屋久島 神城
やくしま かみしろ
ยาคุชิมะ คามิชิโระ| Y-3

⚠️:ผีเสื้อ, น้ำแดง

"ผมได้แต่ภาวนาอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า...หากมีสิ่งใดที่ต้องดับสูญไปเพื่อแลกกับการให้เขาคนนั้นได้มีชีวิตรอด

ผมขอวอนให้สิ่งที่ดับสูญไปนั้นเป็นผมด้วยเถิด..
เพราะโลกใบนี้ยังคงงดงามได้ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ”

Doc: bio
โคสตอรี่เปิดตลอดคับ 24/7

"เอาล่ะ! ดูเหมือนจะถึงตาของเราแล้ว!" โซชิดะประกาศก้อง "ไปเถอะ! สู่การจารึกนามแห่งตำนาน!"

เขาดันหลังเอเทลน่าเบาๆ ให้ก้าวไปข้างหน้า พร้อมกับหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่ที่ซุ้มลงทะเบียนด้วยท่าทีที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

"ท่านผู้ดูแลม้วนคัมภีร์! แขกรับเชิญของข้าผู้นี้... พร้อมแล้วที่จะจารึกนามของเธอ!"

"เวทีนี้เป็นของท่าน! แขกรับเชิญผู้กล้าหาญ! ข้าจะเป็นผู้อยู่ขอบเวที คอยส่งเสียงเชียร์และพากย์การต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เมืองโบราณแห่งนี้"

ในจังหวะนั้นเอง คิวสองคนข้างหน้าก็เสร็จสิ้นพอดี
เจ้าหน้าที่ในชุดศิษย์ฝึกหัดจึงผายมือมายังพวกเขาทั้งสอง

"ข้าน่ะคือ 'ผู้กำกับ' และ 'พิธีกร' แห่งรายการ ตะลุยเมืองเก่า เม้าสนั่นเมืองอันยิ่งใหญ่นี้นะ! หน้าที่ของข้าคือการบันทึกภาพวีรกรรมของท่าน! คือการบรรยายการต่อสู้อันดุเดือดของท่านให้ท่านผู้ชมได้รับชมต่างหาก!"

เขายืดตัวตรง กอดอก และพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

โซชิดะหัวเราะเสียงดังลั่น จนคนสองคนที่อยู่หน้าคิวสะดุ้งเล็กน้อย
เขาหันมาหาเอเทลน่า โค้งตัวลงเล็กน้อยราวกับกำลังให้สัมภาษณ์พิเศษ

"ท่านถามว่าข้า โซชิ โซชิดะ ผู้นี้ จะ 'ไฟท์' ด้วยหรือไม่น่ะรึ ?? ไม่! ไม่เลย!"
เขาชี้ไมโครโฟนมาที่ตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

พูดจบเขาก็เดินเคียงข้างอากาอิ มุ่งหน้ากลับไปยังที่พัก ด้วยท่วงท่าการเดินที่ดูเหมือนกำลังเดินอยู่บนพรมแดงในงานประกาศรางวัลออสการ์ ทิ้งบ้านนินจาปริศนาไว้เบื้องหลังราวกับว่ามันเป็นเพียงฉากถ่ายทำฉากหนึ่ง

สำหรับวันนี้ สนุกมากจริง ๆ
โดยเฉพาะสำหรับเขาคนเดียวน่ะนะ

(( ผปค : ปิดรูทได้เลย ขอบคุณนะครับ ! ))

เขาหันไปพูดใส่ไมโครโฟน "และนั่นก็คือทั้งหมดของรายการ 'ตะลุยเมืองเก่า เม้าสนั่นเมือง' สำหรับวันนี้จริงๆ แล้วครับ! ขอบคุณแขกรับเชิญกิตติมศักดิ์ของเรา 'อากาอิผู้ลึกลับ' ที่มาร่วมสร้างตำนานบทใหม่ในวันนี้! สำหรับผม โซชิ โซชิดะ... ขอตัวไปพักผ่อนเช่นกัน!"

เขาหันกลับมายิ้มกว้างให้อากาอิ "เราจะกลับไปอย่างผู้ชนะ! ไปกันเถอะ! เดินพรมแดงกลับที่พักกัน!"

"พักเหรอ!?" โซชิดะอุทานเสียงดัง ก่อนจะพยักหน้าอย่างแรง "เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม! นักแสดงนำของเราต้องได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่หลังจากเข้าฉากแอคชั่นสุดระทึกขวัญขนาดนี้!"

