😭😭

(ปมไอ่อูจังนี่ไม่ใช่เล่นๆนะเอาจิงๆ มันคือเด่กคนนึงที่โดนเพื่อนบอยคอตให้รับหน้าผู้ชมคนเดียวเลยนะ ☠️ อาการก้มีให้เห้นยุว่ามันกลัว มันมีทรอม่า คิดว่ายังไงก้เล่าต่อแหระ แค่ไม่ใช่ตอนนี้)

ขนาดไม่ได้อยู่กรุงเทพยังรู้สึกอะ แต่หน่วยงานรัฐก็ไม่มี sms ใดๆ มันใช่เรื่องมั้ย

ชอบฉากจบมากกก ของอาเวคือการโค้งขอบคุณคนดูหลังละครเวทีปิดม่าน 🥹🥹 และไม่ใช่แค่สำหรับบุไตตอน 13 แต่เป็นการพูดกับคนดูอนิเมะทั้ง 13 ตอนที่ผ่านมา

แล้วก็เหมือนเวลานักแสดงละครเวทีออกมาขอบคุณ คือไล่ลำดับจากตลคที่มีบทบาทรองไปถึงตลคหลัก อุมิริ -> เนียมุ -> มุตสึมอร์ทิส -> ฮัทสึ ปิดท้ายด้วยซากิ เพราะอาเวภาคนี้ก็คือเรื่องการเดินทางของซากิ จากจุดต่ำสุดสู่การเป็นพระเจ้าของมุจิก้า 🥹

แว้บแร้กที่รู้สึกถึงความสั่นสะเทือนประมาณบ่ายโมงเท่าไหร่ไม่รู้จำไม่ได้ แต่ก่อนครึ่งแน่ๆ กำลังนอนๆเล่นมือถืออยู่ ตอนแรกคิดว่าห้องใครขยับอะไรจนมันสั่นสะเทือนรึเปล่า(คิดงั้นจริงไม่มุก) แต่อีกแว้บนึงนึกได้ว่าแผ่นดินไหวรึเปล่าวะ ซึ่งแบบยังไม่ได้เช็กข่าวด้วยซ้ำ จนกระทั่งพี่หน้าเคาท์เตอร์ทางหอมาเคาะประตูแต่ละห้องบอกว่าแผ่นดินไหว เขาจะปิดลิฟต์ ให้คนพักไปอยู่ล่างตึกก่อนจนกว่าจะดีขึ้น

ตอนนี้รู้สึกมึนหัวนิดนึง

แล้วชอบตรงนี้มาก โทโมริเป็นคนที่ยกเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูไม่มีอะไรมาพูดให้มันสำคัญได้เก่งมากๆ เพื่อนเซแล้วเราช่วยดึงไว้มันแทบจะเป็นรีแอคปกติเลยด้วยซ้ำ แต่โทโมริก็ยังสื่อออกมาได้ว่าถึงมันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่โซโยะก็ทำเรื่องเล็กน้อยพวกนี้อย่างเป็นปกติ เป็นคนที่คอยดูแลคนรอบข้างมาเสมอ—

ขอบคุณโทโมริมาเสมอที่คอยเสริมความมั่นใจในการกระทำต่างๆ ของโซโยะได้ขนาดนี้ คือนี่คงพูดไปอีกทั้งปีว่าโซโยะคือคนที่เควสชั่นการกระทำตัวเองมาตลอดและจนตอนนี้ก็น่าจะยังเควสชั่นอยู่เพียงแต่ไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนเมื่อก่อน ดังนั้นการได้เห็นซีนที่ช่วยเสริมความมั่นใจให้โซโยะเรื่อยๆ แบบนี้มันเลยแบบ🥹

