"อื้มๆ~ แถมเลี้ยงมากับมืออีกต่างหากคงเท่น่าดูเลยww"
ดันกลายเป็นคิดเล่นที่จริงจังสะงั้น

หันไปดูกระดาน
"หืม..ไหนดูซิ.."
เธอเริ่มไล่หาชื่อของตัวเองด้วยคนในฝั่งของปีสอง

หรี่ตา
"มัตสึโมโตะ ไอนะ..มัตสึโมโตะ ไอนะ..มัตสึโมโตะ ไอนะ.."

พึมพำชื่อตัวเองพร้อมเอานิ้วชี้ไล่ชื่อแต่ละชื่อไปที่ละบรรทัดขณะหาไปด้วย

สักพักหนึ่งนิ้วก็หยุดชะงักอยู่ตรงที่ชื่อตัวเอง
"อ่ะ 2Cแฮะ.."

..ทำไมเริ่มรู้สึกเหมือนโดนแหย่อยู่เลยแฮะ

หัวเราะแหะๆอีกรอบ ดูเลิ่กลั่กกว่าเดิมเสียอีก
"อื้มๆww..จะระวังนะคะ..แต่คงไม่ขนาดนั้นหรอก"
เริ่มหลบตาไปทางอื่น

"ว่าแต่คุณ..?"
ถามชื่อเพื่อ(ไม่)เนียนเปลี่ยนเรื่องสะเลย

ซึ่งก็ไม่จำเป็นต้องทำมิโซะเพิ่มแล้วเพราะเหมือนคุณแม่จะทำเตรียมเอาไว้แล้วในหม้อใหญ่ที่ตั้งพักอยู่บนเตาหนึ่งตากสี่เตาที่มี

ส่วนในตู้เย็นจะมีปลาซาบะแช่แข็งอยู่สองตัว, แผงไข่สด, น้ำอัดลม, นัทโตะ, เนื้อไก่หมักเป็นกิโล และอย่างสุดท้ายผักนาๆชนิด..ซึ่งผักเจ้าตัวลูกสาวคนนี้ไม่มีทางจะแตะมันอยู่แล้วแต่ดันมีอยู่เต็มตู้เลยสะงั้นราวๆ30%ของตู้ได้

เหงื่อตก
"ทำไมผักมันเยอะจังนะ.."
..คุณแม่แอบซื้อมาเพิ่มแหงๆ

หันไปมองคนที่เดินมาหา
"อ่ะ ได้สิขอบคุณนะ~"

ก่อนที่จะกลับมาดูของในตู้อีกรอบ
"ไหนมาดูกันซิว่ามีไรบ้าง.."

ในตู้ของแห้งนั้นมีเครื่องปรุงและเครื่องเทศทั่วไปที่จะมีติดประจำบ้านในหลายๆบ้าน โดยเฉพาะวัตถุดิบสำหรับการทำซุปมิโสะ และราเมงกึ่งสำเร็จรูป

(+)

..
ผ่านไปเกือบจะชั่วโมงกว่าๆได้
". . ."

ดวงตาเบิกโพรง
"-!?"
หญิงสาวที่กำลังนอนน้ำลายย้อยอยู่บนเตียงจู่ๆก็สะดุ้งตัวเด้งลุกขึ้นนั่งราวกับซอมบี้ที่ฟื้นคืนชีพ..

เธอหันซ้ายหันขวาหานาฬิกา สภาพเหมือนเมื่อตอนเช้าที่ตื่นสายไม่มีผิด
"ก-กี่โมงแล้วเนี่ย..!?"

"ก็จริงอยู่นะwww"
ตามน้ำสะงั้น.. เพ้อพอๆกันเลย ก็มันดูน่าเป็นไปได้นี่นา-!<<<ง่วงจนเริ่มเพี้ยนแล้ว..

จับคางครุ่นคิดด้วยคน
"แต่ถ้าสมมุติว่าเกิดเฉลยว่าจริงๆเป็นแบบนั้นก็น่าช็อคอยู่นะคะ..คิดดูสิ ที่ผ่านมามิจังกำลังเลี้ยงเทพตัวจิ๋วอยู่ล่ะ"

คุยไปด้วยขณะที่เริ่มก้าวขาเดินไปยังบอร์ดประกาศชั้นเรียน

"wwwwน่าๆ~ ก็ไม่ได้บอกว่ามันไม่ได้ไม่น่ารักสะหน่อย..ww..อย่าเพิ่งน้อยใจกันสิ"
..แต่ก็ยังขำค้างอยู่