เขาไม่รอให้เร็นได้คิดคำตอบด้วยซ้ำ

"ประตูหมุน? พื้นยุบ? หรือว่ามีสาวน้อยนินจาแอบซุ่มยิงลูกดอกใส่เรา!? โอ้! น่าตื่นเต้นจริงๆ!" โซชิดะหัวเราะร่า แล้วใช้มือดันหลังเร็นเบาๆ ให้เดินไปยังทางเข้าเขาวงกต

"ไม่ต้องเขินอาย! เข้าไปเลย! ให้กล้องจับภาพนายชัดๆ! รายการ 'ตะลุยเมืองเก่า เม้าสนั่นเมือง' ภูมิใจเสนอ... 'กระจกวิเศษตะลุยบ้านผีสิงนินจา!' ฮ่าๆๆ! เข้าไปสิ! เข้าไปเลย!"

ก่อนที่เร็นจะได้ทันสำรวจอะไร โซชิดะก็หมุนตัวกลับมาพร้อมยื่นไมค์จ่อหน้าอีกครั้ง

"เอาล่ะ แขกรับเชิญของเรา! คุณคิริซากิยะมาชิโระ! ในฐานะ 'กระจกวิเศษ' ผู้หยั่งรู้ทุกสิ่ง คุณคิดว่า 'เขาวงกตบ้านกล' ตรงหน้านี้ จะมีกลไกอะไรซ่อนอยู่บ้าง!? ตอบมา 3 อย่าง ห้ามซ้ำ!"

"ถึงแล้ว! ถึงแล้วครับท่านผู้ชม!"
เสียงประกาศก้องดังขึ้นอีกครั้งทันทีที่เท้าของทั้งคู่แตะขอบเขตของโซนใหม่ โซชิดะปล่อยข้อมือของเร็นเป็นอิสระ แต่ก็แค่เพื่อจะมายืนขวางทางเข้าด้านหน้าไว้ด้วยท่าทีกระตือรือร้นเกินพิกัด

"นี่คือ 'รังลับ' ของเหล่ามือสังหารในเงามืด! หรือที่เขาเรียกกันว่า 'บ้านนินจา' นั่นเอง!" เขายื่นไมโครโฟนไปทางป้ายทางเข้าอย่างยิ่งใหญ่ราวกับกำลังแนะนำสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลก

( ร้องออกมาเลยพวก ร้องออกมาพร้อมกันนี่แหละ ! )

เขาไม่ได้รอคำตอบจริงๆ แต่กลับหมุนตัวเดินนำต่อไปทันที "เอาล่ะ! ไม่ว่ายังไงก็ตาม! การฝึกนินจาจะช่วยขัดเกลาวิชาแปลงกายของนายได้แน่นอน! ถึงแล้ว! หมู่บ้านนินจา!"

เขาผายมือไปยังทางเข้าที่มีป้ายเขียนว่า 'บ้านนินจา' อย่างยิ่งใหญ่ "เวทีของเราในวันนี้อยู่นี่แล้ว! ไปลุยกันเล้ย!"

"เป็นตัวเลือกที่ลึกซึ้ง! แฝงไปด้วยปริศนา! หรือว่า... แขกรับเชิญของเรามีความลับที่อยากจะปกปิดงั้นเหรอ!? ถึงได้อยากแปลงร่างเป็นคนอื่นน่ะ!" เขายื่นไมค์จ่อปากอีกครั้ง "บอกมานะ! อยากแปลงร่างเป็นอะไร!? ก้อนหิน? ตู้ไปรษณีย์? หรือว่า... อยากแปลงเป็นมิโฮะซังเจ้าของเรียวกังล่ะ!? ฮิ้ววว!"

"ฮ่าฮ่า! ถูกต้องแล้ว! คาถาเรียกกล้วยต้องเป็นของฉันอยู่แล้ว! ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่านี้อีกแล้ว!" โซชิดะหัวเราะร่าเริง "แต่... คาถาแปลงกายเหรอ? โฮ่!"

เขากระโดดถอยหลังมาหนึ่งก้าวแล้วหยุดเดิน จ้องมาที่อีกฝ่ายด้วยท่าทีพินิจพิเคราะห์ที่ดูโอเวอร์สุดๆ

"โอ้โห! วิ่งเร็วมาก! ต้องเป็นนักกีฬาทีมชาติแน่ๆ!"

โซชิดะหันขวับมาหาอาซาฮิด้วยดวงตาที่ลุกวาวที่ก้ปิดอยู่ดี "เห็นมั้ย! ฉันบอกแล้ว! ไม่ใช่หนู! นั่นมัน... 'คุณลุงจิ๋วนักวิ่งโอลิมปิก' ชัดๆ! นี่สิสกู๊ป! นี่สิเรตติ้ง!"

"จ๊ะเอ๋! นั่นมันตัวอะไรแว๊บๆ!?"
"คุณผู้ชมครับ! แขกรับเชิญของเราตัวหดลงรึเปล่าครับเนี่ย!?"

