( โคแล้วขอเปลี่ยนบริบทนิดนึงนะคะ55 )

" วันนี้อิโนะอุเอะเซมไปไม่ได้ทำงานสินะครับ "

หัวเราะเบาๆเห็นอีกคนลูบท้ายทอยเขาเองก็เอาด้วย

" เบื่ออาหารที่ร้านรึยังครับ ถ้ายังคิดร้านไม่ออกไปทานที่ร้านผมดีมั้ยครับ ถึงจะเป็นวันหยุดแต่ก็ต้องเข้าครัวทำให้โนโนะอยู่ดี "

หัวเราะไปพลางเกาแก้มเบาๆ

" ผลไม้ผมมีสตรอว์เบอร์รี่นะครับ ต้นฤดูใบไม้ผลิแบบนี้เขาว่ากำลังหวานอร่อยเลยนะครับ "

ชูถุง

" น่ารักมากเลยครับคุณหนู ฮ๋าๆ พี่ชื่อมิอุระ โชกะครับ มีน้องสาวน่ารักเหมือนมาเอคาว่าจังชื่อโนโนะกะครับ "

ก้มหัวให้คุณพี่ชาย เหนื่อยหน่อยนะครับ

" พี่ชอบหมดเลยสิครับมาเอคาว่าจังชอบทานขนมอะไรหรือครับ "

" ขอโทษที่รบกวนเวลาเสียนานนะครับมาเอคาว่าซัง ดูหนักนะครับ? "

" ผมช่วยดีมั้ยครับ "

( แล้วปลดทำไม )

" พอตัวเลยเพราะพี่เชื่อเราไง ถ้าเราเล่าพี่ก็อยากฟังนะ "

ยังไม่ทันพ้นไปไหนก็กลับมาไม่มั่นใจอีกเสียแล้วแถมยังเดินตามเสียอีก เดินด้วยกันก็ได้แท้ๆ

โชกะหันองพร้อมจับแขนเบาๆ ไม่ถึงดกับคล้องแต่ก็อาจจะใกล้เคียง

" เดินด้วยกันสิครับแบบนี้มันเหงาแปลกๆ "

" ส่วนพี่กินอะไรก็ได้อยู่แล้วหน่ะสิ เอาเป็นที่เราชอบดีมั้ย "

" ถือว่าให้พี่้เรื่องเราเพิ่มอีกเรื่องไง "

ชูนิ้วชี้พร้อมรอยยิ้มแบบนี้คงได้สินะ

( บล็อค )

เมื่อถูกกระทบเข้า เขาเองถึงขั้นหันมองทันทีเชียวหละ

" อ้ะ สวัสดีครับอิโนะอุเอะซัง "

" ไม่หรอกครับผมก็ยืนขวางทางไปเสียหน่อย มัวแต่ยืนคิดอยู่นาน "

ตัวเขาเองหัวเราะเบาๆ

" ผมคิดว่าอยากทำเมนูสำหรับฤดูใบไม้ผลินอกจากพวกซากุระหน่ะครับ "

" อิโนะอุเอะซังออกมาหาอะไรทานหรือครับ ? "

พอเจอคนที่คล้ายๆกันแล้วสบายใจขึ้นทีเดียวถ้าชนคนน่ากลัวเข้าคงทำตัวไม่ถูก

ฉีกยิ้มบางๆ

" อื้มเหนื่อยมากเลยสินะครับ "

" แต่มีเพื่อนใหม่ๆก็เก่งขึ้นอีกขั้นแล้วไม่ใช่หรอครับ "

จะเดินนำก็ยังไงๆอยู่เลยขยับมาข้างๆแล้วเอามือแปะหลังเบาๆ

" เอ้า เหมาะมาก ไปกันเถอะครับ เลือกของที่ทำให้เราอารมณ์ดีขึ้นดีกว่า หรือไปร้านอาหารดีนะ "

ประโยคสุดท้ายเป็นการพึมพัมเบาๆ จะให้มายืนหงอยกันหน้าร้านก็คงไม่ใช่ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเบื่อรสมือเขามั้ยด้วยซ้ำ

