาวเกี่ยวกับราคาของดอกไม้ คนเป็นเจ้าของร้านยิ้มที่เธอดูสนอกสนใจดอกไฮเดรนเยียอย่างชัดเจน

" สนใจดอกไฮเดรนเยียงั้นเหรอครับ... " เขายิ้ม พร้อมถามออกไป

(มาตอบช้าเลยแง)

คาโอรุที่เช็คดอกไม้ภายในร้านว่ามีขาดเหลืออะไรอีกไหม ได้ยินเสียงคุ้นเคยจากหน้าร้าน เขาผละออกมาจากตรงนั้น เดินตรงไปหน้าร้าน

" นึกว่าใคร~ อาสึมิคุงนี่เอง " เห็นเด็กเพื่อนบ้านที่รู้จักกันมาตั้งแต่เล็กๆวัยกำลังซน จนตอนนี้โตเป็นหนุ่มน้อยน่ารักเชียว

" มารับดอกไม้ฟรีจากเว็บบอร์ดร้านพี่ใช่ไหมครับ.. " เสียงนุ่มสอบถามอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

" ฮิๆ ไว้ทำเสร็จจะทำมาแบ่งให้นะเซย์จิคุง "

" งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ บายๆครับ "

" บายๆจ๊ะ เอย์จิ ซัจจิ บจจิ เมย์จิ ไอจิ "

คาโอรุรำลาทั้งเซย์และและเหล่าก้อนขนที่พอได้ประมาณหนึ่งเพราะไปเล่นทุกครั้งที่ไปร้านคาเฟ่ของอีกฝ่ายบ่อยๆ

" กิจการเรื่อยๆครับ ขายได้บ้าง ไม่ได้บ้าง "

" แต่ผมก็สนุกกับการจัดดอกไม้ ตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้ว.. และมีความสุขที่ลูกค้าได้รับช่อดอกไม้ที่ตั้งใจจะซื้อไปด้วย "

คาโอรุนึกไปยิ้มไป ท่าทางไม่ได้ทุกข์ร้อนกับการขายดอกไม้ไม่ออกบ้าง