สิ่งมีชีวิตจิ๋วอ้าปากร้องเสียงแหลมสูงเหมือนเสียงทารก ทิ้งเศษดังโงะในปาก แล้วหันหลังวิ่งจู๊ดหายลับเข้าไปในซอกที่เล็กที่สุดของกำแพงด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

ทันใดนั้น! หัวเล็กๆ ที่มีผิวหนังเหี่ยวย่นและดวงตากลมโตก็โผล่พรวดออกมาจากรอยขาดของถุงขยะสีดำ มันสูงไม่เกินฝ่ามือ ในปากเล็กๆ นั่นคาบเศษอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนแป้งดังโงะอยู่

สิ่งมีชีวิตนั้นจ้องมองมาที่ทั้งสองนิ่งๆ...

...ก่อนที่โซชิดะจะทำลายความเงียบทั้งหมดด้วยการยื่นไมค์ไปข้างหน้าแล้วตะโกนลั่น!

โซชิดะพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ราวกับกำลังแบกรับภารกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต เขาค่อยๆ ย่องนำหน้าไปทีละก้าว โดยมีอาซาฮิเกาะแขนเสื้อตามมาติดๆ

เสียงกุกกักดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ... สลับกับเสียงฉีกถุงพลาสติกเบาๆ
เขายกมืออีกข้างขึ้นเป็นสัญญาณให้หยุด เมื่ออยู่ห่างจากกองถุงขยะนั้นเพียงไม่กี่ก้าว เสียงกุกกักนั้น... หยุดลงกะทันหัน

ความเงียบเข้าปกคลุมตรอกชั่วขณะ...

ร่างในชุดโบราณโค้งคำนับลงช้าๆ จากนั้น ก็หมุนตัวและเดินจากไป
ร่างสีนิลนั้นกลืนหายเข้าไปในเงามืดของตรอกซอยในตลาดเก่า

ทิ้งไว้เพียงคำอวยพรที่มองไม่เห็น ก้องอยู่ในบรรยากาศ
...ขอให้... คำอธิษฐาน... ของท่าน... เป็นจริง... เป็นจริง... เ ป็ น จ ริ ง . . . ตราบใดที่ท่านยังอยู่ใน... ▓▒░

(( ปิดรูทได้เลยครับ ขอบคุณครับ ))

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของสองสามคนที่เดินผ่าน ทำให้ 'ฉาก' อันตึงเครียดนี้หยุดชะงัก ร่างในชุดโบราณนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆ ยืดกายตรง ปล่อยมือออกจากไหล่ของเธอ

ใบหน้าภายใต้หน้ากากกระต่ายสีดำค่อยๆ โน้มลงมา... ใกล้... จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวท่ามกลางรัตติกาลแสนหนาวเหน็บ ดวงตาอันว่างเปล่าจ้องมองลึกลงมา สะท้อนเงาของเธอ

ท่านหวาดกลัวหรือ ?
ท่านกำลังวิตกกังวลอยู่หรือเปล่า ?

น่าอิจฉาเหลือเกิน
ช่างงดงาม... งดงาม... งด... ▓▒░

"นี่! เห็นรึยัง? ฉันบอกแล้วว่าร้านนั้น..."
"ฮ่าๆๆ จริงด้วย! พรุ่งนี้ค่อยไปดู..."

ชั่วขณะที่สายตาของเธอละไปจากตัว ' มัน '
ชั่วขณะที่เธอก้มลงควานหาอาวุธ—คือชั่วขณะที่ 'ผู้กำกับ' ใช้ในการร่นระยะห่าง

ครานั้น หากตัวเธอเงยหน้าขึ้น
จะพบว่าร่างนั้นอยู่ตรงหน้า ใกล้... ใกล้จนเกินไป

ฝ่ามือหนึ่งยกขึ้นวางลงบนไหล่ของเธอ
ทว่าแรงกดดันนั้นกลับหนักแน่นราวกับแท่งเหล็ก
ผู้น้อยเพียงกดร่างของเธอให้ถอยหลัง จนแผ่นหลังกระทบเข้ากับเสาไม้ของร้านค้าที่ปิดแล้ว

#KzK_Story
อีเว้นท์ ??????

docs.google.com/document/d/1...

บทสรุปตั้งแต่เริ่มออกจากบ้านจนกระทั่งถึงจุดเปลื่ยนแปลง ..

เขาหันมายิ้มให้เธอ แววตากลับมาเป็นประกา
ไม่ได้ตระหนักถึงความน่าขนลุกของสถานการณ์เลยแม้แต่นิดเดียว

"สุดยอดไปเลย! แบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นบททดสอบสุดท้าย! เอาล่ะ สหายข้า! เมื่อทางเดิมใช้ไม่ได้ผล... ท่านคิดว่าเราควรจะลองทางไหนต่อดีล่ะ?"