น่ารักที่สุด...ดีดๆเต้นๆวิ่งซนไปทั่วเวที😭😭

ตายซะอิแก่ #Avemujica

อาเวมุจิก้าจบลงด้วยการที่ทุกคนหันหน้าไปคนละทิศคนละทาง พร้อมกับซากิในตำแหน่งพระเจ้าที่ทิ้งระยะห่างออกไปจากทุกๆ คน ไม่ว่าจะด้วยระยะทาง หรือความสูง (และเควียเบท 3 วิ 🤪) ในทางกลับกัน มายโกจบไลฟ์ด้วยการยืนเรียงกันห้าคน มองไปทิศด้านหน้าเหทือนกัน มีช็อต close up มือที่จับด้วยกันทั้งห้าคนอย่างเหนียวแน่น คล้องไปกับเนื้อเพลง ฮรือ. ฮึรกก🥹 พรุ่งนี้เราเข้าโรงบาลเรยนะ 😭😭😭😭

聿日箋秋 (いちじつせんしゅう - ichi jitsu sen shuu)

聿 = พู่กัน (รากศัพท์ของคันจิที่เกี่ยวข้องกับการเขียน)
日 = วัน / พระอาทิตย์
箋 = แผ่นกระดาษ (เช่น 付箋 แปลตามตัวคันจิคือเอากระดาษไปติด ก็หมายถึงโพสอิต)
秋 = ฤดูใบไม้ร่วง / ช่วงเวลา

และคำว่า いちじつせんしゅう
เขียนได้อีกแบบคือ 一日千秋 ที่หมายถึง
"การรอคอยอันยาวนาน"
"ช่วงเวลาหนึ่งวันราวผันผ่านเป็นพันปี"

ถ้าวันไหนเราหายไป เราอยากบอกทุกคนว่า เราอยู่ตรงนี้นะคะ เราจะอยู่ตรงนี้เสมอ ที่ที่มีเนียอุมิ คือที่ที่เราจะยืน ถึงโลกจะปฏิเสธเรา แต่เราไม่ปฏิเสธเนียอุมิ เราอยู่ตรงนี้เองค่ะ

ศิษย์เทควันโดสำนักเมะจิงโจ้เหมือนกันค่ะ อย่างง

มันจะถ่ายตูดอุมิริทำไมนักหนาอห. ฉันทรอม่านะคะ 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭

ซาดาฮารุโผล่มาภาค3 ได้อย่างเดียวที่ให้คือไปงานศพค่ะ😔

สถานที่ยุโรปเหนือคือไปเยี่ยมบ้านรุ่นพี่วากามิยะหรอ

แต่ขำอิน้องน่อนเซอวิสแฟนคลับ55555555555555555555555555 ทาคิแม่งมองแบบ 😨

จริงตอนจบอ่ะ เข้าใจไอ่อาน่อนหิวแสงนะ แต่สมองสาววายมันแบบ กรี๊ดแยกมือริกกี้ไปจับโทโมริอ้ากกกกกก555555555//ทุ่มหัว

เอา ช้างแดง ราชสีห์ หมี go go insane ออกจากหัวไม่ได้

お題箱より姫カットすばる

กาวไม่ติดมือแล้วแต่นี่ท่าอะไร5445566745

มายโกนี้นอกจากตอนแสดงมันไม่เคยสามัครีกันเลยจริงๆ

แก ไม่เล่น

จดหมายที่เขียนหาโทโมริ ท่าทางที่มีต่อมอร์โฟ คือซากิทิ้งความฝันดั้งเดิมของตัวเองไปหมดแล้วจริงๆ ทุกวันนี้สิ่งที่ทำให้เดินต่อไปมีแค่สมุดที่เก็บโน้ตโทโมริ ที่เตือนใจวิธีที่โทโมริไม่ปล่อยมือจากคนอื่นเท่านั้น ความร่าเริงสดใสที่แสดงออกหลังคุยกับฮัทสึเนะก็เป็นแค่หน้ากากชั้นนึงที่ช่วยเกลี้ยกล่อมให้ฮัทสึเนะกลับมา เป็นตอนที่เหมือนจะสดใสแต่จริงๆ เป็นการตายอีกรอบของซากิที่ไม่เหลืออะไรสำหรับตัวเองแล้ว