(😳😳😳)

หลังจากเดินทางมาถึงศาลเจ้ามาโมริยะ โยชิดะกำลังกวาดสายตามองไปรอบอย่างสนใจ และตื่นเต้นจนไม่ได้ทันได้ระวังตัว

"เห้ย!?"

เขาสะดุ้งตกใจเซไปเล็กน้อยทันทีเมื่อถูกรุ่นน้องแกล้ง ก่อนจะมามองคนที่แกล้ง

"ซาชิกิเองหรอ?"

พอเห็นเป็นรุ่นน้องเจ้าตัวก็หลุดยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"แกล้งกันที่เผลอซะได้"

"นึกว่านายจะไปเที่ยวแล้วซะอีก"

"จริงๆแล้วนายอยู่ทานอาหารเช้าด้วยก็ได้นะ คุณอาจะต้องดีใจมากแน่ๆมีนายมาทาข้าวเช้าด้วยกัน"

พออีกฝ่ายลงจากรถเขาก็คว้ามืออีกฝ่ายมาจับไว้

"ไปกันเถอะ"

"ฉันเหนื่อยสุดๆ อยากจะพักจะแย่แล้ว"

ว่าแล้วก็จูงมืออีกฝ่ายพาเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี

(ขอปล่อบบอทแล้วตัดจบไว้ตรงนี้นะคะ✨)

"แต่นายก็มาหาบ่อยอยู่แล้วนิหน่า"

"แต่ถ้ามาบ่อยกว่าเดิมก็ยิ่งดีเลย"

ถึงอยากจะบอกอีกฝ่ายให้มาทุกวัน แต่เกรงใจเกินกว่าจะพูด ก่อนที่เขาจะลงจากรถ

+

(ขอบคุณเช่นกันค่ะ น้องซาชิกิน่ารักมากกว่าเยอะเลยค่ะ✨✨)

"จริงหรอ!? ได้แน่นอน!"

หันไปมองอีกฝ่ายแล้วพยักหน้ารัวๆอย่างดีใจ

"ไม่เลย คุณอาดีใจนะที่นายมาค้าง"

"ฉันเองก็ดีใจที่นายมาค้าง"

"ดะ เดี๋ยวก่อน"

ไม่ทันทีเขาจะได้ห้ามอีกฝ่ายก็ไปซะก่อน

"ฉันแค่พูดเล่นน่ะ นายไม่คิดว่านายจะให้จริง"

"แต่ขอบคุณนะ"

"วันนี้สนุกมากเลย ไว้เจอกันใหม่นะ"

โบกมือลารุ่นน้องด้วยรอยยิ้ม รับแก้วน้ำมาก่อนที่เขาจะเดินไปที่ทางเข้างาน

"ถ้านายไปส่ง นายก็ต้องเดินกลับมาบูธอีก"

ได้ขอที่รุ่นน้องเสนอ ก็ทำเอาเข้าหลุดยิ้มออกมา เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงอยากไปส่งเขา

"เพราะงั้น ให้ฉันไปส่งนายที่บูธดีกว่านะ"

"นายเองจะได้ไม่เดินเหนื่อยด้วย"

พวกเขาก้เดินมาเรื่อยๆไม่นานก็มาถึงบูธของอีกฝ่าย

"ฉันพานายเที่ยวแล้ว ถือว่าแลกเปลี่ยนน้ำสักแก้วได้ไหม?"

"รบกวนด้วยนะครับ"

โยชิดะก็ขึ้นไปนั่งข้างคนขับอย่างว่าง่ายแล้วคาดเข็มขัดเป็นอย่างดี พร้อมกับหางที่ส่ายไปมาอย่างอารมณดีที่ตัวเองจะไม่ต้องเดินกลับบ้าน

"วันนี้เป็นวันที่โชคดีสุดๆเลย"

"ได้มาเจอกับนาย เที่ยวกับนาย แล้วก็กลับบ้านพร้อมกัน✨"

"เหมือนจะไม่มีอะไรด้วยกลับกันเถอะ"

พอไมองไปรอบๆไม่เห็นอะไรก็พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะพากันเดินวนกลับ

"ให้ฉันไปส่งนายที่หน้าบูธไหม?"

"หรือจะไปส่งที่หน้าทางเข้า?"

