”เข้าใจแล้วครับ จะไม่ดุพี่ต่อหน้านักเรียนแล้ว ให้เก็นกอดๆเถอะน้า“
“เหอะ ถ้าเธอดุพี่ต่อหน้าเด็กอีกนะ เธอเตรียมตัวไปนอนหน้าบ้านได้เลย นารุมิ เก็น”

end
อยากเห็นไอ่หมาตุวนิ้โดนดุคืน

”พี่คาฟก้า เก็นขอโทษ“
”อะไร“
”โกรธมากเลยหรอ ขอโทษครับ เก็นจะไม่ทำแล้ว พี่คาฟก้าไม่งอนกันแล้วได้มั้ย ไม่ได้กอดแล้วเก็นจะขาดใจตายนะㅠㅠ“
”จะไม่ทำอะไรล่ะ?”
“บิบี๋อย่าต้อนกันสิครับ เก็นขอโทษจริงๆนะ“
”คราวหน้าก็พูดให้มันดีๆ พี่รู้แล้วว่าสอนเลยเวลาแต่มันก็แค่นิดเดียวเองนะ ทำไมต้องดุขนาดนั้นด้วย เลิกแอคขรึมตอนเป็นอาจารย์คณิตทีเถอะ เธอจะให้เด็กมันกลัวอะไรนักหนา“

คาฟก้าตัวอ่อนปวกเปียกวางใบหน้าเห่อร้อนไว้บนไหล่ของโฮชินะอย่างอ่อนแรง นี่มันเหนื่อยกว่าตอนโดนสั่งซ่อมซะอีก

"ต้องตอบตกลกนะคาฟก้า ผมจุ๊บนายไปตั้งเยอะ เพราะงั้นผมจะอาสารับผิดชอบนายเอง"
"ไม่ต้องมาพูดเลยครับ"
"ฮ่า ๆ แบบนี้ผมจะถือว่าตกลงนะ"
"ครับ.. ตกลงครับ"

กับเสียงจุ๊บๆที่เกิดขึ้นตามลำคอและใบหน้า ทั้งที่คิดไว้ว่าจะลุกหนีแต่ขาก็ไม่ยอมทำตามคำสั่ง ปล่อยให้เจ้าหนุ่มตาตี่นี่จุ๊บเล่นอยู่ได้

ใจง่ายเกินไปไหมเนี่ยตัวเรา

"พ..พอแล้วครับ"
"อืม ๆ เอาตามที่นายพูดแล้วกัน"
"ครับ ขอบคุณครับ"
"เป็นแฟนกันไหมคาฟก้า?"

โอ่ย ไอ้หนุ่มนี่อะไรกันเนี่ย! เขาพึ่งจะหายเครื่องช็อตจากเมื่อกี้ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ ตอนนี้ดันมาตัดชนวนอีกเส้นจนเครื่องมันรวนไปหมดแล้ว!

อ่า.. หูมันวิ้งๆโลกก็หมุนแปลกๆแหะ ตอนนี้มีไคจูบุกหรอ ทำไมทุกอย่างดูโกลาหลแบบนี้ล่ะ แต่จะสู้ก็ไม่ไหวเลย ทำไมมือไม้มันอ่อนแรงแบบนี้นะ

"คาฟก้า ถ้ายังไม่หยุดเหม่อผมจะไม่หยุดที่จุ๊บคอแล้วนะ"
"พูดจริงหรอครับ..ที่พูดมาเมื่อกี้น่ะ"
"ครับ ผมไม่เคยพูดโกหกอยู่แล้ว"

โถ่เอ้ย สุดท้ายก็ขืนตัวเองให้ยืนไม่ไหวจนมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนตักท่านรองจนได้ โฮชินะยังคงยิ้มให้เขาเหมือนเคยแต่เพิ่มเติมคือมือที่กำลังลูบผมเขา

คาฟก้าที่ได้ยินอย่างนั้นก็แทบจะกลั้นหายใจ ไอ้อยากรู้น่ะมันก็อยากรู้อยู่หรอก แต่ให้กอดกลับแบบนี้มันใช่เรื่องหรือไง! ทั้งที่ในใจตะโกนกู่ร้องแต่แขนสั่นๆของคนผิวสีน้ำผึ้งก็ค่อยๆยกขึ้นและในที่สุดก็สวมกอดโฮชินะไว้หลวมๆ

"ดีมากคนเก่ง"
"ห้ะ?"
"ผมจะบอกแล้วนะ ตั้งใจฟังล่ะ"
"ครับๆ"
"ผมน่ะ ก็ชอบคาฟก้าเหมือนกัน"

"ค..คือ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ"

โฮชินะหัวเราะร่า รู้สึกดีไม่น้อยที่ได้แกล้งคนซื่อให้คิ้วตก หูลู่ลงจนน่าเอ็นดู แต่คาฟก้าเองก็กำลังแย่เหมือนกัน ความเห่อร้อนบนใบหน้าที่ยังไม่หนีไปไหน แถมยังร้อนขึ้นมากเรื่อยๆยามที่รองหัวหน้าซบลงที่ต้นคอ พร้อมจุ๊บเบาๆ