ดูสิ เด็กคนนี้ถึงจะบอกว่ายิ้มไม่เก่งแต่ใต้แมสดูจะยิ้มเก่งไม่เบา

" บังอิญจริงๆแต่พี่ดันไม่ได้เห็นหน้าเราหน่ะสิ "

ชี้ปากตัวเองเหมือนจะบอกว่าเขาใส่แมสอยู่ช่างดูไม่ยุติธรรมเท่าไหร่เลยที่มีแต่อีกคนที่ได้เห็นอีกฝ่ายอย่างัดเจน

" เปิดเทอมวันที่ 2 เองไม่ใช่หรอครับ ลืมวันสะแล้ว พรุ่งนี้จะลืมชุดพละมั้ยละเนี่ย "

พูดหยอกล้อขำๆก่อนจะหันไปยิ้ม

" ถ้าพี่ได้เห็นหน้าเราชัดๆ อาจจะให้ก็ได้ "

จะให้อยู่แล้วนั้นแหละ

ในขณะที่กำลังจมกับความคิดก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่มือเพียงข้างเดียวจนน่าสงสัยก่อนจะหันมอง

เกือบนึกว่าจะโดนขโมยถุงสะแล้ว

" สวัสดีครับไซเอะกิคุง เลิกเรียนแล้วหรอครับ "

หัวเราะเบาๆก่อนมือที่ถือถุงจะคลายออกให้อีกฝ่ายแย่งไปถืออย่างง่ายดาย

" ไม่เหนื่อยหรอครับ? ยังช่วยพี่อีก"

เอียงคอเล็กน้อยดูเด็กน้อยตัวโตของเขานี่สิ น่ารักจิงๆ

" ส่วนนึงครับ อยากลองอะไรใหม่ๆ ไซเอะกิคุงทานมั้ย? "

" โอ้ะ "

สีผมสดใสตัดกับท้องฟ้าและท่าทางขี้เล่นแบบนี้ .... ไม่ใช่คนรู้จักแต่เป็นคนอารมณ์ดีไม่เบา ทำเอายิ้มตามไปด้วยเลยหละ

" ครับ กำลังคิดว่า เมนูฤดูกาลนี้ทำอะไรจะอร่อยที่สุดหน่ะครับ "

" ผมกำลังยืนรบกวนทางรึเปล่าครับ "

ไม่แน่ใจว่าตัวเองยืนแบบนี้นานแค่ไหน แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็พร้อมหลบทางให้หละ

ท่าทางครุ่นคิด เชฟหรือ? จะบอกว่าเป็นเชฟมันจะใช่มั้ยนะ

" ไม่เป้นอะไรหรอกครับ เพราะได้สาวน้อยช่วยเตือนสติเลยคิดว่าต้องหาซื้อสตอว์เบอรี่บ้างสะแล้ว "

" แล้วก็อาจจะใช่นะครับ แต่พี่ไม่แน่ใจเลยครับว่าทำอร่อยพอที่จะเรียกตัวเองแบบนั้นมั้ย "

" ไว้สักครั้งลองชิมให้พี่ได้มั้ยครับ "

มิอุระนั่งยองๆในระดับเดียวกันกับเด็กสาวเพื่อให้พูดคุยสะดวกขึ้น

(โถ่ 🤲 )

เจ้าตัวหันตามเสียงเด็กสาวที่เหมือนจะถามเขา ก่อนจะยิ้ม

" พี่คิดว่า ฤดูใบไม้ผลิแบบนี้สตอรี่น่าจะดีกว่านะครับ เป็นฤดูพอดีด้วย "

อีกฝ่ายคุ้นตาไม่น้อยถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาใช่มั้ย ชื่ออะไรกันนะ เหมือนจะเป็นร้านข้าวปั้นมั้ยนะ?

" ถ้ารอถึงช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ เมล่อนจะหวานอร่อยขึ้นมากเลยหละครับ "

ทำท่ากระซิบบอกอีกฝ่ายแม้จะใช้น้ำเสียงปกติ

( ประทับใจในการทำงานมากครับ )

( ขอโคเป็นคนถ่ายรูปได้มั้ยครับ พี่ไม่อยากติดรูปเธอแล้ว )

( ? )

( พี่ว่าแปลกๆ พี่ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห้นมั้ย )

( แยกร่างเลยครับ )