เธอวางกระดาษลงบนแผ่นหลังเรียบก่อนที่จะจับคางครุ่นคิดจ้องมันอยู่อย่างงี้น

ที่ก่อนหน้านี้พูดว่าอีกฝ่ายวาดเกือบเสร็จนี่ไม่เกินจริง..ไม่รู้จะเติมอะไรเข้าไปเลย

"อ่า.."
สักพักเธอก็เริ่มขีดๆเขียนๆและหยุดบ้างในบางช่วงเพื่อหยุดใช้ความคิด

..
ผ่านไป5นาทีได้ในที่สุดก็..
"เสร็จแล้ว~ หันมาได้เลย"

..ได้ยินเสียงท้องร้องชัดแจ๋วเลย

"อื้มๆ เข้าใจล่ะ"
อีกฝ่ายพูดมางั้นบวกกับเสียงท้องร้องที่ได้ยินเต็มสองหูสีหน้าของเธอก็ดูสดใสและมีแรงฮึดขึ้นมาทันที

เธอลุกขึ้นยืนจากโซฟาและเดินไปยังครัวที่อยู่เชื่อมกับห้องรับแขกไม่ไกลนัก
"ฉันคงต้องทำส่วนของโมะจังให้แยกต่างหากน่ะนะ เพราะคุณแม่คงเตรียมของไว้ไม่พอ"

"ระหว่างนั้นทำตัวได้ตามสบายเลยนะ~"
กล่าวขณะเปิดดูตู้เก็บของแห้งและตู้เย็นเพื่อเช็คของที่มีอยู่

"อื้มๆ~"

สายตาเคลื่อนมองตามเจ้ากระรอกที่วิ่งไต่ขึ้นต้นไม้ไปแล้ว
"เห๋– อามาโนะซังนี่แสนรู้จริงๆนะคะเนี่ย กลับบ้านเองได้ด้วย.."

ลุกขึ้นจัดๆกระโปรงกับปกเสื้อเล็กน้อย
"ถ้าบอกว่าอามาโนะซังฟังภาษาคนได้นี่ฉันคงเชื่อแบบไม่มีข้อกังขาเลยค่ะ.."

เพราะตะกี้.. มีพยักหน้ารับทราบตอบหญิงสาวหัวส้มคนนี้ด้วย

สีหน้าเผยถึงความเสียดายเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด
"เห๋..งั้นหรอ"
ถึงจะอยากให้กินข้าวเย็นด้วยกันก็เถอะ แต่เธอก็ไม่อยากยัดเยียดอะไรให้อีกฝ่ายหนักใจเพิ่ม..

"เอาจริงๆสำหรับฉันถือว่าไม่รบกวนอะไรเลยล่ะ มันทำให้ฉันมีความสุขด้วยซ้ำเวลาที่ได้ช่วยคนน่ะ~"

และตอนนี้ภาพน้องสาวของตัวเองก็ทับซ้อนอีกฝ่ายไปแล้วด้วย..

"ถ้างั้นกลับบ้านไปคงมีอะไรกินใช่มั้ย?"

"อย่ามาขำกันสิเฟ่ยwwwww นี่ตั้งใจวาดเลยนะ..!"
แต่ตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตาม

ส่ายหัวพลาดปัดๆมือไปมา
"ไม่มีเนื้อรกเนื้อเรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ.. แค่ยักษ์ที่ใช้พลังไฟเองww"

แล้วก็จู่ๆเหมือนลืมเรื่องสำคัญอย่างนึงไป..
"อ่อ แล้วก็ตามที่ตกลงกัน.."

"..ลบรูปให้ฉันดูเดี๋ยวนี้เลยนะคะเฟิง หูลี่ซัง"
ยิ้มทั้งมีออร่ามาคุอยู่รอบตัวใส่

ใช่ ทวงคืนเหมือนที่อีกฝ่ายทวงรูปวาดยังไงล่ะ ไม่วายเรียกชื่อเต็มอีก

รับกระดาษมาพลางบ่นแบบเซ็งๆ
“โม่ว.. เอางั้นก็ได้..”

”..โน้มตัวลงหน่อยฉันไม่ถนัดย่ะ”

“ถ้าปวดหลังขึ้นมาก็อย่ามาบ่นก็ละกั- พรื่ด-..!?“
กำลังบ่นอยู่แต่พอเห็นรูปที่อีดฝ่ายวาดปุ๊บก็ถึงปิดปากกลั้นขำแทบไม่ทัน

“www..คอนจังวาดอะไรเนี่ย..ww..w..?!”

“นี่มันวาดอีกนิดก็เสร็จแล้วไม่ใช่รึไง..www..w..ฉันจะวาดต่อยังไงล่ะเนี่ย..“
พูดขณะพยายามกลั้นขำเป็นช่วงๆ

..ว่าแต่ไอ้ตัวซ้ายมันคุ้นๆแฮะ