(หนูรู้กก55555555555555555)

(555555555555555555555 เอนดูราชาน้อย🫳 นามิยะเกาหัวในใจ บัทมองกลับนอตบมุกอะไรไม่รู้แต่รู้สึกว่าเดี๋ยวต้องได้ตบ55555555555)

(อ้ยเอนดูวมากค่ะะ555555555555555 น่าร้ากมาก😭🤲 ฮึบเสียงในหัวไว้นะคะ!55555555)

จู่ๆก็กลายเป็นราชาแล้ว?? เมื่อกี้ยังเป็นผู้ชมอยู่เลย เปลี่ยนไวจัง

แม้ในใจจะเกาหัว แต่ก็ยังไม่ใช่อุปสรรคของคนไหลไปเรื่อยอย่างเขาอยู่ดี

นามิยะส่งสายตาอ้อนวอนกะพริบตาปริบๆ ประดุจพสกนิกรที่ต้องการการช่วยเหลือสุดซึ้ง

“มายากลอันนี้ ถ้าไม่ใช่ราชาผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรยาวเจ็ดย่านน้ำก็คงทำไมไม่ได้หรอกน้า ราชาจะช่วยแสดงอำนาจให้ฉันดูหน่อยได้ม้าย🥺”

(คำพูดปิดท้ายคมบาดจัยมากค่ะ🥹)

(เอ็นดูวมากเลยค่ะ🫳🫳 จู้ๆ!✨)

ใช่แล้ว นี่คือการขอความช่วยเหลือแบบไม่นอกบทยังไงล่า!?

ถามว่าเป็นมายากลว่าอึ้งแล้ว เจอดื่มน้ำโชว์ยิ่งไปกันใหญ่ ทำไมผู้ประสบภัยเช่นเขาถึงกลายเป็นนักแสดงโชว์ไปได้ล่ะ??

แต่อีกคนส่งบทมาให้ขนาดนี้ ด้วยความเป็นคนไหลตามไปทั่วของนามิยะเขาจึงพูดต่อ

“ถ้าบอกว่ากำลังฝึกให้นกต่อตัวบนหัวอยู่จะเชื่อไหมล้า~”

ใบหน้านั้นยิ้มแย้มบนความทุกข์ของตัวเอง

“แต่ดูเหมือนจะยังใช้ไม่ได้เท่าไหร่ ผู้ชมน้อยสนใจอาสายื่นมือมาช่วยไหมเอ่ย?”
(+)

(ปกติก็เชื่องช้าอยู่แล้ว มีนกบนหัว=ไม่ขยับตลอดไป5555555555555)

(เวลคั่มคับโผม🥺)

เขาได้ยินเสียงคนเข้ามาทัก ถึงจะไม่กล้าขยับตัวบุ่มบ่ามแต่ก็ไม่ลืมที่จะตอบกลับด้วยความเป็นมิตร

“สวัสดีน้า~ ฉันกำลังจะเก็บชาแหละ”

“ส่วนที่ค้างอยู่แบบนี้ไม่ได้เก็บสักทีก็เพราะสามีภรรยาบนหัวเนี่ยแหละ”

หมายถึงเจ้านกสองตัวที่บินเคียงคู่กันมาแต่ไกล แถมยังมาลงปักหลักบนหัวเขาอีก

“กลัวว่าถ้าขยับแล้วมันจะตกใจจนอึใส่หัวน่ะสิ~“ เขาทำหน้าตาเศร้าแต่ในใจก็ไม่ได้เศร้าขนาดนั้นหรอก

แน่นอนว่าสองสามีภรรยานั้นคือเจ้านกสองตัวบนหัวเขานั่นแหละ..

