واقعا میدونم چرا قبول کردم. معلمم گفت میتونی بنویسیش، منم اومدم جایگاه قند عسلیم رو حفظ کنم گفتم چشم.
که فعلا خاک قند پریده تو گلوم.

در جواب حالا طرح پیشنهادیت رو بنویس و بفرست، انقدر عادی گفتم "باشه، حتما." که انگار تمام عمر باطلم رو مشغول اینکار بودم.

حالا این "تاب‌آوری" هم باب شده این روزها و به گوش آشناست. ولی وقتی اون بهم گفت خیلی همه‌جای زندگیم پیداش کردم.

عرض کنم که غریب به دو ساله من مدارا کردما.
دیگه تازگیا دارم برخورد میکنم باهاش چون طاقت ندارم.

حال روحیش هم بده و متاسفانه بابت اینکه ساعت قرار رو جابجا کرد(چون یادش رفته طبق معمول و حواسش به ساعت نبوده و غرق شده بود تو یک کار بیهوده) نتونستم اونجور که باید برخورد کنم باهاش و قلع‌و‌قمع کنم. فقط کنسل کردم.
حالا یه مقدار وحشی‌بازی گیر کرده تو وجودم بداخلاق شدم.
غروب جمعه هم هست دیگه عالی‌تر.

از خیلی جهات درکش میکنما، اونم مثل منه فقط تفاوتش اینه که تقریبا ته طیفه.
ولی خب ما چند ساله میدونیم اسیر چه چیزهایی هستیم، در نتیجه بابتش یه‌کاری باید بکنیم دیگه. نمیشه همه ملیجک ما باشن چون عملکرد ذهنمون آدمیزادی نیست.

به هر دو نزدیکم و امیدوارم این طلسم بلخره بشکنه.

خیلی احساس غربت میکنم با دغدغه‌ی وزنم.
فقط هم میخوام لباسام تو تنم بهتر بشن وگرنه مشکلی خاصی با استخونام ندارم.

چقدر خوشگلی😍🫠

تا بعدا به وقتش کتکشون بزنم🙄