"ปล่อยผมดีกว่าค..ครับ"
"นี่คาฟก้า ฉันเองก็มีเรื่องอยากจะบอกนายเหมือนกัน อยากรู้หรือเปล่าว่าเรื่องอะไร?"
"ครับ?"
"กอดผมกลับสิ แล้วผมจะบอก"

"ที่บอกว่าชอบผมน่ะ พูดจริงหรอคาฟก้า"
"ฮือ..อย่าแกล้งผมเลยครับ ผมผิดไปแล้ว! ผมจะจัดการความรู้สึกไร้สาระของผมเองครับ! จะไม่เข้าใกล้รองหัวหน้าเกิน5เมตร จะไม่แอบมองหรือแอบใจเต้นเลยสักนิดเดียว!"
"ฮ่า ๆ 5เมตรหรอครับ? ตอนนี้เราใกล้กันจนเหลือแค่5เซนได้มั้งนะ"
"งั้นรองหัวหน้าก็ปล่อยสิครับ! ผมจะยืนให้ห่างเลย!"
"โอ้ เดี๋ยวนี้กล้าออกคำสั่งกับผมแล้วหรอ เก่งจังเลยนะ“

เมื่อยกมือจะดันร่างแข็งแกร่งกว่าออก เอวก็มีช่องว่างจากแขนที่ยกขึ้น มีหรือที่คนอย่างโฮชินะจะปล่อยให้มันว่าง จังหวะนี้ก็ต้องกระชับกอดสิ

"เอ๋ คาฟก้าไหล่กว้างแต่เอวคอดน่าดูเลยนี่"

ที่ว่าเอาแต่ใจคงไม่ได้พูดเล่นสินะ แม้คาฟก้าจะออกแรงดันให้โฮชินะขยับออกแต่คนเอาแต่ใจไม่ยอม แขนแกร่งยิ่งเริ่มกระชับจนตัวชิดกัน ลมหายใจร้อนเริ่มรินรดต้นคออีกครั้งจนทำให้ขนลุกไปทั้งตัว

จุ๊บ

เฮ้ะ? นั่นมันอะไรล่ะนั่น

หมับ

คาฟก้าสะดุ้งโหยงจากรอบที่แล้วยังไม่ทันหาย รอบต่อมาก็มารอแล้ว ด้วยความตกใจจากรอบแรกที่รู้สึกถึงความจั๊กจี้ที่เกิดขึ้นตรงบริเวณคอพาลให้หัวใจเต้นตึกตักจนกลัวจะระเบิด และในรอบที่สองที่โดนหนุ่มตี๋ตรงหน้ากอดเข้าเต็มๆจนเผลอลืมตา
สบตาเต็มๆไปเลย

"ว้า ยอมลืมตาแล้วนี่นา ผมอุตส่าห์คิดไว้ว่าจะทำอะไรรอระหว่างที่นายไม่ยอมลืมตา"
"ร..รองหัวหน้า"

โฮชินะที่เป็นฝ่ายมองคนตรงหน้าได้แต่กลั้นขำจนปวดขมับตุบๆ ดูที่เจ้าตัวเกร็งไปหมดก็คงใช้หัวเม่นนั่นคิดตะเหลิดไปไกลแล้วไม่ใช่หรือไง?

"ผมเป็นพวกเอาแต่ใจนะคาฟก้า ถ้ายืนยันที่จะเงียบผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ"

ตั้งแต่ที่โฮชินะเริ่มพูดอีกครั้งคาฟก้าก็ขอให้พระเจ้าเลือกเขาขึ้นไปอยู่บนสวรรค์จบแล้ว แถมยังแวะอวยพรให้หน่วย 3 แข็งแรงอีกต่างหาก

มินะ ฉันคงไม่รอดแล้วล่ะ

คาฟก้าหลับตาปี๋ ไม่กล้าจะสบตา ส่งเสียง หรือขยับใดๆทั้งนั้น ในใจคิดไปสารพัดว่ารองหัวหน้าไม่ชอบที่เขาสารภาพไปจนต้องแกล้งคืนกันแรงขนาดนี้เลยหรือไง

".."
"นี่ คาฟก้า ถ้ายังไม่ลืมตาผมจะเอาแต่ใจแล้วนะ"

ไร้เสียงตอบกลับ คาฟก้ายังคงหลับตาปี๋ต่อไป ใจก็ดันคิดไปไกลไอ้คำว่าเอาแต่ใจนี่มันหมายความว่ายังไง จะใช้ดาบจิ้มเขาแล้วทิ้งไว้บนดาดฟ้าหรือเปล่าเนี่ย!?

ชิด บอกได้เลยว่าชิด หลังคาฟก้ากับตะแกรงเหล็กเนี่ย! ถ้าไม่มีมันกั้นเขาคงหงายตกตึกไปแล้ว!

".."
"โฮ่ย ดูคาฟก้าของฉันสิ หูแดงไปหมดแล้ว"

มือแกร่งที่เกาะตะแกรงเหล็กช่วงเอวคาฟก้าไม่ให้มีทางหนี น้ำเสียงที่อ่อนโยน ใบหน้าตี๋ที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ รอยยิ้มที่มักถูกส่งให้เสมอ กลิ่นน้ำหอมประจำตัว เจอแบบนี้ทั้งหมดในทีเดียวใครเขาจะมีแรงหนีกัน?

