"..."

เอมิลมองจ้องอยู่แบบนั้นสักพักหนึ่งก็เขย่งเท้าเอื้อมมือหมายจะไปช่วยให้อีกคนลงมาจากต้นไม้

แต่ไม่ได้ผล.. เขาตัวเล็กเกินไป...

"ลงมาเถอะ มันอันตรายนะ"

สุดท้ายยอมแพ้กลับมายืนเหมือนเดิมแล้วแหงนหน้าคุย

"เดี๋ยวตก"

"อ้อ ที่นั่นเอง"

ลืมนึกถึงไปเลย ในคราแรกนึกว่าเป็นร้านลับในเมืองซะอีก

เอมิลพยักหน้าหงึกหงักเบาๆ

"ถ้ามีเวลา จะไป"

แปลความหมายได้ว่า ถ้ามีแรงมากพอลากสังขาลตัวเองไปได้ เขาก็จะไป

บางทีดื่มชากาแฟ หรือของอร่อยๆอาจจะอาการดีขึ้นก็ได้

นั่งมองนิ่งๆอยู่สักพักแล้วหยิบหนังสือที่นอนทับอยู่มาเปิดอ่านช้าๆทีละหน้า

"แล้วนายไม่หาอะไรอ่านสักหน่อยเหรอ?"

"มาที่นี่ก็เพื่ออ่านหนังสือนี่?"

และนี่ก็คงจะเป็น 1 ในเหล่านักเรียนที่ชอบแหกกฏสินะ? อันที่จริงก็ไม่ค่อยแปลกใจสักเท่าไหร่ เพราะก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เอมิลเห็น และเขาก็ไม่สนใจมันด้วยตราบใดที่มันไม่สร้างปัญหาให้กับตัวเขาเอง

และเมื่อจิ้งจอกหนุ่มได้ยินคำว่าโซฟานุ่มๆและเครื่องดื่มอร่อยๆ ดวงตาสีมรกตก็ดูจะเปล่งประกายขึ้นมา ก่อนที่จะกลับมาเป็นสีเขียวหม่นอีกครั้ง

เขานั่งยืดตัวตรงทำสีหน้าขรึมดูจริงจังมากขึ้น

"..ที่ไหน?"

(ขอนุยาดมาปักคับ)

หลังจากที่นอน(?)จนเต็มอิ่มแล้วในห้องสมุด เอมิลก็ได้ทำการหอบหิ้วหนังสือของตัวเองกะเตงออกมาเดินไปหาวไป เป้าหมายก็ถือห้องนอนของตัวเอง

แต่ในขณะนั้นเองก็มีบางสิ่งโผล่พ้นออกมาจากยอดไม้พร้อมกับส่งเสียงดัง

"..."

เอมิลเงยหน้ามองคนที่โผล่มาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้ร่องรอยการตกใจใดๆทั้งสิ้น

แต่ในความเป็นจริงแล้วนั่น เอมิลกำลังตกใจจนลืมแสดงสีหน้าออกมา...

พอได้ลองทำอีกทีก็ทำได้ แม้จะประกบไม่สนิทก็เถอะ..

อ่า.. ไงต่อนะ?

เหลือบมองเพื่อนใหม่ตรงหน้าเพื่อนึกท่าต่อไป

อ้อ ต่อไปก็โน้มตัวลงไปข้างหน้าสิน---

พรืด~

ปึ้ก!!

"...."

ในระหว่างที่เอมิลกำลังโน้มตัวลงไปข้างหน้า ขาเจ้ากรรมก็ดันสไลด์ จนทำให้ตัวเอนไปข้างหน้ามากเกินไป จนทำให้หน้าผากของเขาแนบจูบธรณีอย่างแรงจนดังลั่นออกมา

อ่า.. ชีวิตทำไมมันถึงยากขนาดนี้กันนะ...

"..."

เอมิลมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

มันก็ดูง่ายดีนะ ไม่ได้ยาก แต่แค่ท่านั่งเหมือนมีตะคริวกินขาไปแล้ว

เอาวะ! ให้เมื่อบอกว่าจะทำเขาก็ต้องทำมัน

จิ้งจอกหนุ่มถอดเสื้อตัวนอกพับเอาไว้เพื่อให้สะดวกแก่การเล่นโยคะ เขาลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าทับส้นเท้าตัวเอง สองมือค่อยๆยกขึ้นหมายจะเอาประกบกันด้วยอาการสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด

ตะ ติดหัว

เอมิลเม้มปากแน่นแล้วลองประกบอีกครั้ง

+

เอมิลกระพริบตาช้าๆ พร้อมกันนั้นใบหูกว้างๆของเขาก็กระดุกกระดิกไปด้วยความอยากรู้อยากลองแบะสนใจ แต่ก็แอบแฝงไปด้วยความกังวลเล็กๆ..

"ท่าเมื่อกี้เหรอ? มันดูทำยากมาก ฉันจะทำมันได้เหรอ.."

แม้เผ่าบีสต์ส่วนมากจะมีมวลกล้ามเนื้อที่ยืดหยุ่นและคล่องแคล่วว่องไวกว่าคนทั่วๆไป แต่กับเอมิลที่ขยับทีก็บ่นปวดหลังไปแล้วรอบที่ล้านมันก็..

