(ขอนุยาดมาปักคับ)

หลังจากที่นอน(?)จนเต็มอิ่มแล้วในห้องสมุด เอมิลก็ได้ทำการหอบหิ้วหนังสือของตัวเองกะเตงออกมาเดินไปหาวไป เป้าหมายก็ถือห้องนอนของตัวเอง

แต่ในขณะนั้นเองก็มีบางสิ่งโผล่พ้นออกมาจากยอดไม้พร้อมกับส่งเสียงดัง

"..."

เอมิลเงยหน้ามองคนที่โผล่มาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้ร่องรอยการตกใจใดๆทั้งสิ้น

แต่ในความเป็นจริงแล้วนั่น เอมิลกำลังตกใจจนลืมแสดงสีหน้าออกมา...

"..."

เอมิลมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

มันก็ดูง่ายดีนะ ไม่ได้ยาก แต่แค่ท่านั่งเหมือนมีตะคริวกินขาไปแล้ว

เอาวะ! ให้เมื่อบอกว่าจะทำเขาก็ต้องทำมัน

จิ้งจอกหนุ่มถอดเสื้อตัวนอกพับเอาไว้เพื่อให้สะดวกแก่การเล่นโยคะ เขาลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าทับส้นเท้าตัวเอง สองมือค่อยๆยกขึ้นหมายจะเอาประกบกันด้วยอาการสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด

ตะ ติดหัว

เอมิลเม้มปากแน่นแล้วลองประกบอีกครั้ง

+

เอมิลชะงักไปเล็น้อยเมื่อเจอคำพูดของคนตรงหน้าเข้าไป

คิ้วเรียวนกขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัย หนี่ตามองครุ่นคิดอยู่สักพักก็ยักไหล่เบาๆ

"ไม่ล่ะ จะให้คนหออื่นเข้าห้องของคนจากอีกหอได้ยังไง ไม่เอาหรอก"

แม้ว่าห้องพักของหอสะวันน่าในยามค่ำคืนจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าไปหออื่นแล้วเกิดมีปัญหาตามมา เขาไม่อยากเอาตัวไปเสี่ยงหรอกแม้ว่ามันจะดูน่าสนใจก็ตามที

(โกงเวลาย้อนหลังนะค้าบ)

"....."

เอมิลก้มลงมองขนมในฝ่ามือด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

กินดีไหมวะ? น่าจะกินได้แหละ?

เขาไม่รู้ว่าในนี้มันจะมีอะไรแปลกๆหรือไม่ แต่เอมิลก็ตัดสินใจกลืนกินมันเข้าไป..

อร่อย..

หูหางสั่นกระดิกด้วยความชอบใจก่อนที่จะเห็นข้อความข้างใน

"หืม? จะได้ฟรีอีกชิ้นเหรอ??"

มองไปรอบๆ แล้วครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะไปหรือไม่ไปดี?

{Cr. }

#TWDmagicame
[AM] :
มีคนบอกให้ฉันลองดื่มชากาแฟสักแก้วดูสิ เผื่อมันจะช่วยให้หายง่วง ฉันก็หวังว่ากาแฟแก้วนี้มันจะช่วยให้ฉันตื่นนะ 😔😴