ตัวอะไรเอ่ย….?

อ้อ…ครับ

ㅤ
“แหะ ๆ ๆ ไม่…ไม่หรอก” ผมโบกมือไหว ๆ กลางอากาศเสียงหัวเราะเกือบหลุดรอดก่อนจะลอยหายไปกลางอากาศ เมื่อเห็นว่ามาสเตอร์กำลังจ้องมาที่ผมอย่างจงใจ ผมหลบสายตาที่มองมานั้นแทบจะทันที มือคว้าเอาแก้วยกขึ้นจิบแก้เก้ออีกหน

อะไรอีกเล่า…!!!
ㅤ

ㅤ
”เรียกผมว่าเรย์ก็ได้ครับ ว่าแต่ คุณโมจจิทำแผนกอะไรเหรอครับ“ เสียงเพราะมาก…พอได้ยินอีกคนพูดเป็นประโยคยาว ๆ ก็ยิ่งมั่นใจว่ามันเพราะมากจริง ๆ

”ค…ครับ?“

”ที่กากาเดนกิน่ะครับ“

“เอ่อ…อยู่ฝ่ายพัฒนาสินค้าน่ะครับ”

“สุดยอดเลยครับ”
ㅤ

ㅤ
”น…นี่!! เดี๋ยวสิ คุณยูกินะ“ ผมรีบปราม จู่ ๆ ก็เอาเรื่องผมไปบอกกับผู้ชายของเด็กนั่นที่นั่งอยู่ด้านข้างเสียอย่างงั้น ทางนั้นดูจะงง ๆ แต่ก็ผงกหัวมาให้พร้อมกับกล่าวยินดีที่ได้รู้จักอย่างสุภาพ ผมที่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเลยรีบผงกหัวกลับไปทั้ง ๆ ที่ยังงงตาแตก

”อะ…เอ่อ สวัสดีครับ“
ㅤ
ㅤ

ㅤ
“โมจจิทำหน้าเครียดจังเลย…“

เสียงของคุณยูกินะดังขึ้นทำเอาผมหลุดจากภวังค์ แม้ว่าเสียงและภาพจะยังชัดหราในความทรงจำ แต่ผมก็เลิกสนใจ ผมวางแก้วที่เหม่อถือไว้อยู่นานㅤ

”เรื่องที่บริษัทน่ะครับ“ ผมตอบแบบกว้าง ๆ แต่ก็ไม่ได้ไกลเกินความจริง

”โมจจิ เขาทำงานอยู่กากาเดนกิน่ะ“ คุณยูกินะหันไปแนะนำผมกับผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่เฉยเลย

“อ่า…งั้นเหรอครับ”
ㅤ

ㅤ
บางวันก็มีเรื่องแปลก ๆ อย่างห้องถ่ายเอกสารที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเสีย จู่ ๆ ก็มีป้ายปิดปรับปรุงมาติดไว้ ก่อนจะใช้งานได้ช่วงหมดเวลาพัก ผมได้รู้จากปากของคุณฟุวาระมาว่าเคยเห็นคุณคาเนะชิโระเดินออกมาพร้อมกับภรรยาของคุณจุนที่อยู่ฝ่ายเจรจาระหว่างประเทศ แต่ผมไม่ค่อยจะคิดแบบนั้นเท่าไหร่ เพราะผมเคยเห็นกับตามาแล้วว่าคุณคาเนะชิโระมีเด็กที่เล่นอยู่ด้วยอีกคน
ㅤ

ㅤ
มหัศจรรย์ใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าผมสามารถทำแบบนี้กับเด็กในฝ่ายที่ดูแลอยู่ตอนนี้ได้ก็คงจะดี…จะมีก็แต่ได้ยินเสียงลือหนาหูนินทากันลับหลังเสียมากกว่า แต่สังคมทำงานในกากาเดนกิมันก็เป็นแบบนี้ ผมอยู่มาจะเข้าปีที่สอง ยังไม่เจอวันไหนที่จะไม่ได้ยินพนักงานผู้หญิงคุยกันแต่เรื่องเล่นชู้กันเองในบริษัท
ㅤ

ㅤ
“วันอาทิตย์ร้านน่าจะคนเยอะน้า แต่ยังไงก็ต้องลางานกับที่ร้านไว้ด้วยนะอายะคุง” คุณยูกินะสอดเรื่องชาวบ้านเข้าไปได้อย่างงง ๆ และดูเหมือนจะได้ผลด้วย เพราะเมื่อพูดจบเด็กที่ชื่ออายะก็ดึงมือผู้ชายที่กุมอยู่ขึ้นมาจูบ ๆ ก่อนจะโน้มไปกระซิบบางอย่างแล้วหยิบสมาร์ทโฟนเดินไปข้างหลังร้านที่มีสติกเกอร์จาง ๆ ติดไว้ว่าเป็นพื้นที่สำหรับพนักงาน
ㅤ