"เอาสิ.. เริ่มแรกต้องทำยังไง?"

เอมิลชะงักไปเล็น้อยเมื่อเจอคำพูดของคนตรงหน้าเข้าไป

คิ้วเรียวนกขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัย หนี่ตามองครุ่นคิดอยู่สักพักก็ยักไหล่เบาๆ

"ไม่ล่ะ จะให้คนหออื่นเข้าห้องของคนจากอีกหอได้ยังไง ไม่เอาหรอก"

แม้ว่าห้องพักของหอสะวันน่าในยามค่ำคืนจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าไปหออื่นแล้วเกิดมีปัญหาตามมา เขาไม่อยากเอาตัวไปเสี่ยงหรอกแม้ว่ามันจะดูน่าสนใจก็ตามที

(มาขอบวกด้วยครับ)

เอมิลเป็นบุคคลที่นอนดึกตื่นเช้าเป็นกิจวัตรประจำวัน แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าเพราะอดหลับอดนอนเป็นว่าเล่น แต่ดูเหมือนร่างกายจะเริ่มคุ้นชินแล้วล่ะมั้ง...?

ในขณะที่กำลังเดินบนทางเดินระหว่างอาคาร สายตาก็สะดุดที่..อ่า.. แมว? คนหนึ่งกำลังทำม่ามางแปลกๆอยู่..

"อ่า.. กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?"

เดินเข้าไปนั่งยองๆถาม

"มันเสียงดัง"

ยกมือลูบใบหูของตัวเองเบาๆ เพื่อจัดทรงขนที่ชี้ฟูให้ราบเรียบสวยงามอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดๆใบหูให้กลับมาฟูอีกครั้งแต่ไม่ยุ่งเหยิงเมือนตอนแรก

"หูฉันมันค่อนข้างเซนซิทีฟนิดหน่อย"

ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่แอบฟังชาวบ้านมันก็มีประโยชน์แหละ แต่ข้อเสียคือมันดีเกินไป แม้แต่ยามนอนหลับ เสียงคนพูดคุยก็ดังแว่วเข้าหูเสมอ

เอมิลเป็นพวกที่ตื่นง่ายด้วย แค่เสียงนิดเสียงหน่อยก็ตื่นแล้ว..

เหนื่อยใจจริง

"..."

อ้อ.. น้องปี 2 สินะ..

ว่าแต่ทำไมถึงได้แนะนำตัวหลายรอบจัง?แค่ชื่อก็น่าจะพอแล้วนี่นา

แล้วแบบนี้เราต้องแนะนำตัวแบบเต็มยศด้วยไหมนะ?

....และอีกสารพัดเรื่องในหัวที่ต้องฉุุกคิดจนใบหูใหญ่ๆกระดิกไปมาเบาๆ

"มันก็ไม่ได้หนักอะไร ฉันแค่..พักผ่อนไม่เพียงพอเพียงเท่านั้น"

ใช้มือปัดๆหนังสือที่ใช้หนุนนอน และเมื่อเช็คแล้วว่าไม่มีส่วนไหนเปื้อนคราบน้ำลาย(?) ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง

"ถ้าตามหลัก คนที่ยังไม่รู้จักหน้าค่าตาก็ควรทำนะ.."

พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ไม่ใช่เพราะไม่อยากเสวนาอะไร เขาเพิ่งตื่น.. สติยังกลับมาไม่ครบ หวังว่าจะไม่โกรธเคืองเรื่องเล็กน้อยแบบนี้กันหรอกนะ?

"เอมิล" เมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวมา เขาโค้งหัวเล็กน้อยพลางแนะนำตัวกลับไปแบบสั้นๆ ก่อนจะขมวดคิ้วกับบทพูดต่อมา

"ขอบคุณสำหรับความห่วงใย แต่ฉันแค่พักสายตาเฉยๆ"

แค่เผลอพักนานไปหน่อย..

ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตัวเองกำลังจะโดนคุกคาม(?) เอมิลนอนฝันหวานไม่นาน บางสิ่งบางอย่างที่มีลักษณะเป็นของแข็งจิ้มหลังเขาอยู่

ในครามแรกจิ้งจอกหนุ่มไม่สนใจ ใช้มือปัดรำคาญออกไปแล้วนอนขดม้วนตัวให้กลมยิ่งกว่าเดิม แต่พอโดนสะกิดอีกหลายครา ใบหน้าเรียวเล็กขมวดเครียด ค่อยๆปรือตาตื่นขึ้นมามองหาคนมือบอนที่มาปลุก

"...ใคร?"

ใช้มือขยี้ตาแล้วอ้าปากหาวจนน้ำตาเล็ด

"นายเป็นใคร?"

หมายเหตุ : สำหรับการลงทะเบียนชมรม สามารถทำได้ในวันที่ 28 ตุลาคม 2024 เวลา 19.00 น. หากส่งก่อนจะไม่นับจำนวนและจำเป็นต้องส่งใหม่ ขอให้เช็คเวลาให้ดีก่อนลงทะเบียนนะคะ