“อาจจะปุบปับไปหน่อย แต่สาวน้อยช่วยรูปปั้นซังได้ม้าย~”

แน่นอนว่าที่ขอให้ช่วยนั้นไม่ใช่แค่เก็บขวดชาให้ แต่หมายถึงช่วยไล่นกคู่รักให้ไปสร้างครอบครัวที่อื่นที่ไม่ใช่บนหัวเขาที

“ไม่ฟรีแน่นอน รูปปั้นซังสามารถให้พรดับกระหายเธอได้ด้วยน้า” แปลอีกอย่างคือเขาจะเลี้ยงน้ำเธอตอบแทน

(เวลคั่มค่ะะ)

ปกติแล้วเขาจะโดนเรียกว่าเป็นสล็อธเพราะเขาเคลื่อนไหวช้ามาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่กลายเป็นรูปปั้นแทน..

คิดซะว่าเปลี่ยนบรรยากาศแล้วกัน

นามิยะไม่ปฏิเสธเรื่องการกลายเป็นรูปปั้นและตอบแบบติดเล่นกลับไปเช่นกัน

“สวัสดีน้าสาวน้อย~” อยากจะโบกมือให้แต่ดันไม่กล้าขยับเนี่ยสิ

“รูปปั้นซังมาเดินเล่นน่ะ แต่ว่าทำขวดชาตก พอจะเก็บปุ๊บรูปปั้นซังก็กลายเป็นบ้านใหม่ของสองสามีภรรยาแล้ว“+

(ได้เยยค้าบ🥺🤲)

ด้วยความใคร่สงสัย แต่ดันไม่มีวี่แววจะปล่อยหัวเขาเป็นอิสระเลย

แต่แล้วจู่ๆ นกสีขาวก็เหมือนรู้สึกว่ามีบ้านสีชมพูก็ไม่เลว มันจึงกระพือปีกย้ายจากหัวนามิยะไปทดลองใช้งานหัวของคานาโตะแทน

กลายเป็นตอนนี้หนึ่งหัวหนึ่งนกไปแล้ว

“…”

“ไปแล้วตัวนืงง…ไปจากหัวฉันแล้วไปที่หัวนายแทนน่ะนะ” เขาตอบประโยคที่อีกฝ่ายถามค้างคาไว้ด้วยน้ำเสียงติดเล่น

เขามั่นใจว่าได้ยินเสียงแช๊ะออกมาแน่ๆ สมกับเป็นมนุษย์ยุคไอทีจริงๆ การถ่ายภาพสิ่งมหัศจรรย์ก่อนเป็นอันดับแรก เป็นปฏิกิริยาพื้นฐานจริงๆ..

นามิยะไม่ได้สนใจนักว่ารูปนี่จะถูกเก็บไว้ทำอะไร แต่เขาก็ยังตอบกลับเล่นๆทั้งที่ขาเริ่มสั่นจากความเมื่อยแล้ว

“ถ่ายแล้วส่งให้ด้วยน้า ขอแบบหล่อๆ~”

ระหว่างที่เขาพูดอยู่นี้ ฝ่ายตรงข้ามก็เริ่มเดินอ้อมมาแล้ว

นกคู่รักสองตัวต่างหันหน้าไปมองคานาโตะ(+)

(อ้ย5555555555555 แล้วชื่อไปด้วยกันมากค่ะ5555555555555555)

(ได้เยยค่ะ🙌)

เสียงหัวเราะทำให้เขารู้ว่าตอนนี้มีคนพบเจอตัวเขาที่กำลังจะกลายเป็นปฏิมากรรมชิ้นหนึ่งไปแล้ว

แม้จะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่นามิยะกลับยังตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“กำลังจะเก็บขวดชาแหละ~”

“แล้วบนหัวก็มีสมาชิกใหม่เพิ่มมา ฉันคิดว่าถ้าขยับมันอาจจะอึใส่หัวฉันไหม”

น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยของเขาดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อน แต่สิ่งที่ออกจากปากกลับตรงกันข้ามกับเสียงชิลๆนั้น

“ช่วยหน่อยได้ม้าย~?”