"นายเนี่ยเหมือนเด็กสาวขี้อายนะ ที่ไม่กล้าจับมือผู้ชาย"

อดที่จะแซวไม่ได้ ถึงจะแปลกใจแต่ก็เคยเจอเหตุกาณ์แบบนี้มาก่อนถึงเหตุการณ์ที่เจอจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ

"ถ้านายต้องการแบบนั้นก็ต้องดีอยู่แล้ว"

"จับไว้แน่นๆล่ะ"

เมื่อรุ่นน้องการแบบนั้นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วพาเดินกันต่อ

"เป็นความผิดฉันหรอ"

ได้ยินถึงกับชี้ตัวเองอย่างสงสัย ถึงจะไม่เข้าใจแต่ยอมรับผิดความผิดนั้นไว้

"ฉันปั่นเป็นแค่จักรยาน จะไปขับรถได้ไงกัน"

เขายักไหล่ ก่อนจะควงแขนอีกฝ่าย

"แบบนี้คงต้องรบกวนไอเซ็นซังกลับบ้านด้วยแล้วสิ"

"แต่ว่าวันนี้เหมือนจะเยอะกว่าปกติ"

"จับมือฉันไว้สิ"

เห็นคนเริ่มเยอะก็หันไปหารุ่นน้องแล้วยื่นมาไปหา

"ไม่งั้นจะหลงเอานะ"

"ขอบใจนะ"

"แต่ตัวใหญ่แฮะ"

โยชิดะก็ยอมรับตุ๊กตามาแต่โดยดี แล้วกอดไว้เพราะความใหญ่

"นั้นสินะ ถ้าไม่รู้ว่าไปไหน เดินเล่นไปเรื่อยๆก็ไม่แย่นะ"

มองไปรอบๆ แล้วเสนอ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อดี

"ซาชิกิ นายเก่งสุดยอดไปเลย!?"

พอเห็นคะแนนที่รุ่นน้องได้ โยชิดะก็ปรบมือรัวทั้งยังตื่นเต้นกว่าคนเล่นอีก

"เอ๊ะ?.. ให้ฉันจริงๆหรอ"

มองตุ๊กตาที่อีกฝ่ายยื่นให้อย่างลังเล เพราะรู้สึกเกรงใจ

"แต่นายเป็นคนชนะนะ นายควรจะเก็บไว้ไม่ใช่หรอ?"

"น่าสนใจ"

หันไปมองตามที่รุ่นน้องบอก พอเห็นที่ทุบตัวตุ๋นก็สนใจขึ้นมาทันที

"งั้นฉันเล่นก่อนนะ"

หลังจากจ่ายเงิน โยชิดะหยิบที่ที่ทุบมือถือไว้ก่อนจะเริ่มไล่ทุบตัวตุ๋นอย่างสนุก ไม่นานเวลาก็หมดลง

"นึกว่าจะได้น้อยกว่านี้แฮะ ตีไปตั้ง 63 ครั้ง"

"จะได้รางวัลเป็นอะไรนะ?"

เขาก็ได้รางวัลมาเป็นเทียนหอม ถึงจะดีใจที่ได้รางวัลแต่คิ้วก็ขมวดนิดๆ

"ไม่เคยใช้ของแบบนี้มาก่อนเลยแฮะ"

"นั้นสินะ--- โอ๊ย!!?"

โยชิดิที่กำลังพูดเห็นด้วยถึงกับสะดุ้งตกใจจนหางสีชมพูฟูตั้งขึ้นมา

"นายทำอะไรของนาย ไอเซ็น!?"

"นี่นาย หิวจนเห็นฉันเป็นของกินไปแล้วหรอ?"

"จะสมหวังไหม ยังไงซะก็ขึ้นอยู่กับเราล่ะน่ะ"

เขาก็พูดตามประสบการณ์ของตัวเอง ถึงตัวเขาจะไม่เคยไปจีบใครก่อนก็เถอะ

"โอ้ว ถึงตาฉันแล้วสินะ"

โยชิดะก็ลองเขย่าเซียมซีบ้างพอได้เลขมาก็ไปหากระดาษ พอได้อ่านก็ถอนหายใจก่อนจะยื่นให้รุ่นน้องได้อ่าน

"ฉันได้ใบนี้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว"

"เราไปหาอย่างอื่นดีกว่า"

"ได้สิ"

ดูเลขเซียมซีที่ได้ ก่อนจะไปนำกระดาษมาอ่าน

"เหมือนนายจะได้เรื่องความรักนะ"

"เซียนซีนายบอกว่าจะพบเจอใครสักคน และแนะนำให้นายแลกsnsกับเลขาของสภาด้วยน่ะ"

"นายคงต้องลองแล้วล่ะ"

หลังอ่านจบก็หันไปขยิบตาให้รุ่นน้องอย่างขี้เล่น

"นายจะต้องสมหวังแน่"