خب اینم یه یادگاری از روزای بمبارون، اینجا می‌نویسم که نزدیکانم نگران نشن.
خیلی می‌ترسم بعضی از دیدارهام آخرین دیدارهام باشن، خیلی میترسم که بازم فردا رو باید جدا از خانواده تو بیمارستان بگذرونم.
و خیلی ناراحتم که خانواده‌م به خاطر من تهران موندن در حالی که میخوان متقاعدم کنن به خاطر من نیست.

یه پیامم اینجا بذاریم که ببینه اکتیویم.

حرفم نمیاد تو مجازی، عجیبه واقعا

خب بالاخره این امتحان رو دادم و آزاد شدم
زندگی بی‌دغدغه یادم رفته بود.

کارت ورود به جلسه هم صادر شد، یادم رفته بود هفته‌ی منتهی به کنکور چه مدل استرسی داشتم.

خب اینطور که به نظر میاد سر دفاعم همه‌ی دوستام رفتن طرح و نیستن.
هورا یه موضوع جدید برای Overthink

۲۱۷/۲۲۱
یه پایان‌نامه موند فقط

خب دیگه وقتشه اینجا کد دعوت بده بهمون دوستامون رو از منجلاب توییتر بکشیم بیرون.

فکر نمی‌کردم رفتن به دانشکده بشه اون تنوعی که از روزمرگی نجاتم میده.

حدودا یه ماه مونده و عمیقا بعضی روزا دارم اذیت میشم.
۲۹ تیر عزیزم، کی می‌رسی؟

عالی شد، یه جا فکری خوب پیدا کردم.