نزدیک ۵ماه میشه درگیر افسردگیم و جز مامان بابام کسی این قضیه رو نمیدونه (اینجام کسی نیست مینویسم).
نمیدونم چجوری توصیفش کنم ولی خیلی سخته سرپا موندن باهاش خیلی سخته. تو زمان خوشی و خنده یدفعه دلم میخواد بزنم زیر گریه و کنترل این قضیه داره دیوونم میکنه.
خستم از این زندگی!

سفر به مالدیو یکی از هدفای زندگیمه! واقعا دوست دارم ببینم این کشور رو.

رزولوشن سال جدید فقط اخلاقیه...
تمرکز رو زندگی خودم و کمتر تلاش برای جلب رضایت اطرافیانم..
همین!

اینجا مینویسم که باشه ببینم. بدترین موقع بیکار شدم ولی خب قول میدم اگه رفتم سرکار با حقوق اولش برای مامانم بلیط کانادا بگیرم بره پیش خواهرزاده‌هاش..
کاش زودتر بتونم کار پیدا کنم :(

درحالیکه داشتم گریه میکردم به نیما پیام دادم..
واقعا من دلتنگ داداشمم...😭😭😭

کصک چه دادی سرم زد، هنوز خایه کردم :))))))

کی من اینقدر پولکی شدم :///
کیرم توش همش فکر دودوتا چهارتا میکنم..

تقریبا یک ماهی هست پیوسته ریجکتی شنیدم از احمقانه ترین چیزا حتی..
میزان امید و انگیزم برای همه چی به پایین‌ترین حد خودش رسیده..
کیرم دهنت آخوند..

چون اینجا تعداد کمی منو دارن راحت‌تر میتونم خودم باشم و این خوبه...

مامان بابام ویزای کاناداشون بالاخره اومد..
آره عمه های کصکشم فشار بخورید بالاخره مامانم میتونه بره پیش خواهرزاده‌هاش..
هرچقدرم تظاهر کنید خوشحالید مشخصه حرص میخورید..

احساس عقب ماندگی تو زندگیم رو دارم یعنی همه پیشرفت کردن و من موندم همون حالت اولیه..
لین حس هر چند وقت یکبار میاد سمتم و میگاد آدمو..