"อะ..เอ่อ คือว่า.."
"วันนี้อากาศดีจริงๆคาฟก้าคุงคิดเหมือนผมไหม?"

ยิ่งคาฟก้าถอยหลังมากเท่าใด ท่านรองก็ยิ่งก้าวยาวขึ้นมากเท่านั้น ถ้ามองกันดีๆภาพในตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากเจ้าแมวกำลังต้อนเหยื่อตัวจ้อยให้จนมุม เมื่อหนูไม่มีทางหนีก็ค่อยขย้ำมันทีเดียว ซึ่งในสมการนี้คาฟก้าได้รับบทหนูเต็มๆ 

"ท..ท่านรองครับ.."
"หืม ว่าไงคาฟก้า"

คาฟก้าที่ได้ยินคำตอบถึงกับยิ้มแหย ไอ้สัญชาตญาณไคจูมันมาไม่ทำงานอะไรตอนนี้วะเนี่ย เขาไม่รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่างด้วยซ้ำหรือเสียงหัวใจมันดังจนกลบทุกเสียงไปแล้ว

"โอ้ ผม..ผมคงมารบกวนเวลาพักผ่อนของรองหัวหน้าสินะครับ จะลงไปเดี๋ยวนี้-!!"
"ผมรอตั้งนานนะ จะรีบลงไปไหนล่ะ"

ไม่พูดเปล่า ท่านรองคนเก่งก็ดันตัวออกจากประตูค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้เจ้าลูกหมีตัวโตที่ตกใจจนก้าวถอยหลังทันที

ท่านรองที่ยืนพิงประตูดาดฟ้าพร้อมผิวปากอย่างสบายใจ ท่าทีแบบนั้นยิ่งทำให้คาฟก้าลนลานมากกว่าเดิม เขากล้าสาบานได้เลยว่าถ้าไม่กลัวถูกจับไปเป็นอาวุธคาฟก้าจะแปลงเป็นไคจูและโดดลงตึกมันซะตอนนี้
"ฮ่า ฮ่า ท..ท่านรอง ขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน..ครับ?" เอ็งทำได้คาฟก้า ใจดีสู้เสือไว้ เอ้าฮึบ!
"อ๋อ ผมอยู่ตรงนี้มาซักพักแล้วน่ะ" โฮชินะตอบพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย แต่แปลกที่คาฟก้าดันรู้สึกขนลุกขึ้นมาดื้อ ๆ

หรือท่านรองจะสั่งซ่อมที่เขาพรวดพราดออกมา? ท่านรอง ท่านรอง ท่านรอง และท่านรอง วนอยู่อย่างนั้น

"ไม่รู้ด้วยแล้วโว้ยยยย!"
"ไม่รู้อะไรหรอคาฟก้า?"

เห้ย เอาจริงดิ..

กึก

กิ๊ง!

ปิดประตูให้พร้อมล็อค

แย่แล้ว แย่แล้ว! แย่แล้วโว้ยยย!! คาฟก้าที่ลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนจนแทบจะกลิ้งไปกับพื้นได้แต่ภาวนาให้เป็นแค่เสียงในหัว ทันทีที่ลุกขึ้นได้ก็หันไปตามเสียงพูดของคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุด

ใบหน้าที่มองพื้นดาดฟ้าอย่างโล่งใจที่ไม่เจอคนนั้นระหว่างทาง

ร่างสูงของคาฟก้ายังคงคุกเข่ากับพื้นอยู่อย่างงั้น เขาปล่อยให้ตัวเองได้พักหายใจหายคอชั่วครู่ก่อนค่อยหันไปปิดประตูดาดฟ้าให้เรียบร้อย ในหัวพลางคิดไปเรื่อยว่าจะทำอย่างไงกับคำพูดเจ้ากรรมที่ตนเองเป็นคนพ่นออกไปดี ในหัวตบตีกันแทบจะระเบิด ท่านรองจะคิดยังไง? ท่านรองจะเกลียดเขาไหม? ท่านรองคงไม่ใส่ใจกับคำพูดเขาใช่ไหม?

"อะ..อ๋อ ใช่ ๆ พึ่งเจอกันนี่เนอะ แฮะ ๆ"
"นายนี่เอาแต่อ้ำอึ้งจนน่าหงุดหงิดไปหมดคาฟก้า ฉันมีเรื่องจะบอกแค่นี้ ขอตัวก่อนแล้วกัน"
ว่าจบคิโครุก็เดินไป ปล่อยให้คาฟก้าที่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมายืนคนเดียว ไม่รอช้าเขาก็เริ่มออกเดินอีกครั้งและครั้งนี้ก็สำเร็จ

ปึ้ง!

เสียงประตูดาดฟ้าที่ถูกเปิดออกเสียงดังตามด้วยคาฟก้าที่นั่งลงคุกเข่ากับพื้นหอบหายใจแฮ่ก ๆ จากการกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นมา