ㅤ
“แล้วอายะคุงโดดร้านมาแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอ” คุณยูกินะที่ยังคงทำตัวไม่ทุกข์ร้อนได้กับทุกเรื่อง ๆ หันไปชวนคุยอีกครั้ง แถมยังส่งยิ้มให้เด็กผู้ชายที่มาด้วยกันกับเด็กที่ชื่ออายะไปอีก

“วันนี้นังบุโจวไม่อยู่ร้าน อายะจะทำอะไรก็ได้ เนอะ”

“นั่นสินะครับ” เข้ากันได้ดีเหลือเกิน
ㅤ

ㅤ
ฟังจากบทสนทนาเลยได้รู้ว่าผู้ชายที่มาด้วยเป็นแฟนซึ่งกำลังคบหากัน ไม่ต้องเงี่ยหูตั้งใจฟัง เสียงก็สอดเข้าหูมาเองด้วยระดับน้ำเสียงที่ดังจนแทบจะป่าวประกาศ ผมที่นึกอยากจะลุกหนีไปนั่งไกล ๆ มาสักพักใหญ้ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะร้านวันนี้ทุกที่นั่งเต็มหมด เลยแต่ข่มกลั้นอารมณ์และจิบค็อกเทลในแก้วที่ได้รับสมนาคุณมาจากมาสเตอร์
ㅤ
ㅤ

ㅤ
ไม่รู้ทำไม แต่พอรู้ว่าเป็นโฮสต์ ความหนักอึ้งกลางอกก็เหมือนจะเบาใจลงไปได้บ้าง แม้นั่นจะยังเทียบไม่ได้กับแหวนสีเงินแวววาวที่มาสเตอร์สวมอยู่ก็ตาม ตอนนั้นก็ดันเมาเละจนไม่ได้สนใจว่าผมทำกับอีกคนไปทั้ง ๆ ที่มีตราบาปหนาทึบนี่ประทับร่างอยู่แล้วหรือยัง

“คืนนี้นอนกับอายะนะ แล้วกลับไปเราก็ต้องทำกันด้วย“

“ได้สิ ถ้าอายะว่าต้องการแบบนั้นละก็”
ㅤ

ㅤ
คู่รักที่ว่าคือเด็กคนนั้นที่มักจะแทนตัวเองว่า ’อายะ’ เวลาคุยกับมาสเตอร์ ถ้าคุณยูกินะไม่ทำตัวเป็นสมุดหน้าเหลืองชวนคนนั้นคนนี้คุยไปเรื่อย ผมจะไม่ได้นึกสนใจหรือจำได้ว่าเคยเจอเด็กคนนี้ไปแล้ว จะว่าจำไม่ได้ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว ในเมื่อครั้งก่อนที่เจอเด็กคนนี้ยังไม่ได้แต่งตัวเต็มยศขนาดนี้ พอเห็นแบบจัดเต็มก็เลยรู้ว่าเจ้าตัวเป็นโฮสต์
ㅤ

ㅤ
📍 カウンターダイニングまさや

ผมคิดอยู่แล้วเชียว การเลือกมานั่งตรงเคาน์เตอร์บาร์แทนที่จะเลือกโต๊ะแยกเป็นความคิดที่แย่กว่ากันเป็นไหน ๆ ถ้าไม่มีคุณยูกินะคั่นกลางอยู่ ผมก็คงต้องทนมองภาพคู่รักที่นั่งจับมือถือแขนและสลับดึงหน้ามาจูบกันเป็นระยะแบบนั้นไม่ไหว แม้แต่มาสเตอร์เองยังต้องหลบตาให้กับภาพที่เห็น จะมีก็แต่คุณยูกินะที่ส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ทั้งยังมีหน้าหันชวนคุยอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
ㅤ

も • @𝟵𝟴_𝘀𝘂𝗻𝗱𝗮𝗲𝗺𝗶𝗻𝗲:

อยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้ว
ลองบอกตัวเองให้ได้แบบนี้ทุกวันดูสิ

も • @𝟵𝟴_𝘀𝘂𝗻𝗱𝗮𝗲𝗺𝗶𝗻𝗲:

เหนื่อยกับงาน
ยังไม่เหนื่อยเท่าความสัมพันธ์

ㅤ
【 🎞️ 】ลงชื่อรับบทบาทจากทีมงาน

ชื่อ : ฟูจิคาวะ นาโอยะ
ความปรารถนา : พระจันทร์
ㅤ

も • @𝟵𝟴_𝘀𝘂𝗻𝗱𝗮𝗲𝗺𝗶𝗻𝗲:

ไม่อยากเป็นเจอความสัมพันธ์แบบไหน ก็แค่ไม่ทำตัวเฮงซวยในความสัมพันธ์ของใครอื่นเขา
ㅤ

แล้วมาจองอะไรบนรูปผมเนี่ย = =

🙂‍↔️

ยุ่ง😒

😒

ทำผิดแล้วยอมรับผิดยังดีกว่าพวกทำตัวสารเลว แล้วเอาหน้าหล่อ ๆ มาหากินกับในประเทศต่ออีกนะ เช่น ดาราหน้าเกลือคนนั้น เป็นต้น (🤢)