Adalet ile barış siyam ikizi gibidir. Biri yoksa öbürü de yoktur. Gönlüm, bir yurtsever olarak elbetteki kandırılmadığım gerçek bir barıştan yana.

Çünkü, toplumun bir kesimin sabah-akşam dayak yediği, değerlerinin aşağılandığı, ekonomik çöküşün yaşadığı, yoksulluğun zirve yaptığı bir atmosferden barışın çıkmasını gerçekçi bulmuyorum. Dağlarına bahar gelmesi için memleketin; altyapı, iklim, demokrasi olmazsa olmazdır.

Lakin bugün geldiğimiz yerde; bebek katili terörist başından “Önder Apo”ya, bölücü teröristten “gerilla”ya geçişin, siyasetin bel kemiği olan belagat sanatının bir cilvesi olabileceğini düşünüyorum.

Barışa dair hiç bir fikrim olmadan büyüdüm. Kürtlere yönelik de hiç bir zaman kötü duygular beslemedim. Kürt ve Alevi köyleriyle iç içeydi büyüdüğüm coğrafya. Türk-Sünni ikilisinin ekmeğini de yemedim.

Büyüyünce siyasetle ilgilenmeye başladım. İşin “Beyaz Toroslar”, yakılan köyler, JİTEM ayağını filan öğrendim. Tansu Çiller, Mehmet Ağar, Çiller tak emredince şak yapan Doğan Güreş, dönemin aktörleriydi.

Çocukken izlediğim haberlerde barış kelimesini hiç duymadım.

Yoksul evlerden çıkan şehit cenazeleri, geride kalan boynu bükük yetim çocuklar, yer gök ay yıldızlı bayraklar… zor yıllardı…

Ergenliğim; Leyla Zana, Hatip Dicle ve Orhan Doğan gibi milletvekillerinin tv’lerde lanetlendiği iklimde geçti.

Bu habere dair aradım taradım, hiç bir yerde herhangi bir görüntü bulamadım. Yapay zeka da bulamadı. Sizin haberde de yok. Enteresan. Bir cenazede mevtayı dahi mezarda görüntüleyen miletten bir Allah’ın kulu, bir foto yahut bir video çekememiş mi?

Candaş Tolga Işık gazeteci değil, kurnaz bir tüccardır.